ทุกครั้งที่รัญนรามาเยี่ยมน้องชาย เธอต้องฝืนยิ้มซ่อนความเศร้าไว้ในก้นบึ้งหัวใจ เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นน้องไม่สบายใจ ภาพร่างผอมเกร็งภายใต้เสื้อโคร่งสีฟ้าซึ่งเป็นชุดคนไข้ นั่งอยู่บนเตียงคนเดียวด้วยท่าทางเหงาหงอย เธอเห็นมันแทบทุกครั้งที่มาที่นี่ จากใบหน้าอันมีเค้าโครงได้รูป บัดนี้ตอบลงไปมากจนเห็นโหนกแก้มและสันกราม ช่างต่างจากเมื่อเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง เมื่อก่อนแม้รวิจะไม่ใช่คนเจ้าเนื้อแต่ก็ไม่ได้ผอมขนาดนี้ พูดได้ว่ารูปร่างสมส่วนทีเดียวเลยแหละเพราะเขาเป็นถึงนักบาสของโรงเรียน
“พี่เมย์” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้ง ไม่ต่างจากใบหน้านัก รัญนรายิ้มกว้างให้น้องชายพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดร่างผอมโกรกที่ถูกรุมเร้าด้วยโรคร้ายดั่งเช่นทุกครั้งที่มาเยี่ยม
“วันนี้เป็นไงบ้าง?” เอ่ยถามคนในอ้อมแขนก่อนจะผละออก น้ำเสียงและสายตาที่มองมามันเต็มไปด้วยความรักและความอาทร ทำให้คนป่วยเผยรอยยิ้ม
“ก็เหมือนทุกวันนั่นแ
