ตื่นจากโคม่าพร้อมระบบพัฒนาร่างกายไม่มีสิ้นสุด

ยานเกราะ

ตอนนี้ดิสในชุดสูทดำนั่งบนโซฟาจ้องหน้าต่างระบบในห้องนั่งเล่น นี่ก็เข้าวันที่สองแล้วที่เขากลับมาอยู่บ้าน

[แต้มสะสม 70 แต้ม]

50 แต้ม ได้จาการปิดดันเจี้ยน

10 แต้ม เป็นของเควสออกกำลังกายเมื่อวาน

10 แต้ม เป็นของเควสออกกำลังกายวันนี้

เขามองแต้มพวกนั้นอย่างพินิจ ตอนนี้ดิสอยากจะเพิ่มพลังโจมตี แต่ก็ไม่อยากเมินเฉยต่อความทนทานและความเร็ว

ใช้เวลาคิดสักครู่จนในที่สุดก็ตัดสินใจได้

‘เราควรทำให้ทุกอย่างมันสมดุลกัน’

ว่าแล้วดิสก็เริ่มอัพ เพิ่มแต้มให้กับพลังโจมตีไปอีก 15 แต้ม แล้กเพิ่มให้ความเร็วไปอีก 25 แต้ม แล้วปิดท้ายด้วยการเพิ่มแต้มทั้งหมดให้กับความทนทาน

ชื่อ : ดิส

พลังโจมตี : + 40

ความเร็ว : + 40

ความทนทาน : + 40

ดิสมองหน้าต่างระบบอย่างพึงใจ ตอนนี้ทุกอย่างสมดุลกันแล้ว เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้พลังตัวเองมันเพิ่มขึ้นขนาดไหน

แต่นี่ยังไม่ใช่เวลามาทดสอบ เขายกข้อมือซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาเล็กน้อย

‘เที่ยงแล้ว ใกล้เวลานัดขนาดนี้เขาคงกำลังมา’

ใช่แล้ว สาเหตุที่ดิสแต่งตัวดูดีแบบนี้ เป็นเพราะเขานัดใครบางคนไว้

ไม่นานนัก พ่อบ้านก็เดินนำชายคนหนึ่งเข้ามาที่นี่ คนๆ นั้นสวมเชิ๊ตขาวและกางเกงสเล็ก ส่วนใบหน้าถ้าไม่ตั้งใจมองคงคิดว่าเป็นผู้หญิง ดิสที่เห็นแบบนั้นก็ยกมือขึ้นสวัสดีแล้วผายมือให้อีกฝ่ายนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม

“เชิญครับ”

“ครับ”

อีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับคำเชิญชวน

พอชายคนนั้นนั่งลงที่โซฟา พ่อบ้านจึงเดินออกไป ปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกันตามลำพัง

“ไม่นึกเลยนะครับว่าคุณ ‘ยานเกราะ’ จะมา คิดว่าคงยุ่งอยู่ซะอีก”

ดิสกล่าวด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย อีกฝ่ายที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ผมไม่ปฏิเสธนัดของลูกมหาเศรษฐีแสนใจดี ที่รวยติดท็อป 1 ใน 3 ของประเทศหรอกครับ”

ดิสพยักหน้ารับคำกล่าว และใช่ คนที่เขานัดมาคือยานเกราะ พรานทมิฬผู้ที่เป็นนักจิตวิทยาการให้คำปรึกษา

ตั้งแต่เมื่อวานนี้ที่ดิสเห็นชื่อรวมถึงสังเขป เขาก็ได้ติดต่อยานเกราะไปนัดอีกฝ่ายมาคุยกับเขาที่บ้าน และบริจาคเงิน 100,000 บาทให้มูลนิธิเพื่อพรานทมิฬพิการจากการเข้าดันเจี้ยน ซึ่งเป็นของยานเกราะ โดยยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงไป

อย่าเพิ่งไปนึกถึงขั้นนั้นเลย แค่ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายเขาก็เกร็งจะแย่แล้ว ถึงคุณยานเกราะจะดูอ้อนแอ้นบอบบาง แต่การวางตัวคำพูดคำจาดูเป็นผู้ใหญ่เอาซะมากๆ

อีกฝ่ายที่เห็นดิสเงียบไปนานเลยเข้าประเด็นทันที “ผมต้องขอบคุณดิสมากจริงๆ นะครับ ที่บริจาคเงินให้แก่มูลนิธิ”

