อ้อนวอน
1063 คำ
อ้อนวอน
ประเทศชิลี...
ภาณุภัทรนั่งทอดสายตาออกไปนอกชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก ดื่มด่ำความงามกับน้ำทะเลสีครามในท่าแสนสบาย มือแกร่งส่ายแก้วคริสตัลเป็นวงกลมคล้ายต้องการให้กลิ่นและรสของเครื่องดื่มละมุนมากยิ่งขึ้น นั่งปล่อยใจละเลียดแคนาเดียนวิสกี้รสนุ่ม ริมฝีปากหยักสวยซ่อนยิ้ม เมื่อนึกไปถึงใครบางคน
"เธอเรียนอยู่ปีสุดท้าย แต่ระหว่างเรียนก็ทำงานพิเศษไปด้วย มีน้องชายหนึ่งคน น่าจะไม่ได้เรียน เพราะไปทำงานที่อู่ซ่อมรถ"
นั่นคือข้อมูลที่อินทัชเดินเข้ามาบอก ภาณุภัทรนั่งนิ่งตีสีหน้าสุขุม เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"แต่บังเอิญว่าเด็กวัยรุ่นคนนั้น มันดันเป็นคนเดียว กับที่ขับมอไซด์ชนท้ายรถคุณ"
แก้วที่จดจ่ออยู่ตรงริมฝีปากค้างไว้อย่างนั้น แววตาที่มองอินทัชเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
"พ่อเธอติดการพนันอย่างหนัก ก็เลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียน"
"เธอมีแฟนไหม"
"เท่าที่รู้ไม่มีครับ"
อินทัชเปิดเผยข้อมูลของอลินดาออกมาเรื่อย ๆ เขามองใบหน้าที่แสนจะราบเรียบของเจ้านาย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจตอนนี้
อลินดาเป็นคนแรก ที่นายของเขาซื้อมากินแล้วไม่ยอมจบ ถึงขนาดให้เขาไปตามสืบประวัติ สืบหาที่อยู่ ส่งคนคอยจับตามองไม่ว่าเธอจะไปไหน
โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่ากำลังตกเป็นเป้าหมายของผู้ชายที่ไม่เคยสนใจใครง่าย ๆ เช่นภาณุภัทร
"แล้วเรื่องบ้านที่คุณจะให้ผมจัดการ สรุปเอายังไงครับ"
"ปล่อยไปก่อน"
"ไม่ซื้อให้แล้วใช่มั้ย"
"ถ้าเธอไม่รับก็อย่าไปยัดเยียด ของบางอย่างก็ต้องใจเย็น ๆ"
"....."
"ผมมีวิธีของผม"
ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มซ่อนเล่ห์ แววตาทอประกายปรารถนาทอดมองไปยังเวิ้งมหาสมุทรสีคราม เขาจะปล่อยให้อลินดาได้ใช้ชีวิตในแบบของเธอไปอีกสักพัก แล้วเขาจะเฝ้ามองเธออยู่ห่าง ๆ แม้ระยะทางจะห่างไกลกันนับหมื่นไมล์ก็ตาม
เขาจะรอคอยอย่างใจเย็น ต้อนลูกแกะให้จนมุม หลงเข้ามาติดอยู่ในอาณาจักรที่เขาครอบครอง แล้วเสือร้ายอย่างเขาก็จะจับขย้ำให้จมเขี้ยว จัดการคนอวดดีหยิ่งผยอง ให้ศิโรราบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาแต่เพียงผู้เดียว
"คุณคิตตี้มาแล้วครับ"
เสียงที่แทรกขึ้น ทำให้ทั้งสองหันไปมอง ภาณุภัทรพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต อินทัชรู้ว่าต้องทำอะไร เขาเลิกคุยเรื่องนี้กับเจ้านาย และเดินเลี่ยงออกไปอย่างเงียบ ๆ
ดานิกาก้าวเข้ามาในอาณาจักรของภาณุภัทร พยายามทำตัวเยือกเย็น สุขุม ใบหน้าสวยเชิดเล็กน้อยยามเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า 'เจ้าพ่อลาตินอเมริกา' อิทธิพลคับฟ้า ที่ใครก็หวั่นเกรง ถ้าเลี่ยงได้ ไม่มีใครอยากเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัว
