6
1507 คำ
“พี่จะทำยังไงดีปราง”
“ฉันก็ไม่รู้จะช่วยพี่ยังไง อยากแนะนำให้พี่เลิกยุ่งกับรันซะ ถ้าไม่อยากเดือดร้อนไปมากกว่านี้”
“พี่เลิกยุ่งกับรันไม่ได้หรอก เพราะพี่รักเขา”
“แล้วแต่พี่เถอะนะ” มะปรางกรอกตาไปมา รำคาญคนตรงหน้าเหลือเกิน
“ปรางช่วยพี่หน่อยสิ” เขาหันไปขอร้องคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ช่วยอะไร” มะปรางเลิกคิ้วขึ้นถาม
“ช่วยส่งจดหมายของพี่ให้รันหน่อย”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโดนจับได้” เธอปฏิเสธหน้ายุ่ง
“พี่รู้ว่าปรางฉลาด ไม่โดนจับได้ง่ายๆ หรอก ปรางมีวิธีและปรางก็เป็นผู้หญิง ไม่มีใครสงสัยหรอก”
“ไม่รับปากนะพี่ว่าจะสำเร็จไหม” เธอแบ่งรับแบ่งสู้ เห็นเขาขอร้องก็ใจอ่อนยวบ
“พี่จะไปจากที่นี่สักพัก ไปหางานทำ”
“พี่จะทิ้งบ้านทิ้งงานที่นี่เหรอ” มะปรางเห็นหน้าเขาแล้วก็อดสงสารเสียไม่ได้
“งานที่นี่คือการปลูกพืชผักขาย พี่กลัวว่าบ้านจะโดนยึดและไม่ได้ทำมาหากินอีก พี่ว่าจะไปทำงานที่อื่น”
“พี่จะหนีเหรอ”
“ไม่หรอก แค่สักพักให้เรื่องเงียบ ค่อยกลับมาใหม่ พี่พอมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง ถ้ายังอยู่อาจจะโดนทวงหนี้หนัก เงินเก็บก้อนนั้นอาจจะไม่เหลือ” กันภัยพูดอย่างตัดสินใจ เขามีมือมีเท้า ไม่ยอมแพ้ต่ออะไรแน่นอน
“ได้ ฉันจะส่งจดหมายของพี่ให้รันเอง” มะปรางรับคำ ก่อนจะช่วยเขาเก็บข้าวของและเดินทางกลับบ้าน
หลังจากรับจดหมายของกันภัยมาแล้ว มะปรางก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของรันนรินทร์ แต่ระหว่างทางเธอแอบอ่านจดหมายของกันภัย
มะปรางยิ้มร้าย เธอรักกันภัยมานานและรักเขาสุดหัวใจ อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณหนูแสนสวยอย่างรันนรินทร์จะทนลำบากกับกันภัยได้ไหม เธอมีวิธีทำให้คุณหนูคนสวยตกจากสวรรค์แล้วละ
“ปราง ดีใจจังเลยที่ได้เจอเธอ ฉันร้อนใจจะแย่” รันนรินทร์เห็นหน้ามะปรางก็ดีใจเหลือเกิน เธอถูกห้ามไม่ให้ไปหากันภัย ทำให้ไม่ได้เจอหน้าเขาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพราะไม่มีใครช่วยเธอให้ออกไปเจอกันภัยอย่างแน่นอนเนื่องจากบิดาสั่งห้ามเอาไว้ ไม่มีใครกล้าขัดได้ แต่เมื่อเห็นหน้ามะปรางก็มีความหวังว่าอย่างน้อยจะได้ติดต่อกับกันภัยได้บ้าง
“กว่าจะเข้ามาหาเธอได้ ถูกค้นตัวด้วยนะ ก็บอกว่ามาเยี่ยม” มะปรางพูดแล้วถอนใจอย่างโล่งอก ตอนแรกเธอคิดว่าจะไม่ได้เข้ามาหารันนรินทร์เสียแล้ว แต่เธอออดอ้อนนิดหน่อยก็ได้เข้ามาในบ้าน อาจเพราะลูกน้องของประจวบเห็นเธอเข้าก็ตาลุกตาวาว เธออุตส่าห์แต่งตัวสวยที่สุดเท่าที่เคยแต่ง โป๊หน่อยๆ วับๆ แวมๆ เข้ามายั่วพวกข้างนอก เพราะรู้ว่าประจวบกับรำเพยไม่อยู่บ้าน
