บทที่ 2
1726 คำ
"โอ้ย!"
"โง่หรือไง" ไม่ช่วยแถมยังซ้ำเติม
"ฉันเจ็บแขน"
"อย่ามาสำออย"
"ฉันเจ็บจริง ๆ " มุนินทร์ยื้นข้อมือเล็กให้เขาดู สายตาคมกริบจ้องมองรอยแดงแต่ก็ยังทำหน้านิ่งแล้วไม่ยอมปล่อยให้เธอเข้าไปในห้องง่าย ๆ
"ไปร่านที่อื่น ฉันไม่ได้สำส่อนเหมือนพ่อ"
"ฉันไม่ได้ร่าน ฉันแค่เจ็บข้อมือ"
"ดูก็รู้ว่าตอแหล เธอคงไม่ต่างจากแม่ของเธอ ร่านไปทั่ว มั่วไม่เลือก นี่คงหวังสุขสบายสินะ ถึงได้กลับมาจับคนรวยทำผัวแบบนี้ ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจชะมัด"
คำพูดของคนตัวสูงทำให้หญิงสาวยืนค้างไปสามวิ ก่อนที่เธอจะดันตัวเขาเข้าไปในห้อง แล้ววางกล่องยาที่โต๊ะ แต่เขากลับกระชากเธออย่างแรงจนแขนแทบหลุด
"โอ้ย!"
"ออกไปเดี๋ยวนี้!"
"คุณใจเย็นก่อนได้ไหม ฉันแค่จะทำแผลให้"
"บอกว่าไม่ต้องไง!" เขาตะคอกเสียงดังก่อนจะผลักร่างเล็กกระเด็นออกจากห้อง แล้วปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง
ปัง!
เสียงโวยวายทำให้คนที่อยู่อีกห้องเดินออกมา แทนคุณมองเธอด้วยสายตาสมเพช จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่าง
"เห้อ อยากจะบ้าตาย"
มือเรียวเล็กขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะเดินแขนห้อยกลับห้องตัวเองไป
วันต่อมา...
ดวงตาคู่สวยจ้องมองเพดานห้องอย่างใจจดใจจ่อ เธอพยายามคิดหาวิธีร่วมรักกับสองคนนั้น แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน แต่ก็เข้าใจนะ ใครมันจะไปนอนกับลูกเมียน้อยอย่างเธอได้ ไม่มีค่า แถมยังเป็นตราบาปในชีวิตอีก
"หนีไปเลยได้ไหมเนี่ย" หญิงสาวเอ่ยถามตัวเองเป็นพันครั้ง เธอไม่อยากทำตามคำสั่งของแม่เลย ไม่เลยสักนิด ถ้าหนีไปได้ เธอคงหนีไปแล้ว
"ลองอีกสักครั้ง ถ้าไม่ได้ก็ช่างหัวชีวิตแม่ง" ถ้าเเม่จะพังชีวิตเธอก็ตามใจ แต่จะมาบังคับให้ไปนอนกับผู้ชายมันก็ไม่ใช่เรื่อง เธออาย แถมยังรู้สึกผิดอีกต่างหา
ก๊อก ๆ !
วันนี้มุนินทร์เลือกเคาะประตูห้องแดนไทก่อน หวังว่าเขาจะไม่โยนเธอออกจากห้องเหมือนเมื่อวาน
"ไปตายซะ ปัง!"
ไม่โยน แต่ปิดประตูใส่เหมือนพี่ชายเด๊ะ
"ถ้าตายกันง่าย ๆ ฉันตายไปนานแล้ว"
เธอตอกกลับแบบประชดประชันทั้งที่รู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องแทนคุณและภาวนาอย่าให้เขาปิดประตูใส่อีกคน
ก๊อก ๆ
เคาะแล้วแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอเลยเปิดเครื่องกดรหัสหน้าห้อง กะเดามั่วเพื่อแอบเข้าไป แต่ใครจะคิดว่า ติ๊ด! มันถูก เธอเดาถูก
"ตั้งรหัสเดิมสินะ" มุนินทร์เคยเห็นแทนคุณเปิดประตูเข้าห้องเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอไม่ได้ตั้งใจดูแต่มันดันหันไปเห็นแล้วจำได้เอง ซึ่งรหัสก็ไม่น่าจะต่างจากแดนไท เพราะรหัสนี้เป็นวันเดือนปีเกิดของคุณหญิงกลิ่นผกา
กึก!
