CHAPTER 12 ยินดีรับด้วยความจำยอม
นี่เขาพูดว่าไงนะสิบคนพอไหมอยากได้ทีละหลายๆคน ชั้นก็จัดให้แล้วไงหรอ ผู้ชายคนนี้ห่างไกลกับคำว่าคนดีจริงๆ พอฉันเหลียวมองผู้ชายถึงสิบคนยืนหน้ากระดานเรียงแถวเหมือนกับทหารที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งในห้องแต่ละคนมีใบหน้าที่ดูไม่ได้เลย ตัวดำน่ากลัวใครมันจะเลือกเป็นเมียก็โง่แล้วล่ะ ถึงฉันจะไม่สวยมากฉันก็เลือกนะว่าไม่เอาพวกนี้มาทำพันธุ์แน่นอน
“นะ นายจะบ้าหรอคิวพี จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!”
ฉันเอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้ามองตาเขาเพื่อให้เขาสงสารฉันบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่น่าที่จะขอร้องก็ตามแต่ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวเท่านั้น คนเดียวจริงๆ ที่จะช่วยฉันได้ ถึงในห้องนี้จะมีผู้ชายที่น่าจะเป็นเพื่อนเขาอยู่อีกสองคนก็ตามแต่พวกเขาดูจะใจร้ายยิ่งกว่าคิวพีหลายร้อยเท่า ถ้าไปขอร้องเขาฉันคงจะคิดผิดแน่ๆ
“นี่คือคำขอร้องของเธอสินะลีเมย์กลัวว่างั้น ?”
ผมมองเข้าไปในดวงตาเล็กๆ ที่เธอกำลังจ้อ
