‘อีหน้าด้าน แกจะแย่งคุณธัชจากฉัน’
พุดพิชญาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะสู้รบปรบมือกับใครทั้งนั้น แต่เธอก็เรียกเอาเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายออกมาและยกเท้าขึ้นถีบหน้าท้องแบนราบของหญิงสาวร่างผอมจนกระเด็นหงายหลังไป พุดพิชญาลุกขึ้นยืน คว้าด้ามมีดที่เธอเอื้อมไม่ถึงเมื่อครู่ออกมาชูไปข้างหน้า ดวงตาเดือดพล่านด้วยความโกรธจัด
เธอเพิ่งเข้าใจคำว่าบันดาลโทสะจนฆ่าคนตายได้ก็วันนี้เอง!
‘ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลสุชาครีย์!’ เธอประกาศก้อง ‘ฉันไม่มีทางแย่งผู้ชายของเธอที่เป็นพี่ชายของฉันหรอกฉวี! พี่ธัชมันบ้า เธอเองก็คงอยู่กับคนบ้ามากเกินไปจนบ้าตามกันไปหมดแล้ว’
‘อีพุด!’
ธัชธรรม์ตวาดอย่างกราดเกรี้ยว แต่ไม่กล้าเข้ามาใกล้มีดคมกริบที่เธอถืออยู่ จึงมีเพียงถ้อยคำผรุสวาทที่ถาโถมเข้ามาใส่เธอเหมือนถูกสาดด้วยน้ำโคลนเน่าๆ เท่านั้น ก็แค่สกปรก ก็แค่เน่าเหม็น แต่ไม่อาจทำให้เธอเจ็บปวดทุกข์ทรมานได้อีกต่อไป
วันนั้นพุดพิชญาก้าวถ
