“ไม่ได้กลัว แต่รังเกียจ”
สาวสวยปั้นปึ่งสะบัดหนี แม้ใจเต้นแรงขึ้นแค่เห็นหน้าคม มันคือความผูกพันของคนมีอะไรกันหรือเปล่า เมขลาได้แต่กังขาอยู่ในใจ เธอไม่กล้าบอกใครกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะอยากให้ชาดกชดใช้ แต่ใจเธอก็หวั่นไหวเหลือเกินยามอยู่ใกล้เขา
“หึหึ ปากดีแบบนี้จูบสักทีดีไหม”
“อย่าเชียวนะ”
“ก็เธอไม่อยากจำเอง ปากดีกับฉันแล้วจะโดนอะไร”
“นายมัน...” ถึงใจสั่น แต่เรื่องอะไรต้องยอมง่ายๆ ฝันไปเถอะ
“น่ารัก น่ากอด น่า...”
“หยุดเลยนะ”
แก้มสาวสุกปลั่งทันตา เจ้าของแก้มสะบัดหน้าพรืดหันหนีออกไปมองกระจกรถ รู้สึกหวั่นไหวใจเต้นแรง คำว่าเกลียดปลิวหายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ผู้ชายที่ผลาญพร่าพรหมจารีของเธอกำลังสร้างความปั่นป่วนให้ แต่เธอไม่ยอมเขาง่ายๆ หรอก ไม่ยอมให้เขารู้ว่าเธอแอบมีใจหวั่นไหว
ชาดกมองหน้าสวยนิ่ง ตลอดเวลาที่ตอบโต้กันนั้นไม่ได้เสียงดังมาก มันเป็นเสียงกระซิบเบาๆ ระหว่างคนทั้งสอง คนอื่นได้ยิน
