เลขาสุดที่ร้าย

เรื่องเมื่อคืน

ณ โรงแรมริมหาด ภูเก็ต

เรียวขาสวยทั้งสองข้างค่อยๆ หย่อนลงจากขอบเตียงนอนจนปลายนิ้วเท้าจรดพื้นแผ่วเบา หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความปวดร้าวระบมไปทั้งเนื้อตัวเมื่อเคลื่อนไหวกายบอบบาง ในที่สุดก้นงอนงามก็หยัดขึ้นจากฟูกยับยู่ยี่

ร่างงามสะโอดสะองเปลือยเปล่าก้าวขาพ้นจากขอบเตียง พลันหมุนตัวหันกลับมาดูผลของความเมาจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้

"บ้าที่สุด บ้าที่สุด!" แอลล์แทบอยากกรีดร้อง เมื่อมองดูบุรุษตาน้ำข้าวที่ชาวเราเรียกขานว่า'ฝรั่ง'กำลังนอนเปลือยกายหลับเป็นตายอยู่บนเตียง

ใบหน้าคมคายหล่อเหลาเป็นบ้า หล่อวัวตายควายล้ม หล่อชนิดต้องร้องขอชีวิต ใช่! เมื่อคืนเธอร้องขอชีวิต เพราะเซ็กซ์ดิบเถื่อนรุนแรง หลายครั้งจนลืมนับ ดีแค่ไหนที่ชายหนุ่มไม่ลืมป้องกันโดยการใช้ถุงยางอนามัย แอลล์ลืมไปเสียด้วยซ้ำ ว่าสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมานั้นเป็นครั้งแรกของตน

"ต้องรีบออกไปจากที่นี่ เสื้อผ้าอยู่ไหนหมดวะเนี่ย" แม้จะเมาจนควบคุมกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานไม่ไหว แต่กลับจดจำแทบทุกอิริยาบถของเซ็กซ์อันร้อนแรงน่าปรารถนาได้ขึ้นใจ

แอลล์กวาดสายตามองหาเสื้อผ้าของตน จึงเห็นถุงยางอนามัยที่ผ่านการใช้งานแล้วกระจายอยู่เกลื่อนพื้นห้อง

"บ้าที่สุด หลายรอบขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย ไม่น่าถึงได้ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ทำไมฉันถึงได้ใจง่ายแบบนี้ บ้าที่สุด"

หญิงสาวพึมพำต่อว่าตนเองขณะก้มลงไปหยิบเอาเสื้อผ้า กล่าวหาว่าตนเองใจง่าย ที่ยอมสูญเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

มิหนำซ้ำยังเกิดเรื่องในคืนวันเกิดที่มีกลุ่มเพื่อนๆ คอยให้ท้าย พวกหล่อนสนับสนุนให้เธอควงหนุ่มฮอตเพื่อมอบเป็นของขวัญวันเกิดให้กับตนเอง คิดไม่ถึงว่ามันจะมาจบลงบนเตียงเช่นนี้

แอลล์สวมเสื้อผ้าลวกๆ จากนั้นจึงหยิบเอากระเป๋าสะพายของตน และรีบย่องเดินออกไปจากห้องพักหรูหราของ'คู่นอนคืนเดียว'ทันที

ทั้งสองคนพักในโรงแรมเดียวกัน เมื่อคืนมีกิจกรรมและงานปาร์ตี้ของทางโรงแรม จึงมีโอกาสพูดคุยและดื่มด่ำ แต่สุดท้ายเรื่องทั้งหมดกลับลงเอยเช่นที่เห็น มันช่างเป็นเรื่องไม่น่าขันเอาเสียเลย

ราวสามสิบนาทีผ่านไป อีวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งที่ศีรษะ เพราะเมื่อคืนดื่มหนักจนเมาไม่รู้เรื่อง

"ไปไหนซะแล้ว" มือของเขาควานหาหญิงสาวข้างกาย เมาแค่ไหนก็จำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะกลับออกไปโดยไม่กล่าวลากันสักคำ

