เว่ยซือหงและพี่ชายทั้งสองรวมผู้ติดตาม เดินทางออกจากจุดที่ต่อสู้กับเสิ่นเถาและเตียวฝานมาไกลมาก ถึงได้หยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“คุณหนู ไม่เดินทางต่ออีกหน่อยหรือเจ้าคะ เดี๋ยวคนพาลสองคนนั้นจะตามเราทันนะเจ้าคะ” หลิงจูออกความเห็น ถึงจะรู้ว่าคุณหนูของนางเก่งมาก แต่นางไม่อยากให้คุณหนูไปเสียเวลากับคนอันธพาลพวกนั้น
เว่ยซือหงจุดรอยยิ้มมุมปากสายตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ “ไม่ต้องกังวลหรอกพี่หลิงจู สองคนนั้นออกมาจากจุดนั้นไม่ได้ง่าย ๆ หรอก”
“ยันต์อักขระพื้นที่กักขังของน้องจะทนอยู่ได้นานแค่ไหน” เว่ยซือหลางถามเข้าประเด็น ก่อนหน้านี้มัวแต่เร่งเดินทางจึงไม่ได้ไต่ถาม
“คงอยู่ได้สองชั่วยามเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นเราพักกันสักครู่แล้วค่อยออกเดินทางได้หรือไม่ขอรับพี่ใหญ่ ข้าอยากฟื้นพลังอีกสักหน่อย” เว่ยซือเหลียงบอกความต้องการแต่ก็ยังถามความคิดเห็นพี่ชาย
“ได้สิ ข้าก็คิดว่าควรหยุดพักสักครู่เช่นกัน พวกเราไม่ได
