ทางฝั่งเพ่ยหนิง นางอุ้มไหเหล้าเข้าเรือนของเฉินเฟิงมาอย่างคุ้นชิน
เมื่อเดินเข้าเรือนของเขาถึงด้านในกลับไม่เห็นร่างสูงสง่า เห็นแต่เก้าอี้ล้อเข็นไว้ให้ดูต่างหน้าแทนตัวบุคคล
นางจึงลากสิ่งที่เห็นเป็นตัวแทนเป้าหมายมาที่โต๊ะกลางโถง แล้วนั่งลงรินเหล้าใส่ถ้วยสองใบ
“พี่เฉินเฟิง ดื่มๆ”
สาวน้อยพึมพำอยู่คนเดียว เหลียวหน้ามองเก้าอี้เข็ญนิ่งๆ อันเป็นตัวแทนของชายในดวงใจ นางคลี่ยิ้มละไมคล้ายละเมอ
“ข้าดื่มให้ท่าน วันนี้ถือเป็นการล่ำลา วันหน้าข้าจะไม่มายุ่งกับท่านอีก ข้าสัญญา...”
วาจานางทำคนแอบฟังคิ้วกระตุก
นานครู่ใหญ่ยังแอบมองอยู่
เมื่อเห็นคนตัวเล็กดื่มเหล้าไม่หยุดเขาจึงเดินเข้ามา
“เพ่ยหนิง”
เจ้าของนามปรือตามอง นางเอียงคอ กะพริบตาฉ่ำน้ำช้าๆ
จากนั้นพลันฟุบคาโต๊ะ แน่นิ่งไปทันที
“...”
เฉินเฟิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี
แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องหรือไม่?
หลังขบคิดชั่วครู่ ชายหนุ่มก็สรุปได้ว่าคว
