จีหลุนอ่านในตอนที่เล่าถึงเซี่ยงซาวานด้วยความตื่นเต้น ทว่ายิ่งอ่านไปใบหน้าของแม่ทัพหนุ่มก็พลันอึมครึมลงเรื่อย ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งโมโห
“เจ็บใจจริง! นี่ข้าถูกพวกเขาใช้กลศึกหลอกมาตลอด”
“อย่างไรนะ? เอามาให้ข้าดูซิ”
แม่ทัพหนุ่มเพิ่งอ่านไปได้เพียงครึ่งหน้าก็ยัดใส่มือให้กุนซือคู่ใจ
“เจ้าอ่านดู พวกเราเสียรู้มากไปแล้ว”
ลี่เทียนเป่าไล่สายตาไปตามตัวอักษรอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาผันเปลี่ยนเช่นเดียวกับสหาย ค่อยๆ อึมครึมลงจนกลายเป็นเคียดแค้น
“ร้ายกาจ! นี่มันเรื่องร้ายกาจที่สุดตั้งแต่ข้าเคยเห็นมา”
ไป๋ซิงซวี่เห็นคนทั้งสองดูโกรธเกรี้ยวจึงพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
“ทีแรก ข้าก็เหมือนกับพวกท่าน อ่านแล้วก็ถึงกับหัวเสีย แต่พอมาคิดดู พวกเขาเป็นเพียงชนเผ่าที่อยู่ท่ามกลางทะเลทราย หากไม่มีเล่ห์เหลี่ยมกลศึกที่พิสดารคงยากจะรักษาแผ่นดินเอาไว้ได้ยาวนาน”
ไป๋สวินผู้น้องจึงรีบสำทับ “ข้าได้ยินพวกนายทหารกล่าวกันว่ากองทัพขอ
