“นะ…หนูว่าพี่ติณณ์ออกไปจากตัวหนูก่อนดีกว่า” คนตัวเล็กที่โดนผมคร่อมร่างกายเอาไว้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก
“เธอทำผิดสัญญา เธอต้องโดนลงโทษ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าไม่ถูก
“ลงโทษอะไร หนูแค่มาช่วยพี่น้อยทำความสะอาดจริงๆนะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมสองมือที่พยายามดันตัวของผมออกแต่มันก็ไม่เป็นผล
“เธออย่าลืมว่าเธอแพ้ฝุ่นและฉันก็กำชับพี่น้อยไว้แล้วว่าห้ามให้เธอโดนฝุ่น” อันนี้ผมกำชับพี่น้อยไว้จริงๆเพราะผมก็พอรู้จากคุณแม่มาบ้างว่ายัยนี่ไม่ใช่ทำงานบ้านไม่เป็นแต่ที่ไม่ทำเพราะทำไม่ได้
“หนูมาช่วยอย่างอื่นไงพอคนเขามีน้ำใจพี่ติณณ์ก็จ้องแต่จะจับผิด” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมทำสีหน้าเศร้า
“ฉันลงโทษเธอยังไงดี” ผมไม่สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของเธอเพราะคนผิดสัญญาต้องโดนลงโทษ
“เรายังไม่ได้กำหนดบทลงโทษของคนผิดสัญญาเลยนะหนูว่าค่อยๆคิดดีไหม” คนตัวเล็กพูดขึ้นพร้อมกับพยายามดันตัวของผมอ