ร่างกำยำหยัดกายลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองหาคู่นอนที่เขารู้สึก'ติดใจ' ใบหน้าคมคายก้มลงมองฟูกสีขาวที่ทั้งสองร่วมรักเมื่อคืน แต่สายตากลับสะดุดอยู่ที่รอยเลือดสีแดงเข้มบนผ้าปูที่นอนสองสามหยด

"เลือดอะไร หรือว่า..." อีวานขมวดคิ้วยุ่ง เขาจำได้ดีตอนกำลังมีสัมพันธ์ลึกซึ้ง หญิงสาวเอาแต่ร้องครวญครางว่าเจ็บ และความคับแน่นระหว่างร่วมรักก็เป็นสิ่งที่ชายหนุ่มไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเช่นเดียวกัน

"อย่าบอกนะไม่เคย..." อีวานยกยิ้มมุมปาก แต่ระหว่างนั้นคำถามอื่นก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง

"แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน?" ผู้หญิงสวยขนาดนั้นจะไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครมาก่อนคงเชื่อยาก หรือถ้าจะสันนิษฐานว่าเป็นเลือดจากรอบเดือนของผู้หญิงก็ควรจะมีรอยเลือดมากกว่านี้

อีวานต้องการคำตอบ เขาหงุดหงิดที่หญิงสาวหนีออกไปก่อนที่ตนจะตื่น ชื่อก็ไม่รู้ หน้าตาก็แทบจำไม่ได้ รู้เพียงว่าสวยจนต้องพาขึ้นเตียง

"ต้องหาตัวให้เจอ ฉันจำกลิ่นน้ำหอมของเธอได้ก็แล้วกัน" เขาบอกกับตัวเอง เพราะตอนนี้ยังคงได้กลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวอบอวลอยู่ไปทั่วห้องนอน

อีวานตัดใจลุกขึ้นจากเตียงนอน พลันก้มลงมองถุงยางอนามัยที่โอบอุ้มน้ำคาวรักของตนกระจายอยู่ทั่วพื้นห้อง

จังหวะนั้นสายตากลับเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือทองคำขาวเส้นเล็ก มันหล่นอยู่บนเตียงนอน และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ของเขา มือหนาเอื้อมไปหยิบสร้อยเส้นเล็กที่มีตัวอักษรประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ห้อยเรียงกันอยู่ขึ้นมาดู

"อี แอล แอล อี อ่านว่าแอลล์เหรอ?" อีวานยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วจึงก้มลงไปคว้าเอากางเกงของตนขึ้นมา พร้อมทั้งเก็บสร้อยข้อมือเส้นเล็กไว้ในกระเป๋ากางเกง

ร่างกำยำเดินเข้าไปอาบน้ำ ตั้งใจจะลงไปรับประทานมื้อเช้าของทางโรงแรม เผื่อจะได้เจอผู้หญิงที่ตนร่วมหลับนอนด้วยเมื่อคืน

"หวานใจ วิเวียน บิลลี่ เพราะพวกแกสามคนเลย ชวนดื่มจนเมาแอลล์ถึงได้ไปนอนกับไอ้ฝรั่งจากไหนก็ไม่รู้อ่ะ"

แอลล์ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอาหารของโรงแรม เธอไม่ปิดบังเพื่อนๆ เรื่องที่ไปนอนกับคนแปลกหน้ามา เพราะรู้ดีว่าจะถูกคาดคั้นจนต้องพูดความจริง อีกอย่างก็ยังคงรู้สึกผิดและอับอายกับความใจง่ายของตนเอง

"แหม ทำเป็นเศร้า เขาหล่อระดับพระเอกหนังฝรั่งเลยนะ ถ้าบิลลี่เป็นแอลล์ บิลลี่จะไม่ยอมลุกออกมาจากเตียงแบบที่แอลล์ทำหรอก"