มือเล็กดันประตูบานเกล็ดสีทองอย่างเบามือ สัมผัสแรกที่ได้คือห้องนี้เย็นมาก เย็นแบบเย็นเฉียบเลย ไม่มีแสงแดงเล็ดลอดเข้ามาแม้แต่น้อย มีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงานอยู่ตลอดเวลา
หญิงสาวมองอะไรไม่เห็น จะเปิดไฟก็กลัวคนในห้องรู้ตัว เธอเลยใช้มือคลำทางไปเรื่อย ๆ จนถึงเตียงนุ่ม ร่างเล็กปีนขึ้นไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่ากลับมีฝ่ามือของใครบางคนพลิกตัวเธอจากด้านหลังแล้วกดลงเตียงเต็มแรงจนเธอตกใจร้องกรี๊ด
"กรี๊ด อุ๊บ! "
มือหนาปิดริมฝีปากอวบอิ่มไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา เขาใช้มืออีกข้างเอื้อมไปเปิดไฟสลัวบนหัวเตียง แล้วจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง แทนคุณสายตาดุมาก ดุกว่าน้องชายเขาอีก เห็นห้ามปรามน้อง ใช่ว่าจะอารมณ์เย็นกว่า
"เข้ามาทำไม" ถามกดเสียงต่ำ
"อื้อ!" พูดไม่ได้ มือยังปิดปากอยู่
"ไม่ต้องตอบแล้วออกไปซะ" เขาดึงมือออก แล้วปล่อยร่างใต้อาณัติให้เป็นอิสระ แต่เธอกลับใช้จังหวะนี้ในการพลิกตัวเขาคืน ตอนนี้เธอนั่งคร่อมอยู่เหนือตัวเขาแล้ว
"ทำบ้าอะไรวะ พลั๊ก!" เขาผลักร่างหญิงสาวเต็มแรง คงไม่ต้องบอกนะ ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะปลิวไหมไหม
"โอ้ย!" กว่าจะครบสามวันกระดูกคงแตกพอดี
"สารเลว!" เขาชี้หน้าด่าเธอ
"ขอโทษ"
"ไม่ต้องมาขอโทษ รีบออกไปจากห้องซะ ก่อนที่ฉันจะกระทืบผู้หญิง!" ใบหน้าหวานมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่เธอจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องนี้
ปัง!
เขาปิดประตูไล่หลัง
หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งพลางนวดเอวบอบบางของตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ใบหน้าสวยเงยขึ้น พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่อยากให้ใครมาด่าว่าเป็นผู้หญิงสารเลว แต่มันก็เลือกไม่ได้ ไม่ได้จริง ๆ
มุนินทร์เดินลงมาที่สระว่ายน้ำข้างล่าง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นจนฟ้ามืด พอคนดูแลกับแม่บ้านแยกย้ายไปนอน เธอก็ถอดเสื้อผ้าให้เหลือแต่บราเซียลูกไม้สีขาวกับกางเกงในตัวจิ๋ว แล้วเดินลงไปในสระคลอรีน ความเย็นของน้ำทำให้ร่างเล็กอยากดำดิ่งลงไปนั่งใต้สระ เธอว่ายน้ำเป็นเลยไม่มีปัญหาเรื่องนี้
สามสิบนาทีผ่านไป
ร่างเล็กก็ยังไม่โผล่หัวขึ้นมา ทำให้คนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ชั้นบนต้องรีบวิ่งลงมาดูที่สระว่ายน้ำ คนที่อยู่ใต้น้ำยังคงลืมตากลั้นหายใจปกติ แต่เมื่อมีคนกระโดดลงมา ทำให้เห็นเป็นรอยแตกกระจายของน้ำ ก่อนที่ชายหนุ่มจะว่ายลงมาดึงตัวเธอขึ้นไป
ผลั๊ด!
"จะฆ่าตัวตายหรือไงห่ะ!?"
"อะไรของคุณ ฉันแค่ดำน้ำเล่น"
คิ้วเรียงสวยขมวดติดกันเป็นปมแล้วจ้องหน้าแดนไทด้วยความรู้สึกงงงวย
"ดะ ดำน้ำเล่นบ้าอะไรตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง?"
เขาเริ่มพูดน้ำเสียงตะกุกตะกักเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้คิดที่จะฆ่าตัวตาย
"มันแปลกตรงไหน ก็ฉันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ"
เธอถามกลับก่อนจะยกมือลูบน้ำบนใบหน้าหวานของตัวเอง
"ช่างแม่ง" เขาตัดบทกันหน้าแตก จากนั้นก็ว่ายหนีแต่เธอดันดึงเสื้อเข้าเอาไว้ แล้วแนบตัวเข้าไปจนใกล้ชิดกัน
"คุณเป็นห่วงฉันเหรอ?"
