เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่งแล้ว เธอจ้ำอ้าวไปทางล็อบบี้เพื่อตามดลเทพ แล้วก็ทันเห็นแผ่นหลังกว้างภายใต้ชุดสูทสีฟ้าเข้ม ทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ไม่รอช้าเท้าเรียวเล็กเร่งความเร็วเพื่อเข้าถึงตัวร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะเดินขึ้นรถ พอวิ่งมาถึงก็คว้าข้อมือหนาไว้ หมับ!
ดลเทพหันขวับ มองใบหน้าเล็กที่มีเหงื่อซึมออกมาจากไรผมอ่อนๆ ยังได้ยินเสียงหายใจหอบแรงๆ จากคนตัวเล็ก ชายหนุ่มขมวดคิ้วย่น ยังไม่ทันได้พูดอะไร รัญนราชิงพูดด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบว่า
“ฟังเมย์อธิบายก่อน เราเจอกันโดยบังเอิญก็แค่นั้นเองค่ะ คุณดลอย่าเข้าใจผิดนะคะ เมย์ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว”
“พูดจบแล้ว?” ดลเทพเลิกคิ้วถามคนที่กำลังยืนอธิบายเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับอดีตคนรักด้วยท่าทางรีบเร่ง เห็นอาการลนลานและกังวลของสาวน้อยแล้วพาให้นึกอาทร ดีนะยังรู้จักวิ่งมาอธิบายถึงที่นี่ ติดว่าแถวนี้มีคนเดินพลุกพล่านไม่อย่างนั้นเขาคงจะก้มลงฉกปากอิ่มที่เผยอข
