“เดี๋ยวสิครับ คุณผู้หญิง”
ภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งปร่านั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งสูงของชายหนุ่มผมหยิกที่พยายามเลี้ยงเหล้าเธอ เขาก้าวมาขวางก่อนถึงบันไดทางลงจนพุดพิชญาต้องก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ เธอเงยหน้ามองเขา นัยน์ตาวาววับราวแม่เสือ
“ถอยไป”
“โอ๊ะ” เขาอุทานอย่างแสแสร้ง “อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ผมแค่อยากรู้จักคุณ”
แก้วเตกีลาใบเดิมถูกยื่นออกมาตรงหน้า เมื่อพุดพิชญาเงยมองสบดวงตาสีฟ้ากระจ่าง เธอก็พบความสดใส จริงใจ หากแต่แฝงความฉลาดเฉลียวไว้ภายใต้หน้ากากซื่อใสเหมือนชายหนุ่มวัยหัดเที่ยวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรนัก เธอยกมือขึ้นจะผลักเขาให้พ้นทางอย่างรำคาญ หากแต่ไม่ทันชายหนุ่มอีกคนที่ตัวสูงกว่า บึกบึนกว่า ซึ่งก้าวเข้ามาขวางตรงหน้า
“อย่ามายุ่งกับคุณหนู”
เขาเอ่ยด้วยเสียงคล้ายราชสีห์คำราม ได้ยินชัดแม้ในบรรยากาศอึกทึกคึกคักด้วยเสียงเพลงร็อคที่ดังก้องทั่วผับ
พุดพิชญาแหงนมองไหล่กว้าง ก่อนหันมองหาหญิ
