ตอนที่ 07 รอมานาน
1806 คำ
EP07
.
.
.
"ไอ้ฉิบหายเอ่ย!" ต้นน้ำสบถออกมาแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถตอนนี้เธอต้องรีบไปช่วยเพื่อนเป็นอันดับแรก "พี่คะ ตามรถคันนั้นไปทีเขาพาตัวเพื่อนหนูไป"
"นั้นไม่ใช่รถของทางโรงเเรมนิคับ"
"ก็หนูบอกไปเมื่อกี้ว่าไอ้โรคจิตนั้นมันพาตัวเพื่อนหนูไปไง เร็วดิพี่"
"ครับๆ" เธอบอกด้วยท่าทีร้อนรนไม่นานคนขับรถก็เริ่มเหยียบคันเร่งตามรถคันนั้นตามไปติดๆ มือบางกดโทรหาตำรวจเพราะเธอหมดความอดทนพอจัดการทุกอย่างเสร็จสับก็เพ่งสายตามองตามท้ายรถเพื่อไม่ให้คลาดกัน
"เหยียบอีกดิพี่"
"มิดแล้วครับ คันหน้าขับเก่งมาก ฟาดแปดยังเรียกพี่เลยครับ"
"มันใช่เวลาตลกไหมคะ?" ต้นน้ำถอนหายใจออกมาแต่สิ่งที่คนขับรถบอกมันก็เป็นความจริงนั่นแหละ รถคันหน้าขับปาดซ้ายขวาว่องไวเหมือนชำนาญการขับรถมาเป็นอย่างดี
"หายแล้วครับ หายไปไหนไม่รู้"
"แล้วมันหายไปไหนละคะ"
"ผะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ไม่ได้เรื่องเลย!" รถตู้จอดอยู่ทางวนเวียนไปต่อไม่ได้เพราะดีไวน์ขับรถสับขาหลอกทำเอาคนตามสับสนจนตามไม่ทัน
.
.
.
-อายแคร์-
"…" หลังจากที่ผ่านวินาทีเสี่ยงตายของชีวิตมาเมื่อกี้ร่างกายฉันก็ถูกจูงเข้ามาในบ้านหลังเดิมคุ้นตา ใช่…บ้านหลังนี้คือหลังเดียวกันกับเหตุการณ์วันนั้นที่ทำให้ฉันหนีเขาไปอังกฤษ ตอนขับรถมาฉันเห็นว่ารถของต้นน้ำขับตามมาด้วยแต่ก็ตามไม่ทัน
"~~" เสียงผิวปากดังขึ้นเป็นระลอกจากคนตัวโตที่กำลังพาฉันไปยังห้องอะไรบางอย่างด้วยความใจเย็นทั้งที่ยังสวมชุดคนขับรถพร้อมกับหมวกอยู่ ที่ฉันไม่กล้าแหกปากหรือต่อต้านอะไรเพราะในมืออีกข้างของเขายังถือไฟแช็กเอาไว้อยู่ขืนต่อต้านตอนนี้ฉันคงจบแบบเดิมไหนจะต้องมาคอยระวังว่าจะถูกไฟเผาตอนไหน
แกร๊ก…
เสียงประตูถูกเปิดออกเขามาฉันมานั่งบนเตียงเหล็กคล้ายเตียงคนไข้พร้อมกับดันร่างกายฉันนอนลงต่อมาก็ล็อกข้อมือเอาไว้กับกุญแจมือข้างเตียง ฉันจึงปิดเปลือกตาลงไม่อยากมองความน่าสมเพจของตนเองพอมารู้ตัวอีกทีก็เหมือนมีแอลกอฮอล์เย็นทาลงบนหน้าท้อง
"นะ นายจะทำอะไร"
"…" เขายังคงนิ่งเงียบแล้วหย่อนไฟแช็กลงในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับวางสำลีชุบแอลกอฮอล์ไว้ในกล่องที่มีอุปกรณ์อะไรบางอย่าง สายตาของฉันเหลือบมองและเห็นว่ามันมีเข็มอยู่ด้วย
"ดีไวน์ ได้ยินที่ฉันถามไหม"
"เงียบก่อน ใช้สมาธิ" คนตรงหน้าเอ่ยตอบแล้วหยิบผ้าสีขาวสะอาดมามัดปากเอาไว้ให้มันแทรกอยู่ระหว่างฟันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองการกระทำของเขาไม่นานมือหนาก็หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาแล้วฉีดเข้าตรงที่ทาแอลกอฮอล์เอาไว้หมาดๆ ความเจ็บแทรกซึมเข้ามาที่ต้นแขนเพียงเสี้ยววินาที เหมือนยาที่เขาฉีดจะเป็นเหมือนยาชา แล้วเขาฉีดยาชาให้ฉันทำไม…
"…" พอจัดการทุกอย่างเสร็จสับดีไวน์ก็หยิบเข็มสักขึ้นมา ทำให้ร่างกายฉันมันร้อนวูบวาบด้วยอาการหวาดกลัวเขากำลังจะสักอะไรบางอย่างลงบนหน้าท้องฉันงั้นหรอ
"ทนหน่อยนะ"
"ไอ่ อ่อยอันอะ" ใบหน้าส่ายปฏิเสธปากพยายามประท้วงอย่างเอาเป็นเอาตาย การที่เอาเข็มมาปักบนหน้าท้องมันไม่ใช่เร่ื่องดีหรอกนะ ฉันไม่ชอบการสัก ไม่ชอบเลยสักนิดมันทั้งเจ็บทั้งทรมานไหนจะรอยเลือดที่ไหลกระซิบออกมาตอนทำ
"อย่าดิ้น เดี๋ยวพลาด"
