ครู่ใหญ่กว่าที่เขาจะตั้งสติได้และระลึกได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนก่อนเผลอหลับไป ไอแซคโกเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเตียงนอนตรงหน้านั้นบัดนี้พลันว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของพุดพิชญา เขาเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าเป็นเวลาสิบเอ็ดโมงสิบนาทีแล้วก็สบถในคออย่างโกรธเกรี้ยว
เขาผุดลุกพรวดจากเก้าอี้ เอื้อมไปคว้าเชือกไนลอนที่วางอยู่ข้างประตูติดมือมาก่อนออกจากห้อง
“อินดา!”
ไอแซคโกตะโกนกร้าว เมื่อเห็นพุดพิชญาที่บันไดขั้นสุดท้ายพอดี หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ออกวิ่งตรงไปยังประตูบ้านโดยไม่หันมามองเขาให้เสียเวลา แต่ชายหนุ่มเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่า เขากระชากแขนเธอไว้ที่หน้ารั้วบ้าน ก่อนจับข้อมือบอบบางทั้งสองมามัดเข้าด้วยกัน โดยไม่สนใจอาการขัดขืนพยายามเอาตัวรอดและคำด่าทอของเธอเลยสักนิด
“ปล่อยฉันนะ คนเลว!”
เธอพยายามยื้อแขนตัวเองไว้ แม้ข้อมือจะเจ็บแสบจากการถูกเชือกบาด ในขณะที่อีกฝั่งหนึ่งของปลายเชือก ไอแซคโกพันเชือกไนลอนเ
