“ไม่มีอะไรครับ เราเชิญคุณน้ากับคุณอาไปนั่งตรงโน้นดีกว่าครับ” รามกลบเกลื่อนด้วยการชวนนีรนุชและครอบครัวของเธอไปนั่งด้านหนึ่งของห้องรับรอง
เสียงเพลงที่ดังคลอไปกับเสียงพูดคุยยังคงล่องลอยอยู่รอบๆ ห้องรับรอง ลักษมีพาตัวเองออกมาราวจะให้ห่างไกลจากเสียงจอแจนั้นชั่วขณะ หญิงสาวหย่อนกายลงบนเก้าอี้หวายที่อยู่มุมหนึ่งในสวนริมหาด เป็นที่ที่แวดล้อมไปด้วยเสียงคลื่นและสายลมโกรกท่ามกลางภูมิทัศน์ที่เต็มไปด้วยไม้ประดับร้อนทั้งเฮลิโคเนีย ชบา และลีลาวดี เจ้าของร่างบางสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดราวจะซึมซับเอาอากาศอันสดชื่นให้ช่วยประโลมความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
“มีมี่....”เสียงทุ้มลึกดังอยู่ข้างหลังทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองและพบว่าร่างของชายวัยกลางคนที่เธอยังไม่ค่อยคุ้นตายืนอยู่ใกล้ๆ
“คุณพ่อ!.....”ลักษมีอุทานออกมาเบาๆ ในใจนั้นมีทั้งความเต็มตื้นและความเคลือบแคลงปนกัน หญิงสาวลุกขึ้นยืนแต่ยังคงรักษาระยะห่างระหว่