ดิสพยักหน้ายิ้มรับด้วยท่าทางเงอะงะ ยานเกราะจึงพูดต่อ “ว่าแต่วันนี้นัดผมมามีธุระอะไรรึเปล่าครับ? หรือว่าคุณอยากได้งานเลี้ยงฉลองสำหรับการบริจาคครั้งใหญ่”

ดิสส่ายหน้าพร้อมกับยกมือปัดไปมา “ไม่ใช่ครับ…”

เมื่อยานเกราะได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้ว “ถ้าอย่างงั้น วันนี้มีธุระอะไรเหรอครับ”

ดิสกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังอึก เขากังวลว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ เพราะมันค่อนข้างแปลกที่ดิสจะจ้างวานให้พรานทมิฬมาสอนเรื่องจิตวิทยาและปรับเปลี่ยนบุลคิกให้ตน ซึ่งปกติแล้วไม่มีใครทำกัน

เขามองอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “คือผมหลับไปนานเกินไปน่ะครับ…”

อีกฝ่ายตั้งใจฟังทำให้ดิสเกร็งเล็กน้อย

“การพูดและการสื่อสารของผมมันเลยติดๆ ขัดๆ เหมือนชะงักและคิดช้าลง บุคลิกก็ค่อนข้างจะไม่น่าเชื่อถือ ดูไม่มั่นใจในตัวเอง”

ดิสว่าก่อนจะเว้นช่วงไปครู่นึง ยานเกราะที่เห็นแบบนั้นจึงใช้ช่องไฟนั้นกล่าวขึ้นมา

“ผมขอสรุปที่ผมเข้าใจนะครับ คุณกำลังรู้สึกว่าตัวเองมีปัญหาในสื่อสาร และดูไม่ค่อยหน้าเชื่อถือ ผมเข้าใจถูกมั้ยครับ? ”

ดิสพยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ “ใช่ครับ”

เมื่อยานเกราะได้ยินแบบนั้นจึงกล่าวต่อ “คุณต้องการให้ช่วยอะไรครับ? ”

ดิสกลืนน้ำลายลงคอดังอึกเมื่อโดนยิ่งคำถามใส่ “เอ่อ… คุณช่วยสอนให้ผมกลายคนพูดเก่งและเป็นคนที่ดูน่าเชื่อถือมากกว่านี้ได้มั้ยครับ? ”

เมื่อยานเกราะได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้วสูง “เพราะอะไรพอจะบอกเหตุผลได้มั้ยครับ? ”

ดิสแสดงท่าทีอ้ำๆ อึ้งๆ เล็กน้อย “เอ่อ… ผมบอกไม่ได้จริงๆ ครับ แต่ถ้าคุณรับปากจะช่วย ผมยินดีจะจ่ายค่าจ้างตามที่คุณต้องการแน่นอนครับ”

เมื่อยานเกราะได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปครู่นึง “ก็ได้ครับ คุณไม่จำเป็นต้องเล่าก็ได้ ผมเคารพในการตัดสินใจของคุณ”

เมื่อดิสได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย “ก็ได้… หมายถึงตกลงใช่มั้ยครับ!? ”

ยานเกราะพยักหน้า นั่นทำดิสดีใจไม่น้อย มันรู้สึกโล่งราวกับยกภูเขาออกจากอก

ยานเกราะที่ได้เห็นแบบนั้นจึงกล่าวต่อ “ผมขอออกตัวไว้ก่อนนะว่าผมไม่ค่อยถนัดเรื่องการสอนใคร แต่ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ ส่วนค่าจ้างขอเป็นเงินเท่าจำนวนโอนเข้ามูลนิธินะครับ”

เมื่อดิสได้ยินแบบนั้นก็รับคำทันที ‘ดูง่ายกว่าที่คิดแฮะ คุณยานเกราะเป็นคนดีมากขนาดค่าจ้างยังให้มูลนิธิเลย’

เมื่อไม่มีใครพูด ยานเกราะจึงกล่าวต่อ “งั้นผมขอสรุปนะครับ คุณต้องการจะให้ผมสอนเทคนิคการพูดคุย จากทฤษฎีทางจิตวิทยา และ ปรับบุคลิกภาพของคุณให้ดูน่าเชื่อถือ ผมเข้าใจถูกมั้ยครับ? ”

ดิสพยักหน้า “ใช่ครับ”

เมื่อกล่าวจบทั้งคู่ก็ยื่นมือมาจับกันเป็นอันตกลง

“ผมจะพยายามสุดความสามารถและหวังว่าเทคนิคพวกนั้นจะเป็นประโยชน์ต่อคุณนะครับ”

ดิสยิ้มให้อีกฝ่าย ‘เหลือแค่ ครูสอนการต่อสู้สินะ…’

To be continued →