ไอแซคโกลุกขึ้นอาบน้ำสวมเสื้อผ้าและลงมาที่ห้องโถงเพื่อพบเพียงความว่างเปล่า หากแต่แจกันดอกทิวลิปที่เหมือนเป็นโอเอซิสกลางทะเลทราย ก็ทำให้เขาคลี่รอยยิ้มออกมาบางเบา ชายหนุ่มลูบไล้ความนุ่มนวลของกลีบดอกไม้ ก่อนหันมองไปรอบห้อง เพียงเพื่อพบว่าเขาไม่เห็นพุดพิชญาแม้แต่เงา
ชายหนุ่มใจหายวาบ
เขาก้าวยาวๆ ออกไปทางประตูบ้าน ก่อนเกือบสะดุดเท้าตัวเองเมื่อมองจากประตูที่เปิดทิ้งไว้ เห็นร่างโปร่งบางนั่งหันหลังให้ตัวบ้านอยู่บนพื้นดินข้างสวนทิวลิป ไอแซคโกถอนหายใจโล่ง ก่อนเดินออกมาหน้าบ้าน เธอคงได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ของเขา จึงหันกลับมา และลุก ขึ้นยืนพร้อมกับพยายามซ่อนอะไรบางอย่างในอุ้งมือไว้ข้างหลัง
“ตื่นแล้วเหรอคะ นายท่าน”
เธอยิ้มไม่เต็มปากนัก และก้าวถอยหลังเมื่อไอแซคโกก้าวเข้าชิดร่างบอบบาง
เขาเอื้อมมือไปข้างหลังเธอ แต่พุดพิชญาก็ยื่นมือหนีออกไปจนเสียหลักหวิดล้ม โชคดีที่เขารั้งเอวบางไว้ได้พอดี
“เธอมอมอย่าง
