รอยแค้นซ่อนรอยรัก EP. 07 คนที่หัวใจไม่เคยจำ (1)
1261 คำ
กฤษดานั่งมองหญิงสาวด้วยความสนใจ...หน้าตาแบบนี้ทำไมเขาถึงคุ้นเหลือเกิน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมเขาถึงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกและแววตาเกลียดชังที่หญิงสาวมีต่อเขา
ชายหนุ่มพินิจคนตรงหน้าอีกครั้ง...หญิงสาวดูเปลี่ยนไปมาก เพียงแค่ตัดผมออกเล็กน้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าการแต่งตัว ก็ทำให้ผู้หญิงคนนี้น่ารักได้ถึงขนาดนี้ แทบจะเหมือนรูปที่เขาเห็นในห้องพักของเธอเมื่อตอนเช้า เพียงแต่ตอนนี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าในรูปเท่านั้น แต่ความสวยน่ารักก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน
“คุณจะจ้องฉันอีกนานไหม คุณกฤษดา” กรธิดาถามเสียงขุ่น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นั่งมองสำรวจเธอจนความอดทนของเธอจวนหมดลงเหมือนกัน
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า” กฤษดากลับถามไปอีกเรื่อง ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานอย่างใช้ความคิด เขาเคยเจอใบหน้าแบบนี้ที่ไหนกัน
กรธิดานิ่งเงียบ ทำไมเธอจะจำผู้ชายที่เคยย่ำยีเธอไม่ได้ ผู้ชายที่เธอแสนจะเกลียดชัง ไม่รู้ทำไม เธอพยายามลืมเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ลืมไม่ได้สักที สวรรค์ไม่เห็นใจเธอเลย สิ่งที่พยายามจะลืม กลับไม่เคยลืม
“เงียบทำไมล่ะกรธิดา ฉันถามทำไมไม่ตอบ” กฤษดาเริ่มมั่นใจในสิ่งที่เขาคิด...เขากับกรธิดาเคยเจอกันมาก่อนอย่างแน่นอน เพียงแต่เขาไม่รู้เท่านั้นว่าเคยเจอหญิงสาวที่ไหนแค่นั้นเอง
“ฉันไม่เคยรู้จักคนอย่างคุณ และไม่อยากรู้จักด้วย”
หญิงสาวตอบเสียงแข็งด้วยความโกรธ ก่อนจะก้มลงกินอาหารโดยไม่สนใจชายหนุ่มอีกเลย กรธิดาจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จึงไม่รู้ว่าชายหนุ่มนั่งมองอารมณ์ต่างๆ ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ
“ผู้ชายอย่างฉันทำไม พูดมาดีๆ นะกรธิดา” อารมณ์ที่เพิ่งสงบลงเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีกแล้ว กฤษดาเรียกพนักงานมาเช็คบิล ก่อนจะลากกรธิดาออกมาจากร้านอาหาร
//////////////////////
2 ชั่วโมงต่อมา
“คุณจะพาฉันไปไหน นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่นา”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะพาเธอกลับบ้าน”
“คุณกฤษ คุณมันบ้า ไม่มีเหตุผล ฉันจะกลับบ้าน พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้” กรธิดาบอกชายหนุ่มพร้อมกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ขึ้นมา
ทุกทีแล้ว “คุณจะพาฉันไปไหน”
“ฉันก็พาเธอกลับบ้านไง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“แต่บ้านฉันไม่ได้ไปทางนี้นะ”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะพาเธอกลับบ้านของเธอ” เขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะหันมาตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “ฉันพาเธอไปอยู่บ้านฉันต่างหาก”
“คุณกฤษ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม” กรธิดายังหันมาโวยวายใส่กฤษดาด้วยความโกรธ เมื่อเห็นว่าตนไม่สามารถทำอะไรได้เลยในตอนนี้
กฤษดานั่งทำหูทวนลม ไม่สนใจอาการกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาว เขาคิดว่าเดี๋ยวเหนื่อยหญิงสาวก็หยุดไปเอง
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่สนใจอาการหัวเสียของเธอ กรธิดาก็หยุดนิ่งเงียบเหมือนกัน ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนหนีเท่าไร ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะพยายามรุกจนเธอไม่มีทางสู้เสมอ
