ฮุยกูเหนียง นางซินจำเป็น

ฮุยกูเหนียง 17

หลินโคว่เอ๋อหลับตาลงชั่วครู่พร้อมกับอารมณ์ปั่นป่วนซึ่งนางอ่านได้ในดวงตาของเขาว่าขณะนี้เขาโกรธมาก แม้นางจะคิดไม่ออกว่าเหตุใดตัวเขาถึงต้องโกรธนางขนาดนั้น เขาคิดว่าใบหน้าที่เขาเห็นนางอยู่ตลอดเป็นสิ่งจอมปลอม เป็นภาพลวงตา

“ปล่อย!” เสียงห้วนคล้ายคำสั่งหลุดออกมาจากปากของนาง และสิ่งนั้นทำให้นางถูกกระตุกผมอีกครั้งจนหน้าหงาย

น้ำตารื้นชื้นขึ้นบนดวงตาของหลินโคว่เอ๋อ พร้อมกับเสียงร้องเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด สายตาที่ติเตียนส่งไปหาเขาแต่ก็ไร้ประโยชน์ใดๆ ต่อเขา ความจริงนางคิดว่าเขาจะดึงนางแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ทำแต่ถึงกระนั้นก็เรียกน้ำตาออกมาคลอหน่วยตาของนางได้

ฉีเทียนเหล่ยคลายมือออกเล็กน้อยและหลินโคว่เอ๋อกระโจนหนีจากอุ้งมือเขาในทันที แต่ทว่านางกลับร้องลั่นเพราะเขายังไม่ได้ปล่อยมือจากผมของนางเสียทีเดียว การเคลื่อนไหวของนางกระชากผมของตนให้มันหลุดติดนิ้วเขาและกระจายเต็มแผ่นหลังนาง ผมของนางสยายหลุดลุ่ยเมื่อนางหมุนตัวกลับมามองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ข้าคงโชคดีแน่หากมีผมเหลือติดหัวของข้า ไอ้คนสารเลว!” นางร้องด่าทอเขาพร้อมสอดนิ้วไปนวดที่ศีรษะของตน จากนั้นนางเอ่ยขึ้น

“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกทำแบบนี้กับข้าเสียที ข้าไปทำอะไรให้เจ้านักหนา” เขาหาได้สนใจในคำถามของนางแม้แต่น้อย เขาทำเพียงเดินเข้ามาใกล้นางและยึดพื้นที่อันว่างเปล่าของนาง โดยเขาจับที่ปลายคางนางไว้และดันให้ศีรษะของนางแหงนไปทางด้านหลัง

“เอาความจริงนะ เจ้าแต่งหน้าเพื่อเพิ่มเสน่ห์ หรือเพื่อปกปิดอะไรกันแน่” ในขณะที่เขาเอ่ยถาม ดวงตาของเขาแข็งกร้าวมองตรงไปยังนาง เพื่อที่จะมุ่งมั่นหาคำตอบด้วยตัวเอง

หลินโคว่เอ๋อตัวแข็งทื่อแต่ก็แข็งใจสะบัดแขนเขาออก แต่มันเพียงตกมาที่บ่าของนางเท่านั้น จึงทำให้นางหมุนตัวหนีเขาไม่ได้

“ข้าจะแต่งอย่างไรก็เรื่องขอข้า หน้าข้า ตัวข้า ข้ามันหน้าตาอัปลักษณ์และมันทำให้เจ้าเดือดเนื้อร้อนใจตรงไหนไม่ทราบ!” นางเอ่ยตอลกระแทกกระทั้นน้ำเสียงย่อมชัดเจนว่าโกรธอีกฝ่ายไม่น้อย

“หึ! เจ้ามันภาพลวงตาตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่มันจะจบลงตั้งแต่ตอนนี้เพราะข้าจะยื้อเวลาให้เจ้าอีกครั้ง เพื่อให้เจ้าออกจากห้องนี้ด้วยสภาพหน้าตาที่แท้จริงของเจ้า ถ้าขืนเจ้ายังท้าทายข้าล่ะก็ ข้ารับรองได้เลยว่า ข้าจะเข้าไปขัดตัวเจ้าด้วยมือข้าเอง และข้าก็จะทำให้ก้นงามๆ ของเจ้าที่เคยอวดให้ใครต่อใครดูนั้นแสบร้อนเพราะมันสร้างปัญหาให้กับข้ามานานพอดูแล้ว”