"ไร้สาระ ทำไมฉันต้องเป็นห่วงผู้หญิงอย่างเธอด้วย" ฝ่ามือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดผลักคนตัวเล็กออกห่าง แต่มือเขาดันมาโดนหน้าอกของเธอเต็ม ๆ
"เวรเอ้ย!" เขารีบชักมือออก ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเขินอายหรือโกรธตัวเองที่ทำพลาดกันแน่
"จับได้นะ ฉันไม่ถือ"
อยากจะตีปากตัวเองแรง ๆ ที่พูดจาไร้แก่นสารแบบนี้ แต่ทว่าสิ่งที่เธอทำกลับตรงกันข้าม มือเล็กเอื้อมไปจับมือแกร่งมาวางบนเนินขาวแล้วออกแรงบีบหลังมือให้เขานวดคลึงเต้าอวบจนเนื้อนุ่มบุ๋มไปตามแรงนวดจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว
"เธอนี่มันร่านจริง ๆ "
แดนไทชักมือออกเป็นครั้งที่สอง แต่คราวนี้เธอรีบคว้าโอกาสเข้าไปโอบคอเขาแล้วสบตากันในระยะประชิดจนริมฝีปากแทบจะแนบกันอยู่แล้ว
"คุณเกลียดฉันมากเลยเหรอ"
"ลองให้ฉันฆ่าแม่เธอดูบ้างสิ จะได้เข้าใจ"
"ฉันขอโทษ..."
"ไม่ต้องมาขอโทษ"
เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วดันร่างเล็กออก แต่เธอก็ยังสู้ไม่ถอย มาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องได้อะไรบ้างสิ เหลืออีกแค่วันเดียว ถ้าคืนนี้ไม่มีความคืบหน้า พรุ่งนี้เธอต้องกินแห้วแถมยังโดนแม่ด่ายับแน่นอน
"ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ ฉันหายไปตั้งห้าปี คุณกับพี่ชายคงเหงาเพราะไม่มีใครให้แกล้ง" มือเรียวเล็กลูบใบหน้าหล่อเหลาอย่างอ่อนโยน ช่วงกลางลำตัวก็พยายามเบียดหน้าอกอวบอั๋นให้โดนแผงอกกำยำของเขา ส่วนช่วงล่าง เธอไม่รู้ต้องทำยังไง เพราะเธอเองก็ไม่เคยเหมือนกัน
"เหอะ ตอนนี้เธอก็กลับมาให้ฉันแกล้งแล้วนี่ไง"
เขาหันมองหน้าด้วยสายตาเหนือกว่า แต่เธอกลับส่งยิ้มหวานละมุนให้เขาก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหูขาวสะอาด
"ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายโดนแกล้ง" พูดจบริมฝีปากอวบอิ่มก็ขบเม้มเข้าที่ติ่งหูของชายหนุ่มตรงหน้า เขาเอียงคอเล็กน้อยแต่พอรู้ตัวว่าไม่ควรก็เริ่มขัดขืน
"อยู่นิ่ง ๆ ก่อนสิ"
นิ้วเรียวแนบลงที่ริมฝีปากร้อนผ่าว แล้วไล่ลูบไล้ใบหน้าขาวใสจนเจ้าตัวเคลิ้มตาม เธอเริ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้จนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว แต่!
ซ๊วบ!
มือแกร่งของคนตรงหน้าดันกดหัวเธอจมลงไปใต้น้ำเสียก่อน เขาไม่ยอมให้จูบง่าย ๆ เลยใช้วิธีตัดอารมณ์แบบนี้
อึก!
หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายเพราะเธอกลั้นหายใจไม่ทัน
แต่ฝ่ามือนั้นก็ยังกดหัวไม่ยอมปล่อยให้เธอขึ้นไป ใช้เวลานานมาก นานจนเธอเริ่มทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ร่างเล็กอ่อนแรงลง แล้วปล่อยตัวเองดิ่งลงใต้น้ำเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้แค่หมดลมหายใจเท่านั้นเอง
"อย่ามาหลอก เธอเป็นถึงนักกีฬาว่ายน้ำ จะไปจมน้ำได้ยังไง" เสียงอื้ออึงดังมาจากเนื้อผิวน้ำ เสียงมันแผ่วมากเสียจนเธอจับใจความไม่ได้แล้ว ใบหน้าสวยเริ่มขาวซีด มือเล็กคลายออกจากตัว ไม่นานลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็เริ่มหายไปช้า ๆ
- ผู้เขียน
