"อื้ออออออ"
เสียงบิดขี้เกียจของเพ้นตี้ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ ผมนั่งอยู่ข้างๆเตียงตอนแรกว่าจะปลุกลงไปหาอะไรทานกับเพื่อนๆข้างล่าง แต่ลักษณะเพ้นตี้จะสลบเหมือดไม่มีแรง ผมก็เลยปล่อยให้นอนพักไปก่อน นี่ก็สี่โมงกว่าแล้วเพิ่งจะรู้สึกตัวตื่นเนี้ยแหละ
" ตื่นแล้วเหรอเพ้นจ๋าาา"
ผมเอ่ยถามเสียงหวานจนคนข้างๆใบหน้าแดงก่ำมุดอยู่ใต้ผ้าห่มสงสัยจะอายผมละมั่ง
"อื้มมม นี่กี่โมงแล้ว?"
"สี่โมงกว่าแล้ว"
เพ้นตี้ทำหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะพันผ้าห่มรอบตัวแล้ววิ่งไปห้องน้ำทันที แถมตลอดทางก็บ่นๆจนผมอดขำไม่ได้
"ทำไมไม่เรียกเล่า แล้วคนอื่นจะคิดยังไงสายขนาดนี้แล้วเนี้ย"
"เขาไม่สนใจหรอกน่า รีบๆอาบน้ำได้แล้วครับ เกอร์จะพาเพ้นไปเดินเล่นริมชายหาด "
เพ้นตี้ซ่อนตัวอยู่ข้างๆประตูห้องน้ำ เธอค่อยๆเอาผ้าห่มที่พันตัวออกจากร่างกาย ผมกอดอกมองภาพนั้นด้วยความสุข อยากจะหยุดเวลาแบบนี้ไว้ให้นานที่สุด จากนี้ผมจะต้องทำให้ครอบครัวของเพ้นตี้ย
