ละอองใจ

ตอนที่ 7/1

เป็นอีกหนึ่งวันพอเลิกงานแล้ว รัญนรารีบกลับบ้านในทันทีเพราะเป็นห่วงน้องชายที่ไม่สบายอยู่บ้านคนเดียวที่สำคัญคือเธอตั้งใจว่าจะลองหางานพิเศษทำด้วย รัญนราเงยหน้ามองเม็ดฝนที่เริ่มตกลงมาแล้วรีบกางร่มที่พกไว้ออกมา ก่อนจะเดินฝ่าฝนไปยังสถานีรถไฟฟ้าจึงทำให้เปียกบ้างแต่ไม่เท่ากับเมื่อวาน

ไม่ถึงชั่วโมงเธอก็พาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังเล็ก เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านเธอมักจะรู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ในวันวาน ห้องโถงสีขาวกะทัดรัดตามฐานะของผู้อาศัย ข้าวของที่ถูกจัดตามโซนดูสบายตาไปอีกแบบโดยเฉพาะผ้าม่านสีชมพูตรงหน้าต่างเวลานี้สะบัดพลิ้วไหวตามลมพัดเรียกรอยยิ้มของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงได้อย่างง่ายดาย ยิ่งเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมายั่วน้ำลายจากห้องครัว ไม่รอช้ารัญนรารีบพาร่างเปียกปอนเดินเข้าไปในครัวเล็กๆ ที่อยู่ถัดจากห้องโถง พอเห็นน้องชายยืนอยู่หน้าเตากำลังตอกไข่ลงในหม้อ รัญนราคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปหาพ่อครัวสมัครเล่นที่กำลังขะมักเขม้นกับการปรุงอาหาร

“ทำเมนูอะไรอยู่หอมจัง” รัญนราถามก่อนจะชะโงกหน้าดูหม้อที่มีไอน้ำลอยขึ้นส่งกลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ขณะนั้นคนที่กำลังทำอาหารอยู่ก็หันมายิ้มให้พี่สาวตัวเล็กที่บางครั้งมีความเป็นเด็กมากกว่าเขาเสียอีก

“ผมต้มมาม่าครับ” รวิว่าก่อนที่หัวคิ้วจะขมวดเข้าหากันมุ่น เพราะวันนี้พี่สาวเปียกฝนอีกแล้ว ดีหน่อยที่ไม่มากเหมือนเมื่อวานที่สภาพไม่ต่างจากลูกแมวตกน้ำ

“พี่เมย์ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวลงมากินมาม่ากัน” พ่อครัวจำเป็นบอกพลางหยิบเอาผักบุ้งที่ล้างสะอาดแล้วใส่ลงในหม้อบะหมี่สำเร็จรูป มีทั้งไข่และหมูสับ ชวนให้คนที่เพิ่งมาถึง ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอรู้สึกหิวขึ้นมาเสียดื้อๆ

“หอมจังพี่ขอกินก่อนไม่ได้เหรอ?” รัญนราอ้อนน้องชายด้วยแววตาเป็นประกาย ทว่าคนเป็นน้องกลับส่ายหน้าแล้วรุนหลังเธอให้ออกไปจากห้องครัว

“ไม่ได้ครับ ต้องอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ” เรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่อยากตามใจพี่สาวนัก แค่เขาไม่สบายคนเดียวมันก็แย่มากพออยู่แล้ว

“โอเคๆ พี่เชื่อฟังละ แต่นายห้ามกินก่อนนะ” รัญนรายอมออกไปอย่างว่าง่าย หลังเห็นสีหน้าจริงจังของคนเป็นน้อง

“ตกลงครับ พี่รีบไปเถอะ” เด็กหนุ่มบอกพร้อมกับปิดฝาหม้อ ปิดแก๊สตาม แล้วเมื่อพี่สาวตัวเล็กผละออกไปแล้ว เด็กหนุ่มจึงออกไปนั่งรอพี่สาวในห้องโถง

