“แกหมายความว่าไง” ธัชธรรม์เดินไปเดินมาลนลานเมื่อเห็น สองหนุ่มสาวส่งสายตาแปลกๆ ให้กัน เหมือน ‘รู้กัน’ แค่สองคน นั่นทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยฉลาดชอบกล ซึ่งเขาไม่ชอบเลย! “อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ อย่าคิดว่าพูดอะไรยากๆ แล้วฉันจะเอาเรื่องพวกแกไม่ได้ เป็นแค่ขี้ข้า! แค่พวกรับกระสุนแทน แค่บอดิการ์ด เสือกสะเออะมาเกาะแกะเจ้านาย ไม่เจียมกะลาหัว! วันนี้แหละ ฉันจะบอกให้พ่อ...”
เสียงนั้นเงียบหายไปเมื่อกำปั้นแข็งปานเหล็กกล้าตะบันเข้าใส่ใบหน้าที่เหมือนถอดแบบเจ้าสัวมาเข้าเต็มรัก ธัชธรรม์ล้มคว่ำ สลบเหมือดทันควัน ในขณะที่นวลยกมือปิดปากอย่างตื่นตกใจ และพุดพิชญาหันมองบอดิการ์ดของตนด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ไอแซคโกจัดแต่งเสื้อสูทให้เข้าที่นิดหนึ่ง ก่อนหันกลับมาหาพุดพิชญา และเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง น้ำเสียงราบเรียบประดุจผืนทะเลไร้คลื่นและไร้รอยอารมณ์ใดๆ ให้เธอสัมผัสได้อีก
เหมือนเธอถูกครอบขัง
