Chapter 8: เรื่องแปลก ๆ ของน้อง
2152 คำ
หริณะรีบหันหน้ามาจ้องคนที่ประกาศจะจีบเธอทันที เกิดมา 22 ปียังไม่เคยมีใครบอกว่าจะจีบเธอเลย แล้วนี่ดันมีหนุ่มหล่อ มาดเท่ ที่นอนกอดเธอทั้งคืนตื่นขึ้นมาบอกว่าจะจีบเธอเนี่ยนะ มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?!
วาฬขมวดคิ้วแน่น หน้าตาท่าทางร้อนใจเมื่อเห็นเพื่อนรักชิงเปิดศึกไปก่อนแล้ว ขาลยักคิ้วให้วาฬเป็นการประกาศว่าเขาเหนือกว่า
วาฬตัดสินใจเชยคางคนตัวเล็กในอ้อมกอดขึ้นมาแล้วบดจูบลงไปบนเรียวปากนิ่มของคนเป็นน้อง
หริณะถึงกับตาค้างเป็นรอบที่สองภายในเวลาห้านาที
ปากหนาอุ่นของพี่วาฬมันให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วตัว จูบของพี่ขาลมันรวดเร็วและเธอตกใจจนไม่ทันตั้งตัวและคิดไตร่ตรองว่ามันให้ความรู้สึกอย่างไร แต่จูบจากพี่วาฬมันยาวนานกว่า อ่อนหวานกว่าและทิ้งรสละมุนไว้บนเรียวปากเธอ
“พี่... พี่วาฬทำอะไรหนูอะ?” สาวน้อยถามคำถามเดิมที่เคยถามไปก่อนหน้านี้กับชายหนุ่มอีกคน
“พี่ก็จะจีบบันนี่เหมือนกัน!” วาฬประกาศออกมาบ้าง
ขาลหัวเราะน้อย ๆ ที่เห็นเพื่อนรักไม่ยอมแพ้ให้กับเขาง่าย ๆ
“นี่มันอะไรกันคะพี่วาฬ พี่ขาล? พวกเราเพิ่งเจอกันเมื่อคืนนะ พวกพี่เป็นอะไรกัน? หรือว่า... พี่โดนของคะ?” สาวน้อยถามขึ้นมาด้วยความงุนงง
สองหนุ่มมองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ทำไมหนูถึงคิดว่าพวกพี่โดนของครับ?” วาฬถามขึ้นมาก่อน
“ก็หนูเกิดมา 22 ปียังไม่เคยมีใครมาจีบเลย จู่ ๆ เจอหนุ่มหล่อ รวยตั้งสองคนมาประกาศว่าจะจีบพร้อม ๆ กัน ถ้าพวกพี่ไม่โดนของแล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงคะ?”
“เธอพูดถูก สงสัยพวกพี่จะโดนของ ของขลังเสียด้วย” ขาลหัวเราะแล้วพูดออกมา
“ต้องแก้ยังไงคะ? เรียกกุมารของพวกพี่ออกมาช่วยได้ไหมคะ?” หริณะทำท่าทางกระวนกระวายแล้วถามพวกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อะไรก็แก้ไม่ได้เพราะของมันขลังมากครับ บันนี่ต้องรอมันเสื่อมไปเอง” วาฬพูดขึ้นมาบ้างแล้วหัวเราะไม่ต่างจากขาลนัก
“ของมันอยู่ตรงไหนคะ? หนูจะเอามันออกให้ก่อน หรือมันเข้าไปอยู่ในท้อง? หรืออยู่ใต้เตียง? หรือว่า...” หริณะมองซ้ายมองขวาเป็นการใหญ่
สองหนุ่มยักคิ้วให้กันแล้วขยับร่างเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก พวกเขาจับมือน้อยของหริณะขึ้นมาคนละข้างแล้วแนบไว้กับอกข้างซ้ายที่มีรอยสักเสือคำรามของพวกเขาแต่ละคน
“ของมันอยู่ในหัวใจของพวกพี่ครับ บันนี่เป็นคนฝังมันเอาไว้ในนี้เอง ถ้าบันนี่เอาออกมาพวกพี่คงตายก่อนแน่ ให้เวลาพวกพี่ได้จีบบันนี่จนกว่าของจะเสื่อมได้ไหมครับ?”
