ยามรักปักใจ

ตอนที่ 1 ฆ่าเจ้าด้วยอ้อมแขนข้า

ม่านเตียงพลิ้วไหว กรุ่นกลิ่นรัญจวนกำจาย ร่างเปลือยสองสายขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์

การเสพสมเกิดขึ้นเนิ่นนานท่ามกลางพายุเพลิงในแววตา เวลาล่วงเลยเกือบรุ่งสางทีเดียวกว่าความปรารถนาจะค่อยๆ สงบลงจนลมหายใจกลับมาผสานกันในจังหวะปกติ

บุรุษได้ปลดปล่อยสตรีได้รับการเติมเต็ม คำนี้อาจใช้มิได้กับชายหญิงบนเตียงนอน

แม้จะเต็มอิ่มในรสเสน่หาอันเย้ายวนทว่าฝ่ามือหนายังคงลูบไล้วนเวียนบนผิวเนียนนุ่มอย่างไม่รู้จักพอ

สัดส่วนโค้งเว้างดงาม เอวคอดอ่อนไหว เนินอกอวบกลมกลึง ทุกอณูยิ่งตราตรึงใจ ใครว่ากามารมย์ผ่านพ้นเป็นบุรุษได้ปลดปล่อย เห็นได้ชัดว่าตัวเขายิ่งถูกเติมเต็มก็ยิ่งเกิดช่องว่างจนมิอาจปล่อยวาง ถูกนางพันธนาการแน่นหนามากกว่าเดิม

“ทำอีกได้หรือไม่?”

ชายหนุ่มถามเสียงแหบพร่า ใบหน้าคลอเคลียชิดใกล้ ท้ายที่สุดเขาไม่รอคำตอบใด จมูกโด่งสันฝังลงซอกคอนาง

ต่อให้เป็นครั้งแรกของนาง ต่อให้เห็นเลือดบนที่นอน แล้วอย่างไร...

หญิงสาวปรือตาฉ่ำน้ำมองอย่างกังขาแฝงความไม่ยินยอมที่แสนอ่อนจาง

อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ยังตกค้างมิทันเจือจางหรืออาจเป็นเพราะความคุ้นเคยอันไร้เหตุผล หญิงสาวที่ขัดขืนปฏิเสธในทีแรก กลับค่อยๆ โอนอ่อนแทบละลายเพื่อหลอมรวม

เขาเลื่อนมือลูบไล้อย่างเอาแต่ใจ เอียงหน้าจุมพิตนาง ริมฝีปากค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ ฝังใบหน้าลงทุกส่วนบนร่างของนาง จุมพิตเบาๆ แล้วดูดเม้มบดคลึง ฝ่ามือสากระคายร้อนระอุของเขาลากไล้หนักสลับเบาตรงหน้าท้องแบนราบ รับทุกสัมผัสเนียนลื่นเอาไว้ใต้ฝ่ามือใหญ่ ปลายนิ้วร้ายล้วงลึกตรงจุดไวต่อสัมผัส

การทำตามใจชอบของเขา ท้ายที่สุดก็ทำนางตัวสั่นเทา เอวนุ่มโยกไหว ก่อนจะโอนอ่อนผ่อนตามอารมณ์หวามอันเป็นครรลองของสัญชาตญาณที่เป็นธรรมชาติในมนุษย์ทุกคน

นางพ่ายแพ้ต่อบุรุษผู้นี้หรือแค่ยอมรับในชะตากรรมกันแน่?

เพลิงปรารถนาถูกจุดอีกครั้ง ติดและลุกไหม้ลามเลีย จากนั้นก็โหมกระพืออย่างรวดเร็ว

การขยับเคลื่อนไหวตามแรงอารมณ์ที่ลุกโชนถูกบรรเลงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างรัญจวนชวนลืมเวลา

รอบสุดท้ายคือฟ้าสาง แรงปรารถนาคลายลง หญิงสาวพาดลำตัวอ่อนนุ่มอยู่บนร่างกายแข็งแกร่งของชายหนุ่ม นางขยุ้มผ้าปูเตียงอ้าปากเล็กกัดลำคอของเขาอย่างเข่นเขี้ยว คำรามอู้อี้ว่า “ข้าอยากฆ่าท่านวันละร้อยหน”