"…" แววตาสั่นระริกร่างกายแน่นิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของดีไวน์ เขาไม่พูดเปล่ามือยกเข็มขึ้นเตรียมละเลงลงบนหน้าท้อง ในวินาทีที่ความเจ็บปวดแตะเนื้อตัวร่างกายมันก็เกร็งฉันกำมือเข้าหากันแน่นปากกัดผ้าสุดแรงแทบจะไม่กล้าต่อต้านหากดิ้นขึ้นมามันไม่ใช่แค่คำขู่ของดีไวน์แต่มันจะพลาดขึ้นมาจริงๆและฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำอะไรได้มากกว่านี้อีก
"ดี นิ่งไว้"
"…"
"เดี๋ยวก็เสร็จ" ปากพูดทว่าใบหน้ากลับนิ่งเฉย ฉันเพ่งสายตามองเลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาตามรอยของเข็มด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ไม่มีวินาทีไหนที่จะไม่ทรมานมันเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าไหลทะลักกลิ้งลงตามพวงแก้ม ฉันส่งสายตาอ้อนวอนดีไวน์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนร่างกายไร้เรี่ยวแรง กลิ่นของเลือดในห้องแอร์เย็นเฉียบยังคงลอยคละคลุ้งผ่านปลายจมูก
"…" ดีไวน์ไม่ได้สนใจมองหน้าฉันเลยสักนิด เขาใช้สมาธิทั้งหมดในการสักทั้งที่ฉันทรมานแทบขาดใจหลังจากผ่านไปหลายนาทีรอยสักก็เริ่มเห็นชัดว่าเป็นรูปทรงยังไง มันเป็นอักษรภาษาอังกฤษตัวดีนั่นคือชื่อย่อของดีไวน์เอง
"เสร็จแล้ว" รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา มือหนาหยิบผ้าขึ้นมาซับเลือดฉันจึงหลับตาหายใจรวยรินหัวใจเต้นระรัวไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรนับต่อจากนี้อีกจนในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดเปลือกตาเปียกชุ่มขึ้นเพ่งมองเพดาน สติสัมปชัญญะเลื่อนลอยนี้ฉันกำลังเจอกับอะไรอยู่นายรี้กำลังทำอะไรกันแน่…
หลายชั่วโมงผ่านไป…
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้วแต่ก็น่าจะตีสองหรือตีสาม ใช่…ฉันหลับเพราะความเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่ได้หลับสนิทเพราะยังคงหวาดกลัวและได้แต่ขอภาวนาให้ต้นน้ำรีบมาช่วยทันพลันสายตาก็มองไปที่ประตูเพราะร่างของใครบางคนเดินเข้ามาในห้องร่างหนามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ สายตาซ่อนรอยยิ้มมองมาที่ฉัน ฉันจึงพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งอาการปวดตรงหน้าท้องยังคงปวดนิดหน่อย
"อีก!" ดีไวน์เดินมาหาฉันแล้วดึงเทปปิดปากออกพร้อมกับไขกุญแจ สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามจึงมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
"หนีทำไม?" ปากหนาเอ่ยถามแล้ววางมือลงบนศีรษะเขาสากเรือนผมฉันเบาๆสายตามองด้วยความโหยหา ใบหน้ายื่นเข้ามาสูดดมพวงแก้มที่ผ่านการร้องไห้มาเนิ่นนาน
"พูดเรื่องอะไร" ฉันแกล้งทำเป็นถามออกไป เพราะไม่อยากคุยหรือรื้อฟื้นเรื่องนี้อีกแล้ว
"เธอหนีฉัน"
"ฉะ ฉันไม่ได้หนี แค่มีเหตุผลที่ต้องไปต่างประเทศ"
"เหตุผล?" ดีไวน์หรี่ตามองแล้วเค้นยิ้มออกมาในวินาทีเดียวกันใบหน้าฉันก็เอนไปด้านหลังอย่างแรงจากการกระชากจากมือหนาจนใบหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ
"เจ็บนะ บอกไปแล้วว่ามีเหตุมีผล" ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อกับคำพูดของฉันเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเรียบนิ่งแต่กลับแผ่ซ่านไปด้วยรังสีแห่งความน่ากลัวก็ทำให้ร่างกายฉันมันร้อนวูบวาบ
"โกหก"
"ฉันจะโกหกนายทำไม อ๊ะ"
"นั่นหน่ะสิ" ความเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณมือหนาจับปอยผมฉันขึ้น ก่อนจะคว้ากรรไกรจากกล่องที่ยังไม่ได้เอาไปเก็บขึ้นมาหนีบผมฉันเล่น
"ดีไวน์ หยุด"
"ตามหาตั้งนาน"
"ฉันบอกให้หยุด!"
