“คุณหนู ข้าน้อยขอถามได้หรือไม่ขอรับ” อาฮุนเอ่ยขออนุญาต เห็นคุณหนูน้อยพยักหน้าจึงถามต่อว่า
“คุณชายเสิ่นกับคุณชายเตียวเป็นอะไรไปหรือขอรับ ประเดี๋ยวหัวเราะประเดี๋ยวร้องไห้ ข้าทันเห็นตอนที่เราเดินมาไกลแล้ว”
“แค่พิษหลอนประสาทน่ะ ครึ่งชั่วยามก็หายแล้ว ใครใช้ให้พวกเขาใช้พิษเล่นงานกลุ่มของเราล่ะ ดีนะที่เขามอบยาถอนพิษให้พี่รองแลกกับสมบัติธาตุน้ำ ไม่เช่นนั้นละก็ ข้าจะใช้พิษตัวแรงกว่านี้อีก” เว่ยซือหงเข่นเคี้ยวเอ่ยอย่างหมายมาด
“ร้ายกาจจริงนะตัวเท่านี้”
“ย่อมร้ายแน่นอนเจ้าค่ะ ใครทำร้ายครอบครัว ทำร้ายตระกูลเว่ย ข้าย่อมไม่ดีด้วยอยู่แล้ว” เว่ยซือหงเอ่ยเสียงดังฟังชัด
“เอาละ พอก่อน พร้อมแล้วพวกเราก็ออกเดินทางกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะค่ำเสียก่อนจะเจอที่เหมาะ ๆ”
“เจ้าค่ะพี่ใหญ่”
กลุ่มของเว่ยซือหงออกเดินทางอีกครั้ง ระหว่างทางเก็บเกี่ยวทรัพยากรดี ๆ มาได้ไม่น้อย ในที่สุดก่อนยามค่ำพวกเขาก็มาเจอถ้ำขนาดกลางที