บิลลี่พูดขำขัน เพราะเมื่อคืนทุกคนสนุกสนานกันเป็นอย่างมาก และยังมีแขกของโรงแรมหลายคนร่วมร้องเพลงอวยพรวันเกิดอายุครบยี่สิบสามปีให้แอลล์อีกด้วย

"โถ่ ทุกคนก็รู้ว่าแอลล์ตั้งใจว่าจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้แฟนคนแรกอ่ะ แอลล์รู้ว่าแอลล์ผิดนะ แต่ทุกคนก็รู้ว่าเวลาแอลล์เมาแล้วแอลล์บ้าทำไมไม่ห้ามกันเลย ต่อไปนี้แอลล์จะไม่ดื่มแล้ว"

แม้จะตัดพ้อแต่ก็ใช่จะโทษใครจริงจัง แอลล์ถอนหายใจหนักๆ นึกอยากจะดื่มเหล้าอีกสักโหลให้ลืมเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้

"ว่าแต่แอลล์ถอดสร้อยข้อมือที่หวานใจให้เป็นของขวัญเก็บไว้แล้วเหรอ" หวานใจเพิ่งสังเกตเห็น เพราะเป็นสร้อยข้อมือที่ตนเพิ่งซื้อให้เพื่อนเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อวาน

แอลล์ลุกลี้ลุกลน เธอยกข้อมือขึ้นมาดู ปรากฏว่าสร้อยที่มีอักษรชื่อของตนเองนั้นหายไปเสียแล้ว

"แย่แล้ว!" แอลล์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ จากนั้นความรู้สึกผิดจึงแล่นเข้ามาแทนที่ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เพื่อนสนิทให้เป็นของขวัญวันเกิดมีค่าสำหรับหญิงสาวทุกชิ้น เธอแทบอยากร้องไห้ออกมาเสียงดังๆ

"ใจเย็นๆ นะ คงหล่นอยู่ในห้องนอนของพ่อหนุ่มตาน้ำข้าวนั่นแหละ เพราะเมื่อคืนตอนที่เขาพาแอลล์กลับเข้าไปในโรงแรมวิเวียนยังเห็นสร้อยอยู่บนข้อมือแอลล์อยู่ เห็นแม้กระทั่งตอนที่พ่อหนุ่มสุดหล่อเขาฝากกระเป๋าสตางค์ไว้ในกระเป๋าสะพายแอลล์ด้วย" วิเวียนช่างสังเกต แอลล์จำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มฝากกระเป๋าสตางค์ไว้ในกระเป๋าของตนเอง

"เขาเอากระเป๋าเงินฝากไว้ในกระเป๋าของแอลล์จริงๆ เหรอ?"

"ก็ใช่ไง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้?" วิเวียนขมวดคิ้ว

"ก็จำไม่ได้น่ะสิ" และตอนนี้กระเป๋าสะพายของเธอก็อยู่บนห้องโรงแรม

"งั้นเอางี้ เดี๋ยวแอลล์เอากระเป๋าสตางค์ของพ่อหนุ่มสุดหล่อไปแลกกับสร้อยข้อมือคืนสิ" บิลลี่บอก ทว่าแอลล์กลับไม่เห็นด้วย

แต่เธอยังไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะความจริงแล้วก็อยากได้สร้อยข้อมือที่เป็นของขวัญวันเกิดคืน แต่ก็ไม่อยากจะพบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวครุ่นคิดหนักใจ

"ยังก่อนดีกว่า อย่าลืมสิว่าแอลล์มีกระเป๋าสตางค์ของเขาอยู่ ไว้ค่อยหาวิธีติดต่อไปแลกของกันก็แล้วกัน แอลล์ไม่กล้าสู้หน้าเขาตอนนี้หรอก"

เมื่อนึกถึงเซ็กซ์ร้อนแรงเมื่อคืน หญิงสาวก็แทบไม่อยากจะนึกถึงตอนที่ต้องเจอหน้ากันอีก แม้เพื่อนๆ จะไม่เห็นด้วยแต่ก็เข้าใจแอลล์เป็นอย่างดี