คำพูดของวาฬเล่นเอาหริณะหน้าแดง นอกจากอกแน่น ๆ เนื้ออุ่น ๆ ของพวกพี่ ๆ แล้ว คำพูดแสนหวานจนวาบไหวมันยังทำให้ใจของสาวน้อยสั่นไม่หยุดอีกด้วย
พี่ ๆ ขา... นี่พี่ ๆ เป็นหมอเวทหรือเป็นแผ่นดินไหว? ทำไมพี่ ๆ ทำให้ทั้งตัวทั้งใจหนูสั่นขนาดนี้เนี่ย?!
‘เธอว่าอะไรนะบันนี่?!’ เอมิกาถามเพื่อนสาวเสียงทะลุออกมาทางวิดีโอคอลเลยทีเดียว
“เราบอกว่า... พี่วาฬกับพี่ขาลบอกว่าพวกเขาจะจีบเรา” หริณะตอบเสียงเบา
ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนแขกหลังจากขอตัวกลับมาอาบน้ำแต่งตัวโดยสวมชุดนักศึกษาตัวเดิมแล้วรออยู่ในห้อง ปล่อยให้พี่ ๆ อาบน้ำแต่งตัวในห้องนอนใหญ่ สาวน้อยจึงมีโอกาสโทรหาเอมิกาเพื่อเล่าเรื่องแสนแปลกที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง
“เอมก็คิดว่ามันแปลกใช่ไหม? เราเพิ่งเจอกับพี่ ๆ เมื่อวานนี้เอง ทำไมจู่ ๆ พอเช้าขึ้นมาพวกเขาก็ดันมาประกาศว่าจะจีบเราได้? เราอยู่มาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นมีใครเข้ามาจีบ”
‘พูดตามตรงนะ... เราเห็นคนทำท่าจะจีบบันนี่หลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไมสุดท้ายไม่มีใครเข้ามา หรือว่า... บันนี่คิดว่าอาจารย์วาฬกับเพื่อนเขาโดนของย้อนเข้าตัวหรือเปล่า? พวกที่ชอบเล่นมนตร์ ทำเสน่ห์สุดท้ายโดนของย้อนเข้าตัวน่ะ’ เอมิกาถามตามจินตนาการบรรเจิดของเธอ
“ตอนแรกเราก็คิดว่ามันคงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน แต่พี่ ๆ เขาบอกไม่ใช่ เราไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ จะตกหนุ่มหล่อทีเดียวตั้งสองคนได้ยังไง?”
‘โอ๊ย! จะคิดมากมายทำไมบันนี่? ถ้าพวกเขาบอกว่าชอบก็คือชอบ’ เอมิกาบอกเพื่อนเสียงดัง เหมือนจะรำคาญความช่างสงสัยของเพื่อนสาว
ก่อนที่หริณะจะอ้าปากพูดตอบโต้ประตูห้องนอนแขกก็เปิดออก พี่ขาลที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดบนพอให้เห็นแผงอกล่ำอยู่รำไรและกางเกงสแล็กส์สีดำเหมือนนายแบบเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดเสียงดังพอที่จะเข้าไปในวิดีโอคอล
“เพื่อนของเธอพูดถูก จะเจอกันวันเดียวหรือคบกันมาเป็นสิบปี ความรักมันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เวลาเราไม่ชอบใครมองแวบเดียวเกลียดเลยก็ยังมี ทำไมเจอกันแค่วันเดียวแล้วจะรักเลยไม่ได้? อย่าเอาระยะเวลามาตัดสินความรัก ให้เอาหัวใจตัดสินสิ”
‘ว้าย! นั่นเพื่อนอาจารย์วาฬที่บันนี่บอกเหรอ? หล่อสมคำร่าลือ!’ เอมิกาที่เห็นขาลในวิดีโอคอลกรีดร้องออกมาทันที
“สวัสดีครับเพื่อนของบันนี่ พี่ชื่อขาลนะครับ ว่าที่แฟนของบันนี่ ขอบคุณที่ทิ้งบันนี่ไว้ที่นี่เมื่อคืนนี้นะครับ ไว้ถ้าว่างพี่จะเลี้ยงอาหารตอบแทนสักมื้อนะครับ” ขาลฉวยโทรศัพท์จากมือน้อยของหริณะมาแล้วถือวิสาสะคุยกับเอมิกาเอง
‘ได้เลยค่ะ ไม่มีปัญหาเลยค่ะพี่ขาลสุดหล่อ พี่ขาลทำอาชีพอะไรคะ? เป็นนายแบบหรือเปล่า? สูงยาวเข่าดีมากเลยค่ะ เอมเชียร์พี่ขาลสุดใจเลยค่ะ’ เอมิกากรี๊ดกร๊าดกับหนุ่มหล่อไม่พอยิ่งเห็นเขาใจป้ำเธอยิ่งชอบ แทบอยากจะยกเพื่อนให้ไปเลย
“พี่เป็นนักธุรกิจครับ แล้วก็...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรงที่หัวไหล่
ปึ้ก!
