EP.4: แปลก
1312 คำ
ไรอัลที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังคลอสที่อุ้มลูกแมวตัวน้อยแสนจะมอมแมมไว้ในอ้อมแขนระหว่างรอหญิงสาวที่วิ่งตัดหน้ารถเข้าไปทำแผล
ยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นนี้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในชีวิต เพราะตั้งแต่เขาอยู่และรู้จักกับคลอสมาเขาไม่เคยเห็นคลอสทำอะไรแปลก ๆ อย่างเช่นตอนนี้ ทั้งพาคนเจ็บมาโรงพยาบาลด้วยตัวเองไหนจะอาสาอุ้มแมวที่เปื้อนแสนเปื้อนซึ่งดูไม่เข้ากับชุดสุดเนี้ยบที่คลอสใส่สักนิด
แต่ความคิดของทั้งหมดทั้งมวลของไรอัลก็ต้องหยุดลงเพราะประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวที่เดินออกมา เธอเดินตรงไปหาคลอสเพื่อที่จะขอรับลูกแมวตัวน้อยในอ้อมแขนของเขาคืน
“เสร็จแล้ว?” คลอสก้มลงมองหน้าคนร่างเล็กก่อนจะเอ่ยปากถามหลังจากเขาเห็นแขนเธอมีผ้าพันแผลพันอยู่
“ค่ะ หนูขอน้องแมวคืนด้วยค่ะ”
“อุ้มไหว?” คลอสที่ไม่ยอมส่งลูกแมวน้อยให้หญิงสาวแต่กลับย้อนถามเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งกับน้ำเสียงราบเรียบกลับมาแทน ก่อนเขาจะหันไปสบตาแล้วพยักหน้าให้ไรอัลเพื่อให้อีกฝ่ายไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลของหญิงสาวตรงหน้า
เมื่อเห็นสายตาแบบนั้นไรอัลก็เข้าใจโดยทันทีเพราะอยู่ด้วยกันมานานแค่สบตาก็เข้าใจความหมายโดยไม่ต้องพูดออกมา ไรอัลเดินเลี่ยงออกไปปล่อยให้คลอสยืนมองหญิงสาวตรงหน้าเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถามเธอออกมาอีกครั้ง
“ชื่ออะไร?”
“อะ... อันปันค่ะ” อันปันตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงสักเท่าไหร่ เธอแอบมองสำรวจผู้ชายตรงหน้าอย่างช้า ๆ เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่การแต่งตัวดูภูมิฐานดูดีทุกกระเบียดนิ้วมีใบหน้าที่ขาวใสและหล่อมากหล่อยิ่งกว่าดารานายแบบบางคนซะอีก
แต่ถ้าถามว่าเธอกลัวเขาไม่ตอบเลยว่ากลัว เธอยังงงกับตัวเองอยู่เลยที่ยอมขึ้นรถมากับเขาง่าย ๆ โดยที่ไม่ปฏิเสธสักคำทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแถมยังเพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรกอีกต่างหาก
“พักอยู่ที่ไหน??”
“เอ่อ...” อันปันสะดุ้งกับคำถามของคนตรงหน้าที่ถามออกมา จะไม่ให้สะดุ้งได้ยังไงก็เธอกำลังแอบมองสำรวจเขาอยู่เพลิน ๆ อันปันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไปให้แทนคำตอบ
“เดี๋ยวไปส่ง มันมืดแล้ว”
“ค่ะ”
พูดจบคลอสก็เดินนำอันปันไปยังรถที่จอดอยู่ในลานจอดรถของโรงพยาบาลระหว่างที่เดินเขาก็อดจะชำเลืองมองเธอเป็นระยะไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจตัวเองว่าทำไมเขาถึงได้ทำอะไรแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เขาให้ความสนใจกับผู้หญิงตัวเล็กกับดวงตากลมโตที่แสนจะสะดุดตาสะดุดใจเขาจนต้องหาทางรั้งเธอไว้ให้อยู่ด้วยให้นานที่สุด
ถ้าเป็นปกติทั่วไปเวลาเกิดเรื่องอุบัติเหตุแบบนี้ขึ้นเต็มที่เขาคงเรียกประกันและทนายให้มาดำเนินการจัดการแทนเขาทุกอย่างเขาคงไม่เสียเวลามาจัดการเองแบบนี้ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเสียเวลากับเธอด้วย
เมื่อรถคันหรูของคลอสมาหยุดลงหน้าตึกอพาร์ทเม้นเก่า ๆ ในซอยแคบ ๆ ตามคำบอกของอันปันก็ทำให้สีหน้าของคลอสเข้มขึ้นมาทันที มองดูยังไงก็ไม่มีความปลอดภัยสักนิดสำหรับสาวน้อยตัวคนเดียวที่นั่งอยู่ข้างกายเขา แค่คิดว่าถ้าวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นกับเธอใจเขาก็รู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีทันใดแต่เขาก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกันแท้ ๆ ทำไมเขากลับรู้สึกห่วงเธอขนาดนี้
“ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งหนู” อันปันยกมือไหว้คลอสกับไรอัลในความเมตตาที่พาเธอไปทำแผลและยังมาส่งเธอถึงที่พักอีกด้วย
“อืม”
“เอ่อ... หนูขอน้องแมวคืนได้ไหมคะ”
“แล้วที่นี่เขาให้เลี้ยงสัตว์เหรอ” คลอสไม่ได้ส่งแมวคืนให้อันปันแต่เขากลับถามเธอแทนเพราะดูจากสภาพที่พักแล้วที่นี่ไม่น่าจะให้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงใด ๆ ทั้งสิ้น
“เอ่อ... ไม่ให้เลี้ยงค่ะ” อันปันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม จริง ๆ เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าจะสามารถเลี้ยงแมวน้อยได้ยังไงแต่จะให้ทำไงในเมื่อเธอช่วยมันแล้วก็อยากช่วยให้ถึงที่สุด
“แล้วจะเอาไปเลี้ยงยังไง ฝากฉันไว้นี่แหละถ้าอยากเจอก็ไปหาได้” คลอสพูดตัดบทอันปันซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเพียงแค่คิดว่าถ้าเลี้ยงแมวน้อยไว้ก็ยังมีโอกาสได้เจอสาวน้อยคนนี้อีกแน่นอน
“แต่หนู...”
“เอาตามนี่แหละและนี้นามบัตรฉัน อยากเจอเมื่อไหร่ก็แค่โทรมา”
“แต่...”
“อย่าดื้อ ทำตามที่ฉันบอก” คลอสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มติดดุจนอีกคนถึงกลับหงอยไปเลย
“ค่ะ งั้นหนูขอตัวนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พาหนูไปทำแผลที่โรงพยาบาล”
“อืม” คลอสพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบก่อนคนตัวเล็กเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปยังตัวอาคารที่หาความปลอดภัยไม่ได้เลย คลอสหันไปมองหน้าไรอัลก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา
“ส่งคนมาคอยดูแลความปลอดภัยให้เธอด้วย”
“ห๊ะ!!! เอาจริงเหรอครับเจ้านาย”
“ฉันพูดเล่น?”
“ไม่ใช่ครับ แต่ผมว่ามันออกจะแปลก ๆ ไปหน่อยและอีกอย่างวันนี้เจ้านายพูดเยอะกว่าปกติเลยนะครับ แถมยังพูดประโยคยาว ๆ อีกด้วย แต่ผมก็อยากให้เจ้านายพูดแบบนี้ทุกวัน” คลอสไม่ตอบอะไรไรอัลเพราะเขาเองก็คิดไม่ต่างจากไรอัลเท่าไหร่ ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่วันนี้เขากลับพูดเยอะจนผิดปกติก็ตั้งแต่เจออันปันนั่นแหละ
อันปันเดินเข้าห้องพักของตัวเองมาก็อดที่จะเดินออกไปนอกระเบียงเพื่อดูรถคันนั้นว่าขับออกไปหรือยัง พอมองไปก็พบเพียงความว่างเปล่าเพราะรถได้ขับออกไปแล้ว เธอเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมหยิบนามบัตรที่ได้ขึ้นมาดูก่อนจะอ่านชื่อและรายละเอียดบนบัตร
“คลอส ประธานกรรมการเหรอ โอ้โฮ เขาออกจะร่ำรวยขนาดนั้นจะมาสนใจอะไรกับเด็กจน ๆ อย่างเธอ” อันปันนั่งมองนามบัตรไปบนไปคนเดียวแต่ก็อดนึกถึงการกระทำและคำพูดแปลก ๆ ของเขาไม่ได้ ยิ่งอยู่ใกล้เขาเธอก็ยิ่งใจเต้นเร็วอย่างกับจะระเบิดออกมานอกอกแต่ยังดีที่ยืนอยู่ห่างเขาไม่งั้นเขาคงได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นแน่ ๆ อาการแบบนี้มันคืออะไรเธอก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้
เธอไม่เคยมีแฟนและไม่คิดจะมีความรักเลยเพราะกลัวที่จะผิดหวังและอีกอย่างคนจน ๆ อย่างเธอใครจะมาสนใจหรือจริงจังด้วย อันปันสลัดหัวเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกวานามบัตรลงบนหัวเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเก็บแรงเอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่า
- ผู้เขียน