ประตูถูกปิดลงอีกครั้งทำให้หลินโคว่เอ๋ออยู่กับตนเองอีกครั้ง นางนั่งทบทวนสิ่งที่เขากล่าวเมื่อครู่ อะไรที่เขาจะทำให้นางแสบร้อนที่ก้น ในเมื่อเขาจับได้แล้วนางมีหรือจะล้าง นางไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของเขา ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่นางต้องทำและไม่มีใครที่มีสิทธิ์ให้นางอาบน้ำล้างหน้าเพื่อเผยโฉมที่แท้จริงของนาง

เขาทำราวกับว่ามีอภิสิทธิ์ในตัวนางทุกอย่าง สามารถควบคุมชะตาชีวิตของนาง เขาจะทำอะไรนางรึ เชอะ! นางรึจะกลัว อย่างมากก็ฟาดก้น เฆี่ยนตีนาง นางทนกับการเฆี่ยนตีมาแล้ว เพียงแต่เปลี่ยนจากเถ้าแก่เนี๊ยจูมาเป็นเขา

น้ำหนักมืออาจจะแรงกว่า แต่นางก็หาที่จะสน เป็นไงเป็นกัน นางจะไม่ยอมขายเรือนร่างเป็นแน่ นางเดินไปที่เตียงและล้วงไปที่หมอนหยิบมีดที่ซ่อนขึ้นมาและค่อยๆ ประตูห้องออกมาอย่างช้าๆ สายตาสำรวจว่าฉีเทียนเหล่ยไม่อยู่ นางโล่งอกขึ้นอีกนิดแต่ก็จะใช่ทั้งหมดเพราะสายตานางเจอบุคคลหนึ่ง ที่รับคำสั่งเขาให้เตรียมรถม้า นางรีบฉวยโอกาสเดินช้าๆ และเอามีดที่อยู่ในมือนางกดเข้าไปที่ข้างลำตัวเขาก่อนที่เขาจะทันหันมาหานาง

“หากเจ้าขยับเพียงนิดเดียวข้าสัญญาเลยว่าเจ้าจะเลือดออกจากกาย และข้าก็ไม่อยากจะทำความสะอาดเสียด้วย”

“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยคงต้องทำตามคำบัญชาของคุณหนูหลิน” เซียวหรูเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงมิเดือดร้อนแต่อย่างใด นางแทบสะดุ้งเพราะคำตอบของเขาเสียงดังจนทำให้คนบริเวณใกล้เคียงได้ยินถนัดหรือคนที่ไกลออกไปยังรับรู้ถึงการสนทนากัน นางดันมีดเข้าที่ลำตัวเขาอีกเล็กน้อยและเอ่ยขึ้น

“เจ้าคิดว่าชีวิตของเจ้าไม่มีค่าเลยรึ?” เซียวหรูย่อมเข้าใจคำพูดของนาง แต่น้ำเสียงของเขาหาไม่แยแสต่อการกระทำของนาง

“คุณหนูหลินคิดจะทำอะไรหรือขอรับ” เซียวหรูเอ่ยถาม

“ข้าจะไป ไปให้พ้นจากพวกเจ้า”

“เช่นนั้นคุณหนูเลยจะพาข้าน้อยไปเป็นตัวประกัน เช่นนั้นหรือขอรับ” น้ำเสียงเรียบเจือขบขันเอ่ยถาม แต่หลินโคว่เอ๋อไม่สนใจกลับตอบไป

“ไม่ไกลหรอก”

“ข้าน้อยว่าชินอ๋องคงไม่ชอบ” นี่เขาพยายามชี้แนะนางแล้วนะ

“ข้าไม่สนใจตำแหน่งที่พวกเจ้าอุปโลกน์ขึ้นมาสักนิด” นางเค้นเสียง “เจ้าสุนัขตัวนั้นข้าก็มิอยากรู้ด้วยว่าชื่ออะไร และข้าก็มิอยากเกี่ยวข้องใดๆ เลิกเล่นงิ้วกันได้แล้ว ไป!” นางสั่ง แต่เซียวหรูกลับหัวเราะพร้อมเอ่ย

“ข้าน้อยก็คิดว่าชินอ๋องฉีเทียนเหล่ยคิดเช่นนั้นกับคุณหนูใหญ่หลินโคว่เอ๋อนะขอรับ”

“ข้าสุดแสนดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น ไปได้แล้ว!” นางสั่งพร้อมดันมีดเพื่อให้เขาเดินนำออกไป เขาทำตามคำสั่งนางทุกอย่างโดยไม่มีอิดออดแต่อย่างใด เขาเดินนำทางส่วนนางเดินตามโดยยังคงมีมีดจ่อที่ลำตัวเขาอยู่