“ขอบใจนะปราง” รันนรินทร์ย้ายจากกรุงเทพฯ มาอยู่ต่างจังหวัดก็ได้รู้จักมักจี่กับมะปราง อีกฝ่ายเป็นคนอัธยาศัยดีเธอจึงคบหาเป็นเพื่อน มะปรางทำให้เธอได้รู้จักกับกันภัย ช่วยเป็นแม่สื่อให้เธอกับกันภัยได้คบหากันเป็นแฟน
“นี่จดหมายของพี่กันจ้ะรัน” มะปรางยื่นจดหมายให้รันนรินทร์
อีกฝ่ายรับไปอ่านด้วยมืออันสั่นเทา เธอยอมรับว่ารักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ชาตินี้คงไม่รักผู้ชายคนไหนอีกแล้ว
“พี่กันจะไปจากที่นี่เหรอ” รันนรินทร์เอ่ยถามอย่างตกใจ เพราะรู้ว่าสาเหตุมาจากบิดามารดาของเธอ
“ใช่จ้ะ พ่อแม่ของรันน่ะให้คนไปทำลายข้าวของที่ร้านของพี่กันจนหมด แถมยังจะทวงหนี้เอาทั้งหมดที่พี่กันติดอยู่อีก ฉันล่ะกลุ้มใจ พ่อแม่รันยังขู่จะฆ่าพี่กันด้วยนะ พี่กันเลยต้องหนีไป” มะปรางแกล้งพูดเกินจริง
“ตายแล้ว!”
“พี่กันมีเงินเก็บก็อยากไปทำงานหาเงินเพื่อจะได้มีค่าสินสอดมาสู่ขอเธอไงรัน”
“โธ่... พี่กัน” รันนรินทร์ครางเสียงโหย สงสารแฟนหนุ่มจับใจ ทำไมความรักของเธอกับเขาถึงได้มีอุปสรรคเช่นนี้นะ
“พี่กันน่าสงสารจริงๆ เพราะถ้ายังอยู่ โดนทวงหนี้แบบนี้พี่กันต้องเสียเงินเก็บให้พ่อแม่เธอหมดแน่นอน แล้วทีนี้จะยิ่งลำบาก ปลูกผักขายอย่างเดียวมันไม่พอกินหรอก มันต้องทำอย่างอื่นด้วย พ่อแม่เธอตัดโอกาสพี่กันเสียหมด จะขายอาหารตามสั่งก็ไม่มีลูกค้า”
“ทำไมถึงไม่มีลูกค้าล่ะปราง” คนถามขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอเห็นว่ากันภัยขายอาหารตามสั่งรายได้ดีเขาเลยเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ เพราะเขาทำอาหารอร่อย
“พ่อแม่เธอสั่งห้ามน่ะสิ คนแถวนี้ไม่ได้รวย ส่วนใหญ่เป็นหนี้พ่อแม่เธอ ถ้าขืนไปอุดหนุนพี่กันก็โดนน่ะสิ พวกลูกหนี้น่ะไม่กล้าหือกับพ่อแม่เธอหรอก” เพราะประจวบมีลูกน้องมากมาย แต่ละคนโหดๆ ทั้งนั้น ใครจะกล้าหือ แถมยังมีพวกรับจ้างทวงหนี้ น่ากลัวเสียยิ่งกว่าอะไร จะทำเป็นไม่มีไม่หนีไม่จ่ายได้โดนหนักแน่ๆ เธอเองรู้เรื่องนี้ดีเพราะที่บ้านก็ติดหนี้พ่อแม่ของรันนรินทร์เหมือนกัน มีไม่มีก็ต้องหามาใช้หนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นในบ้านถูกยกเอาไปขัดดอกเสียหมด บ้านเธอติดหนี้มานาน จนตกทอดมาถึงเธอ ใช้ยังไงก็ไม่หมด เธอตัวคนเดียวเลยหาเช้ากินค่ำ ใช้หนี้ไปวันๆ
พี่ชายของรันนรินทร์นั้นนักเลงกร่างไปทั่ว ใครกล้าไปมีเรื่องด้วยศพไม่สวยแน่ๆ
“แย่จริงๆ เลย”
