ที่กระโจมพักของมือปราบเมืองฮวาหลาน หวงจิงอวี่นอนราบอยู่บนแคร่ ท่านหมอเริ่มทำการรักษาแผลที่ใต้เท้าหวงได้รับ เมื่อได้เห็นเขาก็ถึงกับหนักใจ คมดาบตัดถูกเส้นเอ็นพอดีซึ่งอาจจะทำให้มือปราบหนุ่มเดินไม่ได้อีกต่อไป
“ข้าน้อยต้องขออภัยด้วยขอรับท่านใต้เท้า….ข้าน้อยนั้นไร้ความสามารถมิอาจที่จะรักษาให้ท่านหายอย่างรวดเร็ว” ท่านหมอที่ติดตามมาคอยรักษาให้หน่วยมือปราบกล่าวออกมาเสียงแผ่วเบา
“มะ…หมายความว่าเช่นไร จะ…เจ้าอย่าบอกนะว่าข้าจะเดินไม่ได้อีก”
หวงจิงอวี่เอ่ยถามออกมาเสียงสั่น เขาทำใจไม่ได้หากตนมิอาจกลับมาเดินเหมือนก่อนได้ เพราะนั่นหมายถึงเขาก็มิสามารถทำงานเป็นหัวหน้ามือปราบได้อีก และเขาก็ต้องกลายเป็นคนไร้ค่าไปตลอดชีวิต
“ทะ…ท่านใต้เท้า แรกๆ อาจจะทำใจลำบากสักนิด แต่เมื่อนานวันเข้าก็จะค่อยๆ ดีขึ้นขอรับ อดทนเอาสักนิดเถิดขอรับ”
ท่านหมอเอ่ยออกมาแกมให้ความหวังเพียงเล็กน้อยเพราะเขาเชื่อว่าบุรุษวัยสามสิบกลางๆ
