“ท่านแม่สัญญาแล้วนะเจ้าคะ” เด็กหญิงเอ่ยถามทั้งน้ำตานองหน้า
เหย้าหลีถึงกับพูดไม่ออก นางตกปากรับคำเด็กน้อยด้วยความเมตตาสงสาร จะปฏิเสธตอนนี้ก็เกรงว่าจะทำให้เด็กน้อยสะเทือนใจจำต้องพยักหน้ารับ
“ท่านน้าเห็นหรือไม่? ท่านแม่รับปากจะเป็นท่านแม่ของข้าต่อแล้วเจ้าค่ะ” ต้วนซวงรีบหันไปหาหยวนจู้เพื่อให้เป็นพยาน
เหย้าหลีหายใจแรงออกมาพรืดหนึ่ง ความตั้งใจที่จะสลัดต้วนซวงทิ้ง กลับเป็นการขว้างงูไม่พ้นคอ ตอนนี้สัญญาการเป็นแม่ยืดยาวออกไปอีก
หยวนจู้ยิ้มละเหี่ย “เอาเถอะๆ เรื่องนี้เอาไว้พูดกันทีหลัง พวกเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า”
คนทั้งสามตรงไปที่เรือนพักของฮูหยินน้อย กัวเอินถงเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนั่งรอคนสนิทของตนเองอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง
เป็นเพราะกั๋วฮูหยินเห็นว่ากัวเอินถงพิการจึงอนุญาตให้นางรับประทานอาหารในเรือนของตนเองได้ ไม่ต้องไปร่วมโต๊ะในวันที่สามีไม่อยู่ คืนสะดวกเช่นนี้หยวนจู้กับเหย้าหลีจะได้ร่วมโต๊ะกั