แต่เธอมาที่นี่เพื่อ 'อ้อนวอน' ยอมลดศักดิ์ศรี คลานเข้าหาเขา แลกกับโปรเจกต์ที่จะทำให้บิดาไว้วางใจ ยอมให้เธอก้าวขึ้นคุมบังเ**ยน โลดแล่นไปในเส้นทางสายมาเฟีย
"ช่างเป็นเกียรติของไอ้คีย์ ที่คุณหนูคิตตี้ บากหน้ามาหาถึงที่นี่"
ดานิกาจ้องตากลับ ทำทีเป็นกล้าทั้งที่ขาสั่น เธอไม่ชอบสายตา 'โลมเลีย' ที่จ้องจนจะทะลุเสื้อผ้าเข้ามาถึงเนื้อในอยู่แล้ว
"คิตตี้มีเรื่องจะขอค่ะ"
แววตาส่งรัศมีแรงกล้าจับจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ซ่อนความ 'ร้าย' เอาไว้ข้างใน
"เธอต้องการอะไร"
ดานิกามองคนที่นั่งละเลียดวิสกี้อย่างใจเย็น เธอรวบรวมความกล้า สูดลมหายใจให้ลึก กล้าที่จะขอเขาแบบตรงไปตรงมา
"คิตตี้อยากได้โปรเจกต์ แอมะซอน ออฟ ดรีม"
คำขอที่ทำให้แววตาเข้มเหลือบมอง เธอหมายถึงโครงการบ่อนคาสิโนลอยน้ำ ในลุ่มน้ำแอมะซอน เป็นการลงทุนร่วมกับรัฐบาลบราซิล หวังกระตุ้นเศรษฐกิจให้ฟื้นฟู หลังจากที่ถดถอยมาหลายปี
ภาณุภัทรกระตุกยิ้ม แววตาเปล่งประกายระยิบระยับที่แฝงไว้ด้วยเล่ห์กล มองคนที่ 'กล้าจะขอ' และยอมมาอ้อนวอนเขาถึงที่
แต่ก็ยังจะมีท่าทีหยิ่งผยอง คงคิดว่าทุกอย่างจะจบง่าย ๆ เธอกล้าเกินไปแล้ว
"แถวนี้ถิ่นฉัน เธออยากฆ่าตัวตายเหรอ"
"ก็ถึงได้มาขอร้องดี ๆ ไงคะ พี่กำลังจะมีโปรเจกต์ใหญ่กว่าที่ญี่ปุ่น คิดจะกุมเอาไว้คนเดียวไม่แบ่งใครเลยหรือไง"
"ไหนลองบอกเหตุผลที่ฉันต้องโยนโปรเจกต์นี้ไปให้เธอ"
ดานิกามองคนที่ทำให้ยอมบากหน้ามาขอเจรจา กว่าจะเข้าถึงเขาได้ไม่ใช่ง่าย ๆ วันนี้เขายอมให้เธอเข้าพบ ฉะนั้นจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้
"พี่คีย์คะ มันสำคัญกับคิตตี้มาก ถือว่าขอร้อง คิตตี้ อยากได้โปรเจกต์นี้จริง ๆ"
"แล้วเธอมีอะไรมาแลก"
นัยน์ตาสาดแววลุ่มลึกไล่มองไปทั่วร่างอวบอิ่ม ริมฝีปากหยักสวยยกยิ้มอย่างคนเป็นต่อ เธออยู่ในกำมือที่จะถูกเขาบีบเมื่อไหร่ก็ได้
"ว่าไงคิตตี้ เธอมีอะไรมาแลก"
ดานิกาเม้มปากแน่น มองใบหน้าซ่อนความร้ายด้วยแววตาสั่นระริก
ใคร ๆ ก็บอกเขาเลวเสมอต้นเสมอปลาย นั่นไม่ใช่คำพูดเกินเลย เธอได้สัมผัสมาหลายครั้งแล้ว
"ถอดเสื้อผ้าของเธอซะ แล้วคลานเข่าเข้ามาหาฉัน อ้อนวอนฉันด้วยเรือนร่างของเธอ"
"พี่คีย์ สารเลวที่สุด! เราเป็นพี่น้องกันนะคะ"
"ฉันไม่สน ไม่เคยนับเธอเป็นญาติ"
ชายหนุ่มเอนกายพิงเดย์เบด สองแขนยกขึ้นพาดบนพนักพิง ใบหน้าหล่อเหลาเงยซบกับพนักนุ่ม ๆ อยู่ในท่าที่แสนผ่อนคลาย
"ทำให้ฉันพอใจ แล้วเราค่อยมาคุยกัน"
น้ำเสียงที่เอ่ยมาแสนทุ้มนุ่ม หากแต่มันแฝงไว้ด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้ดานิกาขนลุกเกรียวไปทั้งกาย
เธอยืนนิ่ง ข่มใจ สองมือที่กำเข้าหากันชื้นไปด้วยเหงื่อ ความรู้สึกสองอย่างกำลังตีกัน ระหว่างหันหลังเดินกลับไป หรือทำให้เขาพอใจ เพื่อที่จะได้มาซึ่งโปรเจกต์ที่ต้องการ
- ผู้เขียน
