“คุณปราณ…” เสียงแหบพร่าดังขึ้นจนเกือบฟังไม่รู้เรื่องก่อนคนป่วยพยายามจะฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะถูกมือหนาของคนที่เธอเพิ่งจะส่งเสียงเรียกกดร่างเอาไว้ให้นอนที่เดิมเข้าซะก่อน
“ไม่สบายจะฝืนลุกมาทำไม! นอนเฉยๆ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้!” อธิปเอ่ยขึ้นดุก่อนที่เขาจะเดินหายไปยังห้องน้ำและกลับมาพร้อมผ้าชุบน้ำผืนเล็ก คนที่ไม่เคยต้องมานั่งดูแลใครมาก่อนในชีวิตเริ่มต้นจากการเช็ดตัวเพื่อลดไข้ แม้การกระทำของเขาจะดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้างแต่มันก็มากพอที่จะทำให้อีกคนใจสั่นไหวได้ไม่ยากอะไรเลย วาสิตาจ้องมองทุกๆ การกระทำของคนตรงหน้าอย่างซาบซึ้ง จนเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้หญิงสาวจึงเบี่ยงตัวไปอีกด้านก่อนจะหยิบเอาถุงกระดาษที่ด้านในมีชุดสวยที่เขาซื้อให้ถูกพับเอาไว้อย่างดีส่งให้ไป
“อะไร!!” อธิปถามเหมือนไม่รู้ทั้งๆ ที่เขาจำมันได้ดีเลยทีเดียว
“ตาคืนให้คุณปราณค่ะ แต่มันขาดไปนิดช่วงหัวไหล่ แต่ตาเย็บให้เห