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ยวาฬ! แม่ง! ทำเหี้ยอะไรวะ?!” ขาลร้องขึ้นเพราะวาฬโผล่มาด้านหลังแล้วกระแทกตัวเขาออกไปจนล้มลงนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นแล้วฉวยโทรศัพท์มือถือมาครองแทน
“คุณเอม... ถ้ายังอยากจะทำนะหน้าทองกับผม ผมจะลัดคิวให้เป็นพิเศษ ที่สำคัญ ผมทำให้ฟรีด้วย ขอแค่ช่วยดูแลบันนี่ให้ผมตอนที่ผมไม่ได้ดูแลน้องแค่นั้น คุณทำได้ไหม?” ขาลไม่สนใจเพื่อนที่ลงไปกองอยู่บนพื้น หมอเวทรูปหล่อยุ่งอยู่กับการต่อรองกับเพื่อนของว่าที่แฟนสาวอยู่
‘ว้าย! จริงเหรอคะ? ได้เลยค่ะอาจารย์วาฬ เอมจะดูแลยัยบันให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ ไม่ยักรู้ว่าอาจารย์วาฬชอบแบบบันนี่ ถ้ารู้แบบนี้เมื่อวานเอมไม่ขอเบอร์อาจารย์หรอกค่ะ ไม่อยากแย่งแฟนเพื่อน’ เอมิกาเห็นแก่ของฟรีรีบปะเหลาะเรียกวาฬว่าแฟนเพื่อนใหญ่
“ยัยเอม! พอเลยค่ะพี่วาฬ! เอามือถือหนูคืนมา แค่นี้นะเอม ไว้เดี๋ยวถึงบ้านแล้วเราจะโทรหา” หริณะรีบแย่งโทรศัพท์มือถือกลับมาจากวาฬแล้วกดวางสายทันที
สาวน้อยมองพี่ ๆ สองคนตาเขียว อย่าบอกนะว่าพวกเขาแอบฟังเรื่องที่เธอคุยกับเพื่อนอยู่หน้าประตูห้อง
“ไม่เคยมีคนจีบบันจริง ๆ เหรอ? งั้นที่เธอบอกว่าจูบของพี่คือจูบแรกของเธอ... ก็เรื่องจริงงั้นเหรอ?” ขาลถามขึ้นแล้วยิ้มน้อย ๆ
แน่ะ! ว่าแล้ว... แอบฟังชัวร์
“จริงแล้วยังไง? ไม่จริงแล้วยังไงคะ? แค่จูบแรก... หนูไม่แคร์ขนาดนั้นหรอก” หริณะหน้าแดงแต่ทำใจกล้าโต้ตอบไป
“ไม่เคยมีแฟนก็ดีแล้ว แสดงว่าพวกพี่ไม่คนใดก็คนหนึ่งต้องได้เป็นคนแรกของบันนี่” วาฬพูดแล้วยิ้มร้ายที่มุมปาก เป็นยิ้มที่หริณะเห็นแล้วอยากจะกระโดดเข้าไปเอามือขยี้แก้มมาก
อยากด่าแหละแต่ยิ้มแบบนี้มันจะหล่อเกินไปแล้วนะคะพี่วาฬ! มายิ้มให้แบบนี้แล้วใครจะด่าลงเนี่ย?
