“พอได้ครับ” เขาหันมายิ้มให้เธอ ก่อนจะปาดเหงื่อ
“ไปอาบน้ำก่อนไหมคะพี่กัน ค่อยมาทำกับข้าว จะได้สบายตัว” เธอเช็ดเหงื่อให้เขา เขารับน้ำเย็นๆ ไปดื่มอีกรอบหลังจากซ่อมฝาบ้านเสร็จ
“ก็ดีเหมือนกันนะ” กันภัยรับคำ ก่อนจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำ รันนรินทร์คิดว่าการใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รักทำให้เธอมีความสุข ลำบากแค่ไหนเธอก็ไม่หวั่น การได้อยู่กับกันภัยคือความสุขที่สุดในชีวิต
หลังอาบน้ำเสร็จกันภัยก็มาสอนหญิงสาวทำกับข้าว
“วิธีแล่ไก่” กันภัยสนุกกับการสอนเธอทำกับข้าว รันนรินทร์อาจจะตื่นเต้นกับชีวิตแบบนี้ เขาเคยนึกหวั่นใจอยู่เหมือนกัน กลัวว่าเธอจะทนไม่ไหว แต่พอเห็นรอยยิ้มของเธอและคิดว่าทุกอย่างเป็นเรื่องสนุกน่าทดลองเขาก็เบาใจ รันนรินทร์ค่อยๆ จดจำสูตรการหมักไก่ การทำไก่ต้มน้ำปลา และการตำส้มตำ วันนี้งดทำไก่ต้มข่าเพราะว่ามีไก่ต้มน้ำปลาแล้ว
“ขอรันตำส้มตำเองบ้างสิคะ”
“อย่างแรกก็ใส่พริกลงไปก่อน เผ็ดน้อ