แต่คนถูกขู่ฆ่ากลับไม่นำพา เขาหัวเราะเยาะเสียงเบาแทบไม่ได้ยินพลางจับข้อมือนางมากุมไว้ ความเนียนลื่นดุจเคลือบไขพลันถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่ ข้อมืออันนิ่มนวลชวนถนอมถูกบีบอย่างแรงจนขึ้นปื้นแดง ก่อนเปลี่ยนมาจับใบหน้าเล็กให้หันมาแล้วบีบปลายคาง บังคับจูบนางอย่างหนักหน่วง ส่งปลายลิ้นพัวพันนานครู่หนึ่งจึงปล่อย แล้วเอ่ยเสียงแหบห้วน “เจ้าทำได้ก็ลองดู”

ว่าพลางงับกลีบปากนางเป็นการส่งท้ายบทลงทัณฑ์ พูดเสียงพร่าแนบชิดอีกว่า “แต่คนที่เจ้าฆ่าได้ ย่อมเป็นข้าเท่านั้น”

หญิงสาวจิกเล็บลงบนบ่าหนากว้าง นางพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง คร่อมทับเอวสอบในท่วงท่าน่าอาย “ถ้าฆ่าได้ ข้าฆ่าท่านแน่นอน”

รอยยิ้มร้ายหยักยกขึ้นตรงมุมปาก ใบหน้าหล่อเหลาเผยความเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มพลิกตัวกดร่างนางลงด้านล่าง เม้มติ่งหูที่บวมแดงนั้น เอ่ยอย่างขัดเคือง “เจ้าไม่ควรเป็นนักฆ่า”

“ทำไมจะเป็นไม่ได้”

นางกัดฟันเถียง แม้เสียงจะสั่นแต่ยังเผยความดื้อรั้นเต็มที่

เขาระอา “จุดจบของนักฆ่าเป็นอย่างไร เจ้าควรรู้”

นางแค่นเสียงลอดไรฟัน “แค่ตาย ข้าไม่กลัว”

แววตาบุรุษเริ่มร้อนแรงแฝงอารมณ์ปรารถนาที่ก่อตัวยิ่งขึ้น “ดี...ข้าจะให้เจ้าตายในอ้อมแขนข้าอย่างช้าๆ ตายด้วยน้ำมือข้าเท่านั้น”

กล่าวจบยอดถันสีชมพูพลันถูกปลายลิ้นร้อนหยอกเหย้า เขาก้มหน้างับสองเต้าสลับกัน สองมือที่เท้าแขนเมื่อครู่เคลื่อนมาสอดเข้าใต้เนื้อนุ่มแล้วโอบอุ้มเข้าหาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มกอดรัดฟัดเหวี่ยงหญิงสาวอย่างคุมแรงไว้ไม่อยู่ การทรมานอย่างสุขสมจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง

เนิ่นนานผ่านไปกระทั่งขันทีหน้าห้องส่งเสียงบอกเวลาใกล้เข้าประชุมเช้า สังเวียนสวาทบนเตียงนอนจึงหยุดลงจริงๆ เสียที

ก่อนจากไป ดวงตาลึกล้ำมองไม่เห็นก้นบึ้งของชายหนุ่มยังคงทอดนิ่งที่หญิงสาวอย่างเย็นชา “จงเป็นเด็กดี รอข้าอยู่ที่นี่”

สิ้นคำสั่งเขา นางเบ้ปาก ดึงผ้าห่มคลุมใบหน้าเล็กไว้จนมิด ไม่คิดเจรจา

คืนก่อนเป็นเช่นไร คืนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

เรือนร่างสูงสง่าซึ่งซุกซ่อนความองอาจผึ่งผายไม่มิดค่อยๆ ก้าวเท้าพ้นประตูเข้ามา สตรีผู้หนึ่งที่ยามนี้ไร้กำลังวังชาจะต่อกร เหลือเพียงเรี่ยวแรงเฉกสาวน้อยสามัญได้แต่นอนมองคนตัวโตที่โถมกายเข้าหาอย่างคนหื่นกระหายคล้ายอดอยากปากแห้งนับสิบปี

ตั้งแต่พลบค่ำ จากฟ้ามืดจนฟ้าสว่าง บทเพลงสวรรค์มิได้หยุดบรรเลงแม้แต่น้อย

นางที่พ่ายแพ้ยับเยินก็เพียงแต่ต้องยอมรับชะตากรรม

ท่านจะกลืนกินข้าอย่างหิวโหยเอาแต่ใจแบบนี้ทุกคืนมิได้นะ!