4 แกเป็นใคร?
910 คำ
ดิฐาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงละสายตาจากเด็กฝึกงานคนนี้ไม่ได้ ตั้งแต่วันแรกที่เห็นแค่ผ่านๆ วันนี้ได้มานั่งทำงานในห้องเดียวกันก็ยิ่งทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงาน จากปกติเป็นคนจริงจังและไขว้เขวยากมากกับสิ่งแวดล้อม แต่กับเด็กฝึกงานหน้าตาจิ้มลิ้มจืดชืดไร้การแต่งแต้มนี้ ทำไมถึงทำให้เขาละสายตาไม่ได้ ยามหล่อนยิ้มและพึมพำขยับปากอ่านเอกสารตรงหน้ายิ่งน่ามอง
จันทร์เจ้าเกร็งไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง ความรู้สึกของเธอมันบอกว่าเธอนั้นตกเป็นเป้าสายตาของท่านประธานหนุ่มตลอดเวลาจนทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ อย่าว่าแต่ขยับตัวลุกเลยแม้แต่กะพริบตาแรง หายใจแรง เธอก็ยังไม่กล้าตอนนี้
“จะเที่ยงแล้ว เธอไม่ไปกินข้าวเหรอ?” เสียงทุ้มเข้มห้าวดังขึ้นทำให้จันทร์เจ้าสะดุ้งเล็กน้อย
“กลัวอะไรนักหนา ฉันไม่จับเธอกินหรอกน่า ก่อนจะไปกินข้าว ไปสั่งข้าวมาให้ฉันด้วยนะ ฉันจะกินในห้องทำงาน” เขารู้สึกขัดตาเหลือเกินกับท่าทางของกวางน้อยที่หวาดกลัวตัวเองตลอดเวลาแบบนี้ เห็นแล้วหงุดหงิดสายตาเป็นบ้า
“ค่ะ ท่านประธาน” เธอรับคำแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยห้าสิบเซนติเมตรของตัวเองเพื่อจะเดินออกไปจากห้องทำงานไปสั่งข้าวมาให้เจ้านายตามคำสั่งที่เขาบอกก่อนจะออกไป
ดิฐาเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องเอานักศึกษาฝึกงานตัวเล็กมาเกะกะรกหูรกตาก็ไม่รู้ และให้ตายเถอะ เหมือนเอามาทรมานตัวเองชัดๆ เมื่อก้มมองที่เป้ากางเกงตัวเองที่แข็งตุงคับเป้าตอนนี้จนต้องเอามือมากุมคลึงเป้าไปมาเพื่อให้มันผ่อนคลาย แต่เหมือนว่ามันจะรุนแรงขึ้นจนไม่ไหวต้องปลดกระดุมกางเกงรูดซิปแล้วล้วงนำเอ็นเนื้ออุ่นร้อนออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกพร้อมกับมือใหญ่สากกร้านกอบกุมคลึงเคล้าจังหวะหนักหน่วงพร้อมสายตาจดจ้องไปยังทางประตูห้องทำงานตลอด ด้วยกลัวว่าจันทร์เจ้าจะเปิดประตูเข้ามาเจอกับสภาพตัวเองที่น่าบัดซบในตอนนี้
“โอว์...อ่า อืม...จันทร์เจ้า อ่า...เสียว”
เขาครางซ่านเรียกชื่อของสาวน้อยตัวเล็กที่เดินออกไปก่อนหน้านี้ด้วยความสุข ปากหนายกยิ้มพร้อมอุ้งมือหนาคลึงเร่าท่อนเนื้ออวบใหญ่ล้นมือตัวเองแอ่นเด้งยกเร่าเอวสอบขึ้นรับกับอุ้งมือหนาด้วยความทรมาน แม้จะพยายามแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด เขาต้องการเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มจืดชืดนั่น เห็นแล้วปลุกเร่ากำหนัดจนไม่อยากจะทำแค่จินตนาการแล้ว
“อ่า...อื้อ ไม่ไหวแล้ว กูไม่ไหวแล้วจันทร์เจ้า อ่า...อยากได้ อ่า...อยากได้แรงๆ โอว์...”
เอวสอบแอ่นเด้งยกขึ้นจากเก้าอี้นั่งโหมกระแทกเข้าหาอุ้งมือใหญ่และทันใดนั้นเอง จังหวะที่กำลังจะแตกทะลัก ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเปิดเข้ามา
“โอว์...ให้ตายสิวะ!”
เขาเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มแล้วสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดที่จันทร์เจ้ากลับมาไวกว่าที่คิด ดิฐานั่งลงสงบนิ่งไม่ไหวเอว แต่มือใหญ่ยังคงคลึงเคล้นท่อนเนื้อเป็นจังหวะ เขาครางพร่าต่ำในลำคอมองดูกล่องข้าวกล่องที่จันทร์เจ้าถือมาวางไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้าตัวเอง
“มีข้าวผัดปูนะคะวันนี้ท่านประธาน” เธอบอกเขาเมื่อวางกล่องข้าวกล่องไว้เรียบร้อย
“อ่า...อื้ม” เป็นเสียงครางตอบที่ไม่ได้ตอบคำพูดของสาวน้อย แต่เป็นเสียงครางซ่านกระเส่าเสียวกลางหว่างขาที่อุ้งมือใหญ่กำลังเคล้นคลึงจังหวะในตอนนี้ต่างหาก แต่ทว่าสีหน้ายังคงตีเรียบขรึม แถมคิ้วเข้มยังขมวดเป็นปมเหมือนกับมีเรื่องให้ไม่พอใจจนทำให้จันทร์เจ้ารู้สึกหวาดกลัวสายตาดุดันที่มองมายังตนเองแล้วรีบเอ่ยขอตัวไปทานข้าวเที่ยง
“อะ...ดิฉันขอตัวนะคะท่านประธาน” พูดจบก็รีบหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ไม่รอคำอนุญาตของประธานหนุ่มแม้แต่คำเดียว
“อ่า...ให้ตายสิวะ อยากเอาเป็นบ้า”
เมื่อสาวน้อยออกไปแล้ว เขาก็คำรามออกมาด้วยความขุ่นเดือดในอก ก้มมองหว่างขาตัวเองที่ตอนนี้ยังชี้ตั้งทรมานอยู่ แล้วก็เร่งเร่าสาวมือปลดปล่อยความทุกข์ทรมานเสียวที่เกิดขึ้นให้เสร็จเร็วไว
“อ่ะ...อื้อ แม่งกูต้องได้เอามึงแน่นอนจันทร์เจ้า อ่า...ไม่ไหวแล้ว อ่ะ...อื้อ เร็วอีกจันทร์เจ้า อ่า...เสียว โอว์...ซี้ด อื้อ...” เขาคาดโทษเด็กฝึกงานไว้พร้อมกับแอ่นเด้งเอวหนาขึ้นหาอุ้งมือหนาตัวเองที่กำลังปรนเปรอบำเรอสวาทตัวเองให้หลุดพ้นจากความน่าอายตอนนี้ของตนเอง ดีนะที่จันทร์เจ้าตัวเตี้ยจึงมองไม่เห็นสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนก่อนหน้านี้
“อ่า...ไม่ไหวแล้ว อื้อ...จันทร์เจ้า เร็วอีก อ่า...” เขาครางเรียกชื่อหล่อนพร้อมจินตนาการว่ามือตัวเองเป็นปากน้อยๆ ของเจ้าหล่อน ทั้งๆ ที่ความจริงคือมือสากกร้านของตนเองที่กำลังเร่งเร่าสาวคลึงปลดปล่อยความทรมานให้ตัวเอง
- ผู้เขียน
