ห้องนอนพี่จ้า
นาบีร้องไห้ออกมาเต็มใบหน้าของตัวเองพร้อมทั้งพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นเครือ
“ฉัน..ขอโทษ”
เขาได้แต่ยืนมองจ้องใบหน้าของเธอที่เต็มใบด้วยรอยน้ำตาอย่างคนรู้สึกผิด อยากจะดึงตัวเธอเข้ามากอดปลอบแต่ก็ไม่กล้าแล้ว
เธอผลักเขาให้ออกห่างอย่างแรงจนตัวเขาเซล้มลงมานั่งกองอยู่พื้น
“เค้าเกลียดพี่ที่สุดเลย..อึกๆ .”
เธอพูดจบก็หมุนตัวหันกลับไปที่ประตูห้องนอนเปิดมันออกอย่างไว และรีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเองทันที
“...”
เขาได้แต่นั่งนิ่งและก็มองตามเธอไปด้วยความเสียใจ ที่ได้ยินคำพูดว่าเธอเกลียดเขาที่ออกมาจากปากของเธอ
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน ฉันรู้ตัวเองดี..”
...
วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นนอนมาในตอนเช้าของอีกวันเพราะวันนี้เรา 2 คนต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯกันแล้ว เดินมาที่โต๊ะอาหารก็ไม่เห็นนาบีแล้ว ทั้งที่ปกติเธอจะตื่นเช้ามานั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะอาการทุกวัน
“นาบียังไม่ตื่นหรอครับ..?”
“น่าจะยังนะคะ เพราะพรก็