เมื่อวันก่อน หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล รัญนราสั่งห้ามไม่ให้เขาไปเรียน บอกแต่เพียงว่าเขาไม่สบาย ต้องเข้ารับการรักษาจากหมอก่อน โดยไม่ได้บอกว่าเขาป่วยเป็นอะไร ซึ่งเขาเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ทำตามอย่างว่าง่าย ความจริงช่วงหลังๆ มานี้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายมักปวดหัวบ่อยๆ เพียงแต่ไม่ได้บอกพี่สาวเพราะคิดว่าไม่มีอะไร เนื่องจากเวลาปวดหัวแล้วกินยาแก้ปวดมันก็ดีขึ้น แต่ช่วงหลังๆ มานี้อาการมันเริ่มรุนแรงขึ้นปวดจนหัวจะแตกถึงขั้นเป็นลมก็เคยมาแล้ว

ครืด!ครืด!ครืด! ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ปลุกให้เด็กหนุ่มที่นั่งคิดอะไรคนเดียวตื่นจากภวังค์ มือเรียวคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู พอเห็นชื่อคนโทรมา เจ้าของมือถือระบายริมฝีปากกว้างพร้อมกดรับสาย

“ว่าไงอิ๊งค์?” รวิถามคนในสายที่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในโรงเรียน

“ทำไมวันนี้ไม่มาเรียน วิเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ช่วงนี้เราไม่ค่อยสบาย อิ๊งค์ช่วยลาเรียนให้หน่อยนะ” รวิบอกเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันสามวันแล้ว

“ไม่สบาย! นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” เนื้อเสียงของเพื่อนรักบ่งบอกว่าตกใจไม่น้อย

“ไม่มากหรอก วันสองวันก็ดีขึ้นแล้ว”

“เออ เดี๋ยวเค้าลาให้ แต่วิอย่าขาดเรียนนานนะ” ไอรดาเอ่ยบอกเพื่อนชายด้วยน้ำเสียงกังวล

“โอเค ขอบใจนะ” คุยกันอีกสักพัก รวิขอวางสายจากเพื่อน เพราะเขาเริ่มรู้สึกง่วงอีกแล้ว

ทางด้านไอรดาเมื่อถูกตัดสายจากเพื่อนรักแล้วก็ยังคงนั่งที่โซฟาคนเดียว ยอมรับว่าตอนนี้เป็นห่วงรวิเหลือเกิน เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นเพื่อชายไม่สบายถึงขั้นต้องหยุดเรียน

“มีไรหรือเปล่าอิ๊งค์?” เสียงเรียกของพี่สาว ทำให้ไอรดาต้องหันไปทางประตูทางเข้า เห็นหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าเรียวยาวเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้านในแบบฉบับของคุณหมอเดินเข้ามาหาเธอ

“พอดีเพื่อนที่โรงเรียนของอิ๊งค์หยุดเรียนมาสามวันแล้ว อิ๊งค์เลยโทรไปถาม เห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย?” เด็กสาวในชุดนักเรียนเอ่ยบอกพี่สาว ดวงตาคู่เรียวฉายความกังวลเดือดร้อนคนเป็นพี่ต้องเอ่ยปลอบ

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของน้องสาว มนัญญาจึงหย่อนก้นลงข้างๆ พร้อมกับบีบมือเบาๆ ก่อนจะให้คำแนะนำ “ถ้าอิ๊งค์ไม่สบายใจพรุ่งนี้เราไปเยี่ยมเขาก็ได้นี่ อย่าคิดมากนะ” ดูจากสีหน้าสาวน้อยแล้วแสดงว่าเพื่อนชายคนนี้สำคัญไม่น้อย

“พรุ่งนี้พี่จะพาอิ๊งค์ไปเยี่ยมหาเขาดีไหม?” คุณหมอสาวเอ่ยถามน้องสาวด้วยใบหน้ายิ้ม

“ขอบคุณค่ะพี่มิน” ไอรดายิ้มกว้างพร้อมกับโผเข้ากอดพี่สาว จากนั้นก็รีบขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อไปทำการบ้าน