จีหลุนกับลี่เทียนเป่ากลับถึงวังจีในตอนเย็น ซางอวี่ที่หลอกล่อคนร้ายออกไปเมืองก็เข้ามารายงานสถานการณ์
“ข้าล่อคนพวกนั้นไปนอกเมือง พวกมันมียี่สิบห้าคนขอรับล้วนเป็นนักฆ่าที่ถูกว่าจ้าง ฝีมือนับว่าร้ายกาจ คนที่รอดชีวิตฆ่าตัวตายหมดแล้ว”
“เป็นคนพวกใด?”
“มีศพหนึ่ง ข้าค้นดูในตัว คนผู้นี้พกของที่ดูเหมือนพวกชนเผ่าในทุ่งหญ้าขอรับ” ซางอวี่หัวหน้ากลุ่มสิบพยัคฆ์หยิบเอาถุงหอมมีลวดลายปักออกมายื่นให้
แม่ทัพรับไปแล้วเปิดออกดูด้านใน “นี่อะไร?”
“เขี้ยวหมาป่าขอรับ ข้าเคยเห็นพวกเผ่าในทุ่งหญ้าชอบพกกัน”
“เหล่าจี นี่เจ้ามีค่าหัวกับพวกในทุ่งหญ้าด้วยหรือ?”
จีหลุนขมวดคิ้ว “ข้าว่าไม่ใช่ ครั้งนี้ศึกห้าเผ่าคงจะไม่ธรรมดาอย่างหัวหน้าซางบอก เห็นทีวันพรุ่งนี้ต้องกราบทูลฮ่องเต้ให้ทรงทราบ”
บุรุษทั้งสองเข้าไปในเรือนนอนของท่านชายจีหารือเรื่องนี้อย่างเคร่งเครียด ลี่เทียนเป่ายังคงสงสัยในตัวกัวเอินถง
“เหล่าจี ฮูหยินของเจ้าอย