‘ฉันเตือนเธอแล้วนะกรธิดา อย่าให้ฉันต้องลงมือเองอีก คนอย่างฉันสามารถทำได้ทุกอย่าง ถ้าฉันต้องการหรืออยากได้ คนอย่างเธอน่ะเหรอจะมาสู้อะไรฉันได้ กรธิดา’
ชายหนุ่มหันมาบอกหญิงสาวอย่างวางอำนาจ ก่อนจะเปิดประตูรถก้าวเท้าลงมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะเหนื่อยกับกรธิดามาทั้งวัน เริ่มตั้งแต่เขารู้ว่าแม่น้องสาวตัวแสบแอบหนีออกจากบ้าน ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง แล้วเดินกระแทกส้นเท้าเข้าไปในบ้าน
กรธิดาก้าวลงมาจากรถด้วยความเครียด เธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แล้วยังมีสายตาของคนในบ้านนี้อีก จะมองเธอยังไง หญิงสาวคิดอย่างสิ้นหวังและท้อแท้ เมื่อคิดว่าจะต้องมาอยู่ร่วมชายคากับคนที่เคยทำร้ายเธอ ก่อนจะปิดประตูรถด้วยความเหนื่อยใจ มองเห็นแม่บ้านยืนยิ้มให้ กรธิดาก็ยิ้มตอบ
“ทำไมคุณผึ้งถึงได้มากับคุณกฤษได้ล่ะคะ” กรธิดาได้แต่ยืนเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบแม่บ้านใหญ่ไปยังไงดี ได้แต่ส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าไป
เมตตาได้แต่มองด้วยความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหญิงสาวถึงได้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับแบบนั้น แล้วยังคุณหนูใหญ่ของบ้านอีก ที่หน้าบูดหน้าเบี้ยวตอนลงจากรถมา
“สองคนนั้นทะเลาะอะไรกัน” เมตตาพึมพำ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวเข้าบ้านไป
//////////////////
กว่าอัครพลและรวิสาจะขับรถมาถึงหัวหินก็เกือบค่ำ อัครพลขับรถด้วยความชำนาญ จึงใช้เวลาไม่นานนักในการขับมายังบ้านพักตากอากาศที่นี่ เหลือบมองน้องสาวของเพื่อนที่ตอนนี้หลับอย่างสบาย ในขณะที่เขาต้องขับรถ
“เด็กน้อย กินอิ่มนอนหลับ”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าถนนเส้นใน ตรงไปยังบ้านพักตากอากาศ อัครพลจอดรถเบาๆ เพราะกลัวแม่สาวน้อยจะตื่นขึ้นมาโวยวายอีก ก่อนจะหันมาสำรวจน้องสาวเพื่อนรักอีกครั้งอย่างพิจารณา
‘สงสัยฉันคงหลงรักน้องสาวนายแล้วว่ะไอ้กฤษ’
“ริสา ถึงแล้ว ตื่นเถอะ”
ชายหนุ่มก้มลงกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ตื่น ชายหนุ่มก็เขย่าตัวอีกครั้งพร้อมกับใช้แรงมากกว่ารอบที่แล้ว
รวิสางัวเงียตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังปลุกอยู่ พอปรับสายตาให้คงที่ ก็พบเข้ากับสายตาคมกล้าของอัครพล ตาสบตายิ่งทำให้รวิสาเขินอายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว อัครพลเห็นอาการของอีกฝ่ายจึงกลั้นหัวเราะเอาไว้ทันที ไม่งั้นเขาคงโดนสาวน้อยคนนี้งอนหนักกว่าเดิมอีกแน่
คนเพิ่งตื่นเอ่ยถามเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย ก่อนจะเปิดประตูรถลงมา เดิมหญิงสาวคิดว่าจะไปพักผ่อนช่วงปิดเทอมบ้านคนรัก แต่ไปๆ มาๆ เธอกลับต้องมาพักผ่อนบ้านตาแก่จอมขี้บ่นคนนี้เสียได้
‘ป่านนี้ไม่รู้พี่ผึ้งจะเป็นไงบ้าง เฮ้อ...’
รวิสามัวแต่คิดเรื่องต่างๆ ด้วยความสับสน จนไม่เห็นว่าชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“รีบเข้าบ้านเถอะ ค่ำแล้ว โดนลมแรงเดี๋ยวจะไม่สบาย”
อัครพลเดินนำหญิงสาวเข้าบ้าน “อาจจะมีฝุ่นนิดหน่อยนะ พอดีพี่ไม่ค่อยได้มาพัก พี่ว่าเรารีบเดินตามพี่มา เดี๋ยวพี่จะพาเราไปพัก อืม...ห้องของเราอยู่ด้านซ้ายติดกับทะเล ส่วนห้องของพี่ก็อยู่ด้านขวาติดริมทะเลเหมือนกัน” อัครพลบอก ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกัน
//////////////
...โรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
