ละอองใจ

ตอนที่ 6/1

ช่วงสี่โมงเย็นหลังเลิกงาน บริเวณหน้าถนนใหญ่ มักจะพลุกพล่านไปด้วยพนักงานทั้งของสแปร์ยนต์และบริษัทอื่นๆ มายืนรอรถเมล์ เนื่องจากที่นี่เป็นย่านธุรกิจจึงมีบริษัทขนาดเล็กขนาดใหญ่ตั้งอยู่เป็นจำนวนมาก

ซึ่งรัญนราก็คือหนึ่งในนั้น แต่แล้วในระหว่างที่รอรถเมล์ผ่านมานั้นจู่ๆ ฝนเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ก็เทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง จนทุกคนที่ยืนรอรถเมล์ต่างวุ่นหาที่หลบฝนกันยกใหญ่ รัญนราเองก็วิ่งเข้าไปหาที่หลบฝนเพราะไม่ได้พกร่มมาด้วย ไม่กี่อึดใจรถเมล์ก็ขับเข้ามาจอดที่ป้ายพอดี ร่างเล็กรีบจ้ำอ้าวตามคนอื่น ยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นรถแต่ถูกปฏิเสธจากกระเป๋ารถเมล์เสียก่อน

“น้อง! รถเต็มแล้วรอคันถัดไปนะ” เสียงกระเป๋ารถเมล์พูดพร้อมกับรถค่อยๆ เคลื่อนออกไป รัญนราจำต้องเข้าไปหลบอยู่เช่นเดิมเพื่อรอรถคันใหม่

เหตุการณ์ดังกล่าวตกอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่เพิ่งขับรถออกมาจากบริษัท ดลเทพมองภาพร่างบอบบางที่ตอนนี้ยืนสั่นงันงกราวกับลูกนกตกน้ำ ถึงกับสบถเสียงต่ำอย่างไม่สบอารมณ์

“ซื่อบื้อ! ใครเป็นคนรับเธอเข้ามาทำงานนะ” ว่าแล้วเตรียมจะขับรถเข้าไปหา แต่แล้วโทรศัพท์ที่วางอยู่ในกล่องอเนกประสงค์ข้างเบาะนั่งดังขึ้นมาหยุดความคิดที่จะพารถมุ่งไปทางป้ายรถเมล์ทันควัน

“ฮัลโหล ว่าไงครับป้า” ดลเทพเอ่ยถามแม่นมคนสนิท ซึ่งพอได้ยินปลายสายรายงานความแก่เขาเพียงไม่กี่ประโยค พวงมาลัยที่ถูกควบคุมด้วยมือแกร่งเป็นอันต้องหมุนทิศทางไปอีกทางเพื่อกลับคฤหาสน์

ส่วนคนที่รอรถเมล์อยู่ท่ามกลางสายฝนเทกระหน่ำยังคงยืนรอรถต่อไป ทว่าเวลาผ่านไปสักพักแล้วก็ยังไม่มีรถมาให้เห็นสักคัน รัญนราจึงตัดสินใจเดินฝ่าฝนไปทางสถานีรถไฟฟ้าซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่พอประมาณ เนื่องจากตอนนี้ฝนตกหนักจนจราจรติดขัดไปหมด ถ้าขืนรอรถเมล์ต่อไปเรื่อยๆ มีหวังต้องรอจนค่ำแน่

เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งราวกับจะแข่งกับสายฝนที่ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตาเช่นกัน ร่างบอบบางวิ่งไปได้ไม่เท่าไร ก็มีเสียงร้องเรียกดังมาจากในรถคันหนึ่งซึ่งวิ่งเข้ามาจอดข้างริมฟุตบาทใกล้กับเธอ

“น้องเมย์ ขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง” โยธินเปิดกระจกรถพร้อมกับตะโกนเรียกเธอภายหลังจากจอดรถเทียบริมฟุตบาทแล้ว ส่งผลให้เท้าเรียวเล็กที่ก้าวย่างไปข้างหน้าหยุดกึก ก่อนที่เจ้าของร่างเปียกปอนจะหันกลับมามองที่ผู้ช่วยหนุ่ม พร้อมกับชั่งใจอยู่ว่าจะขึ้นรถเขาหรือจะวิ่งต่อไป เพราะไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงสถานีแล้ว

โยธินทอดมองรุ่นน้องในบริษัทที่ยืนทำหน้าลังเลจึงเร่งเร้าให้ขึ้นรถอีกครั้ง “ขึ้นมาเถอะครับ อย่าตากฝนนานเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่สบายอีกหรอก” บอกเธอทั้งที่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมบอสถึงโทรให้เขารับรัญนรากลับบ้านด้วย เพราะปกติท่านประธานไม่เคยยุ่งกับพนักงานคนไหนเลยนี่!

“ขอบคุณค่ะพี่โยธิน” รัญนราเอ่ยขอบคุณภายหลังจากขึ้นมาในรถแล้ว

“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอกครับ ไว้น้องเมย์ไปขอบคุณท่านประธานพรุ่งนี้เองก็แล้วกัน” โยธินมองเจ้าของใบหน้าซีดเซียวก็อดอาทรไม่ได้ จึงถอดสูทออกแล้วยื่นไปให้เธอคลุมกายซึ่งตอนนี้เปียกไปหมดทั้งตัวแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” รัญนรารับสูทสีเข้มมาคลุมตัวพร้อมกับขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้ง

************

ท่านประธานวานผู้ช่วยให้ไปส่งพนักงานใหม่แบบนี้ สาบานว่าไม่ได้คิดอะไร