"ไม่รู้เลยหรอ…"
เคล้ง! ฉันพยายามแย่งกรรไกรจากมือดีไวน์อย่างสู้ตายแต่มันก็ไม่ทันผมฉันขาดไม่เป็นทรง พอตัดผมจนพอใจเขาก็โยนกรรไกรทิ้งลงพื้นอย่างแรงแล้วหว่านเส้นผมเล่นทำให้มันกระจัดกระจายไปทั่วห้อง
"ไม่ได้ยิน?"
"…" ฉันละสายตาจากใบหน้าโหดเหี้ยมนั้นแล้วยกเข่าขึ้นมากอดตัวเองใบหน้าฟุบลงระหว่างขา ความอดทนมันหมดอีกแล้วฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แล้วฉันจะรับงานต่อยังไงในเมื่อสภาพร่างกายเป็นแบบนี้ ผมหมดสภาพ หน้าท้องมีรอยสักรูปตัวดี จะมีใครจ้างลำพังแค่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้ก็ใช้ชีวิตยากมากพอแล้ว
"ฉันถาม"
"อีกนานเท่าไหร่ดีไวน์ นายถึงจะพอใจ…"
"…" ฉันตัดพ้ออออกมาเสียงสั่นแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเขาจัดการฉีกเสื้อผ้าออกจากร่างกายฉันแล้วโยนลงบนพื้นห้อง แล้วกระโดดขึ้นมาบนเตียงเหล็กจนเกิดเสียงดัง มือหนาไล่ปลายนิ้วลงตามรอยสักเขาเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แค่นี้ฉันก็พอจะมองออกว่านี้คือการทำสัญลักษณ์การเป็นเจ้าของเอาไว้บนเรือนร่าง
แฉะ! ดีไวน์ถ่ายรูปเก็บเอาไว้แล้วเขาคงจะโพสต์มันลงอีกตามเคย ฉันได้แต่นอนแน่นิ่งบนเตียงไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืนใดๆ
"ต่อไปนี้"
"…"
"อย่าเอากับคนอื่น" คำพูดของดีไวน์ทำให้ฉันอดที่จะมองหน้าเขาไม่ได้ ห้ามไม่เอากับคนอื่นงั้นหรอเขามีสิทธิ์อะไรมาห้ามนี้มันตัวฉันเขาไม่มีสิทธิ์แม้จะทำแบบนี้ด้วยซ้ำ
"นายไม่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน"
"ไม่ฟังงั้นสิ"
"ไม่"
"แล้วคิดว่าจะรอด?" เขาเอียงคอมองแล้วกดแขนฉันแนบลงกับเตียงเอวสอบเริ่มขยับถูไถกับตรงนั้นของฉันจนเกิดความกระสันตามร่างกายอย่างน่าโมโห
"…" ฉันเม้มปากแน่น ปกติจะเป็นคนสู้คนแต่กับผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันแทบไม่เหลือความเป็นตัวเองปากเก่งไปแบบนั้นแต่ความจริงความกลัวมันมากขึ้นอยู่ตลอดยิ่งรู้ว่ากำลังยั่วโมโหปากมันก็หยุดตอบโต้ไม่ได้
"อย่าคิดหนีอีก"
สวบ!
"กรี๊ดดดดดดดดดด?!" ไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบก็เหมือนร่างกายจะฉีกขาดเมื่อถูกแก่นกายใหญ่กระแทกเข้ามาในตอนที่ตรงนั้นแฉะได้ที่ ยอมรับว่าไม่ได้ซิงแต่ฉันก็ไม่ได้เอากับใครมาตั้งสองปีอีกทั้งของนายนี้มันก็ใหญ่เกินขนาดใครโดนกระแทกคงร้องเสียงหลงทั้งนั้นแหละ ดีไวน์แช่ของตัวเองไว้แบบนั้นพร้อมกับปล่อยลมหายใจหนักๆออกมาจากปลายจมูกคมสายตายังคงเพ่งมองเอาคำตอบจากฉัน
"ดะ…ดีไวน์ อื้อ!"
"เพราะจุดจบ…คือตาย"
.
.
.
ฮรุก พูดน้อยต่อยหนัก55555555555555
ขอตัวไปปั่นเอ็นซีต่อก่อนนะงับ
แล้วเจอกาน~
- ผู้เขียน
