เสียงหัวเราะของเด็กน้อยทั้งชายและหญิงดังไปทั่วทั้งบริเวณเรือนนอนของคุณหนูใหญ่สกุลโจว วันนี้น้องๆ มาเยือนที่เรือนของนางหลังจากที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรือน โจวเจินเจินที่นั่งจิบน้ำชามองตามน้องๆ ไปด้วยสายตาเอ็นดู แม้นจะต่างมารดากันแต่เด็กๆ ก็รักใคร่กันดี อาจจะเป็นเพราะถูกอบรมสั่งสอนมาเช่นนั้น แต่ถ้าหากถูกอบรมสั่งสอนมาอีกอย่าง ภาพในวันนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่แท้
“ค่อยๆ วิ่งหลงเอ๋อร์ เชินเอ๋อร์ หลินเอ๋อร์ เดี๋ยวก็ได้หกล้มกันพอดี” เสียงหวานของพี่ใหญ่วัยสิบขวบร้องบอกน้องๆ วัยเจ็ดขวบ วัยหกขวบและวัยสี่ขวบตามลำดับ
“คิกๆๆๆ พี่หญิงใหญ่มาเล่นด้วยกันสิขอรับ”
น้องชายรองร้องบอกพลางวิ่งมาจับมือของพี่สาวคนโตที่นั่งอยู่ที่โต๊ะวงกลมภายในสวนข้างเรือนนอนของนาง โจวเจินเจินแม้จะวัยสิบขวบแต่นางกลับมีบุคลิกท่าทางสุขุมนุ่มนวลราวกับว่าอายุสิบห้าสิบหก
“นั่นสิเจ้าคะ พี่หญิงใหญ่มาเล่นกับพวกเราเถิดนะ”
น้องเล็ก