“แก้ว! ทอง!” ขาลส่งเสียงเรียกสองกุมารก่อนที่จะมีร่างกุมารและกุมารีตัวน้อยปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของคนทั้งสาม
บัดนี้หริณะเริ่มชินกับกุมารทั้งสองแม้ยังจะติดสะดุ้งอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่กลัวจนกรีดร้องลั่นบ้านอีกแล้ว
“จ๋าพ่อเล็ก!” เด็กน้อยสองคนรับคำพ่อเล็กพร้อมกัน
“พวกมึงพาแม่มึงลงไปรอพวกกูที่ห้องอาหารแล้วไปเรียกลุงชัยให้เตรียมอาหารเช้าให้แม่มึงด้วย กูจะพูดธุระกับพ่อใหญ่ของมึงหน่อย แล้วเดี๋ยวจะตามไป” ขาลกล่าวสั่งสองกุมาร
เด็กน้อยอ้วนกลมสองคนพยักหน้ารับคำพ่อเล็กแล้วมองไปที่แม่ของพวกเขาพลางส่งยิ้มหวานให้
“พะ... พี่ขาล... จะให้น้องสองคนนี้พาหนูลงไปเหรอคะ?” แม้จะเริ่มคุ้นชินกับสองกุมารแต่ใจของสองน้อยก็ยังมีความกลัวหลงเหลืออยู่
“ให้แก้วกับทองพาไปน่ะดีแล้วครับ ขืนเดินลงไปเองแล้วจะหลง และถ้ากลัวผีจริงมีแก้วกับทองไว้จะดีกว่า เชื่อพี่เถอะ ถ้าเจอผีร้ายแก้วกับทองช่วยบันนี่ได้แน่ ๆ” วาฬรับรองสรรพคุณของลูกน้อยให้หริณะฟัง
สองกุมารยืดอกแล้วยิ้มร่า ดีใจที่พ่อใหญ่พูดเหมือนพวกเขาเก่งกาจราวเทพเจ้า
หริณะจำใจต้องเดินออกจากห้องไปพร้อมกับร่างสองกุมาน้อยที่วิ่งนำหน้าเธอไปอย่างร่าเริง
“เรื่องที่มึงจะคุยกับกูมันเหมือนที่กูคิดไว้ไหม?” วาฬถามเพื่อนรักเมื่อเห็นหริณะเดินพ้นสายตาไปแล้ว
“อืม... มึงว่ามันแปลก ๆ ไหม? ทำไมน้องออกจะน่ารักแต่ไม่มีคนจีบวะ? จะรอพวกเรามาเจอจนอายุป่านนี้โดยไม่มีใครเข้ามาเกาะแกะเลยแม้แต่คนเดียวเนี่ยนะ? เป็นไปได้ยังไงวะ?” ขาลตั้งข้อสังเกตขึ้นมา
“กูก็คิดว่ามันแปลก ๆ... วันนี้เราสองคนไปส่งน้องพร้อมกันที่บ้าน มึงเอายันต์หลาย ๆ แบบติดมาด้วย กูจะพกมีดหมอ น้ำมนต์กับสายสิญจน์ไป เราต้องจัดการวางแผนให้ดีเพื่อที่น้องจะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง แต่ถ้าปัญหามันยังคาราคาซังก็พาน้องกลับมาอยู่กับพวกเราก่อน” วาฬพูดเสียงขรึม ในหัวสมองคาดเดาเหตุการณ์ไว้ได้หลายอย่าง
เหตุการณ์แบบนี้วาฬพบเจอมาหลายครั้งหลายครา แม้จะดูหนักหนาแต่เขามั่นใจว่าเขากับไอ้ขาลสามารถแก้ไขมันได้
“เดี๋ยว! ไอ้วาฬ มีอีกอย่างที่กูต้องเตรียม...” ขาลเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้แล้วพูดขึ้นมา
วาฬหันมามองหน้าเพื่อนแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
“ถุงยางกูใกล้หมด... เหลือซองเดียว เมื่อคืนไม่ได้ใช้ กูใช้ไซซ์ 56 ต้องหาเผื่อไว้ มึงแวะซื้อให้กูด้วย เผื่อได้ใช้กับน้อง” ขาลพูดแล้วทำหน้าเครียด
ผลัวะ!
“ไอ้เชี่ยวาฬมึงตบกะโหลกกูทำไมวะ?!” ขาลโวยวายขึ้นมาทันทีเพราะเพื่อนรักยกมือขึ้นตบหลังหัวเขาอย่างแรง
“มึงช่วยจริงจังหน่อยได้ไหมไอ้ขาล?”
“กูจริงจังอยู่ เรื่องสำคัญนะมึง เกิดน้องเผลอใจยอมให้เย่อขึ้นมา ไม่เตรียมไม่ได้”
“งั้นมึงไม่ต้องซื้อ ใช้ของกู กูมีเหลือเยอะ ไซซ์เดียวกัน” วาฬตอบเสียงเรียบ
ขาลได้แต่ทำหน้าบึ้งแล้วมองหน้าเพื่อนรักพลางคลำหัวตัวเองป้อย ๆ
ไอ้เชี่ยวาฬแม่ง... มึงมันร้ายกว่าที่กูคิด
- ผู้เขียน
