ภูมินทร์เองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกับหญิงสาวตรงหน้า “คิดเหรอว่าผมอยากอยู่ให้คุณเห็นหน้า…” เขาก็อยากกลับไปทำหน้าที่ลูก หากแต่ผู้หญิงตรงหน้าก็คือหน้าที่เช่นกัน!
“งั้นก็ไปให้พ้นหน้าสิ” เธอเดินตรงเข้ามาแล้วปารูปในมือใส่หน้า ภูมินทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะรีบคว้าข้อมือเรียวเพื่อรั้งเอาไว้
“คุณจะไปไหน!”
เพียะ!
หน้าคมสากหันไปตามแรงปะทะ แล้วค่อย ๆ หันกลับมา โดยที่มือยังไม่ปล่อยเจ้าของฝามือที่ประเคนลงมา
“ชอบความรุนแรงเหรอ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามสีหน้ายุ่ง แล้วใช้ปลายลิ้นกระทุ้งแก้มข้างที่โดนฟาด เพื่อกระตุ้นให้หายปวดชา โดยสายตาจ้องใบหน้างาม ที่เต็มไปด้วยความอวดรั้น หน้าเชิดตรงไร้ความรู้สึกผิด
“คนไร้หัวใจอย่างคุณมันต้องกระตุ้น แบบนี้!” พูดจบญารินก็ยกเท้ากระทืบไปบนหลังเท้าของภูมินทร์อีกครั้ง
คนไม่ทันตั้งตัวร้องเสียงหลงเซเสียหลัก แต่ก็ไม่คิดปล่อยข้อมือเรียว จนพากันดึงรั้งล้มลงไปนอนทับกัน