“ฉันได้ข่าวมาว่าลูกผู้ว่าเขาจะมาทาบทามสู่ขอเธอเหรอ” มะปรางพูดอย่างอิจฉา แต่ไม่แสดงออก เธออิจฉารันนรินทร์จับใจที่จะได้แต่งงานกับคนรวยๆ ฐานะดีแบบนั้น
เธอนี่แหละจะดึงรันนรินทร์ลงมาให้ต่ำตม เพราะเชื่อว่าอีกฝ่ายทนลำบากไม่ได้ เมื่อมีมลทินหนีตามผู้ชายไปแล้ว คนดีๆ ที่ไหนจะมาสู่ขอไปเป็นเมีย ถึงเวลานั้นเธอจะทำให้คนตรงหน้าเลิกกับกันภัยเอง มะปรางคิดแผนร้ายอยู่ในใจ
“ใช่”
“ฉันว่าพ่อกับแม่ของรันจะต้องบังคับให้รันแต่งงานจนได้แน่ๆ”
“ฉันจะทำยังไงดีล่ะปราง”
“หนีไปกับพี่กันสิ”
“ปราง!!!” รันนรินทร์ตกใจกับประโยคของมะปราง
“อย่าหาว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะ พี่กันเป็นคนดี ใครอยู่ด้วยจะต้องมีความสุขแน่ๆ มีความสุขไปจนตายนั่นแหละ” ท้ายประโยคมะปรางเน้นอย่างริษยา รันนรินทร์เอาแต่ว้าวุ่นใจจึงไม่ทันได้สังเกต
“ฉันรู้ว่าพี่กันเป็นคนดี”
“หรือเธอรังเกียจพี่กัน คิดจะคบเขาแค่เล่นๆ”
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะปราง”
“หรือเธอกลัวลำบาก”
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นฉันคงตกลงใจแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว มีผู้ชายร่ำรวยมากกว่าพี่กันมาสู่ขอ ฉันยังไม่เอาเลย”
“แล้วทำไมล่ะ เธอรักพี่กัน ก็หนีไปอยู่กับเขาเลย” มะปรางถามกลับ อิจฉาที่ได้ยินแบบนั้น ทำไมเธอไม่เกิดมารวย มีผู้ชายหลายคนที่มีฐานะร่ำรวยมาสู่ขอเหมือนรันนรินทร์บ้างนะ
“ฉันกลัวพ่อกับแม่จะเสียใจ”
“ถ้าเธอไม่หนีไปกับพี่กันตอนนี้เธอเองนั่นแหละจะเสียใจ เพราะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับผู้ชายคนที่พ่อแม่ของเธอหาให้”
“มันก็จริง” รันนรินทร์เริ่มเอนเอียงตามคำพูดของมะปราง
“อย่าหาว่าฉันยุเลยนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่สนับสนุนหรอก แต่นี่เป็นพี่กัน เขาเป็นคนดีใครๆ ก็รู้ พี่กันขยัน ต่อไปต้องสร้างเนื้อสร้างตัวได้แน่ๆ ถ้าคนไม่เอาไหนขี้เกียจ ฉันก็ไม่เชียร์รันหรอกนะ”
“แต่พ่อกับแม่...”
“พอมีลูกมีเต้าพาพี่กันกับลูกมากราบพ่อแม่ของเธอก็สิ้นเรื่อง ถึงเวลานั้นพ่อแม่ของเธอต้องเห็นแก่หลาน ต้องใจอ่อนแน่นอน แต่ถ้าเธอยังอยู่ นอกจากจะไม่ได้สมหวังกับพี่กันแล้ว เธอยังต้องแต่งงานกับคนอื่นอีกนะ”
“แต่ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ยังไงกันล่ะ”
“ไม่ยากหรอก ถ้าเธอตกลงปลงใจว่าจะไป ฉันจะช่วยเธอเอง”
“ปรางจะช่วยฉันจริงๆ เหรอ”
“จะช่วยจริงๆ รับรองว่าเธอหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ได้แน่นอน แต่ขอเวลาฉันคิดแผนการก่อนนะ”
“ขอบใจปรางจริงๆ นะที่จะช่วยฉัน”
- ผู้เขียน
