ต้วนชางหน้าตาบึ้งตึงจนบ่าวรับใช้แต่ละคนเข้าหน้าไม่ติด เขากินโจ๊กไปได้ครึ่งถ้วยก็วางลง ไป๋ฉางชิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับยิ้มแหยๆ
“ท่านพ่อบ้าน ไม่เป็นอันใดหรือขอรับ? ครั้งนี้จับไม่ได้ก็ต้องเป็นครั้งหน้า ท่านยังได้ตามแม่นางเหย้าไปเรือนฮูหยินน้อย แต่ข้านี่สิ ตามไปเฝ้าแม่นางหยวนอยู่หน้าส้วมตั้งนานสองนาน เหม็นแทบแย่”
“ข้าดูก็รู้ว่าเป็นแผนของพวกนาง” ต้วนชางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ตอนที่ข้าไปถึงเรือนฮูหยินน้อย ข้าเองก็รู้สึกแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่าแปลกที่ใด?”
“นี่ท่าน...ท่านสงสัยฮูหยินน้อยด้วยหรือขอรับ?”
“หากว่าเหย้าหลีหรือหยวนจู้เป็นคนที่แอบเข้ามาในคืนนั้น ฮูหยินน้อยก็ต้องรู้เห็นเป็นใจ เพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกนางต้องการสิ่งใดในวังจี?”
“ท่านอย่าเพิ่งกังวล ข้าจะคอยช่วยท่านสอดส่องเรือนของฮูหยินน้อยไม่ให้คลาดสายตาเลยขอรับ”
“ดี ฝากด้วยนะเสี่ยวไป๋”
“เอ๊ะ! บ่ายนี้ท่านว่าจะไปหาเสี่ยวซวงน้อยไม่ใช่หรือขอรับ?”
“ใช
