มะปรางมองตามไปอย่างโมโห ได้แต่เก็บความคั่งแค้นอยู่ในอก แต่เธอหรือจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าประกาศเปิดศึกกับเธอแบบนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะอยู่อย่างสงบ
“โอ๊ย!” มะปรางกุมท้องงอตัวก่อนจะร้องเสียงดัง
“ปรางเป็นอะไร” กันภัยหันกลับไปมอง ก่อนที่เขาจะเดินไปประคองร่างนั้นไปนั่ง
รันนรินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอไม่ชอบให้กันภัยแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนไหน แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรก็ตามที
“ปวดท้องจ้ะพี่กัน สงสัยปรางยังไม่ได้กินอะไร โรคกระเพาะเลยกำเริบ” มะปรางซบหน้ากับไหล่ของกันภัย บอกเขาว่าปวดท้อง ออดอ้อนออเซาะเต็มที่
“เดี๋ยวรันดูเองจ้ะ พี่กันไปหายาให้ปรางเถอะ” รันนรินทร์แทรกกลางเข้าไป ก่อนจะดึงให้ร่างของมะปรางนั่งตัวตรง
กันภัยรีบลุกจากตรงนั้นไปหายาแก้ปวดท้องมาให้มะปรางโดยเร็ว ไม่ต้องให้พูดซ้ำเพราะเขาเห็นว่าเธอกำลังมองเขาตาเขียวปั้ด
“กินยาครับปราง แล้วก็นอนพัก เดี๋ยวพี่รีบทำอะไรให้กินรองท้อง”
“ขอ
