และแล้วคืนวันเก่าๆ คล้ายหมุนเวียนมาบรรจบอีกครา
ริมสระบัวภายในสวนร่มรื่นของเรือน บุรุษหนุ่มร่างสูงสง่ายืนเอามือไพล่หลังนิ่งๆ ดวงตาสีนิลบนใบหน้าหล่อเหลาคมคายฉายแววครุ่นคิดบางสิ่งตลอดเวลา
“พี่เฉินเฟิง...”
แม่นางแน่งน้อยส่งเสียงทักทายอันสดใสร้องเรียกมาแต่ไกลเหมือนเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยน
“ท่านอยู่ที่นี่นั่นเอง ข้าตามหาตั้งนาน”
หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มไร้ความเหน็ดเหนื่อย พลางขยับแขนที่ซ่อนไว้เบื้องหลังออกมาแล้วยื่นขึ้นเบื้องหน้า
“ให้ท่าน”
ชายหนุ่มปรายตามองดอกไม้ในกำมือนาง
เพ่ยหนิงมองชายตรงหน้าอย่างลุ้นระทึก หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงบอกว่าไม่ชอบดอกไม้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมจะเปลี่ยนไป
“ลำบากเจ้าแล้ว”
สาวน้อยกะพริบตาเอียงหน้าอมยิ้ม พวงแก้มแดงปลั่ง “ดอกไม้พวกนี้ข้าลงแรงปลูกเองเชียวนะ”
เขาถอนสายตาจากดอกไม้มองเพ่ยหนิงยิ้มๆ “มีสตรีผู้หนึ่งเคยบอกข้าว่าจะไม่ปลูกดอกไม้ให้ข้าอีก”
เพ่ยหนิงพลันเบิกตา
