Chapter 10

1406 คำ
หลังจากที่โดนลงโทษจนสาแกใจของชายหนุ่ม เขาก็พาหญิงสาวมาว่ายน้ำเล่นที่สระ ณภัทรนั่งดื่มไวน์อยู่ขอบสระว่ายน้ำส่วนแตงกวาอยู่ในน้ำกอดขาเขาไว้อยู่ "ป้อนหน่อยค่ะ" "อ่ะ" เขาหยิบผลไม้ใส่ปากหญิงสาวก่อนจะส่งแก้วน้ำส้มไปให้ หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น เธอเงยหน้ามองณภัทรตาใสแป๋วก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน "แตงกวารักคุณณภัทรจัง" เขาได้ยินแบบนั้นก็ลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าแตงกวารู้สึกยังไงกับเขา ไม่อย่างนั้นเธอไม่ทนอยู่แบบนี้หรอก "รักก็เป็นเด็กดีหน่อยอย่าดื้อ" "แตงกวาไม่เคยดื้อสักหน่อย คุณณภัทรอย่ามีคนอื่นได้มั้ย ไม่งั้นแตงกวาจะไม่รักแล้วนะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเศร้า ถ้าวันหนึ่งเขามีใครคนอื่นเธอคงทำใจไม่ได้ ทุกวันนี้เขาออกไปดื่มกับเพื่อนไม่รู้ว่าแอบไปนอนกับใครมาบ้างรึเปล่า หรืออาจจะเลี้ยงใครไว้เธอไม่อาจรู้ได้ "ฉันไม่เคยมีคนอื่น" "พูดจริงนะ โกหกเป็นหมันนะ" แตงกวายื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับเขา ณภัทรยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเกี่ยวก้อยเธอกลับเช่นกัน "เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นหมันรึเปล่า" "หือ หมายความว่ายังไงเหรอคะ" "เปล๊า... ไปว่ายน้ำต่อสิ" หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะหันไปว่ายน้ำเล่นต่อ ผู้ช่วยของเขาสองคนโทรศัพท์เข้ามาจะมาที่ห้องเพื่อคุยเรื่องงาน เขาจึงสั่งให้อยู่ในห้องห้ามออกมาเพราะแตงกวากำลังว่ายน้ำอยู่ "เดี๋ยวฉันออกไปไม่ต้องมาหาที่สระ" เขากดวางสายก่อนจะตะโกนเรียกแตงกวาให้มาหาที่ขอบสระ หญิงสาวว่ายน้ำมาใกล้ก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน "เรียกแตงกวาทำไมคะ" "ไปคุยงานกับผู้ช่วยแป๊บหนึ่ง ว่ายน้ำเล่นตรงนี้นะ" "ได้ค่ะ รีบมาหาแตงกวานะ" "อืม จะรีบมา" เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมเธออย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกไปทันที เมื่อมาถึงในห้องเขาก็นั่งคุยงานกับผู้ช่วยต่อ เป็นปัญหาเกี่ยวกับยอดขายรถหรูที่เปิดตัวไป "ยอดไม่เยอะเหรอ" "ไม่เชิงครับ คือลูกค้าจองกับเราแต่ว่าอยู่ๆก็ไปซื้อที่ร้านของเสี่ยกร ผมให้คนไปสืบมาแล้วครับทางนั้นขายรถถูกกว่าเราเยอะมากจนน่าตกใจ ลำพังเสียภาษีอย่างถูกกฎหมายไม่น่าจะลดราคาได้มากขนาดนี้" "ผมเกรงว่าทางนั้นจะนำเข้ามาด้วยวิธีที่ผิดกฎหมาย" เขามองหน้าผู้ช่วยก่อนจะเงียบไปอย่างใช้ความคิด ไม่รู้ว่าพวกนั้นนำเข้ามาด้วยวิธีการใดแบบนี้ต้องสืบต่อซะแล้ว "ไอ้เสี่ยกรนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆเลย ฉันทำธุรกิจอะไรมันก็จะคอยขัดแข้งขัดขาตลอด" "เอาจริงๆนายคงไม่ซีเรียสเรื่องยอดขายใช่มั้ยครับ" เขาพยักหน้าเล็กน้อย รายได้หลักของเขาไม่ได้อยู่ที่โชว์รูม ถึงจะมีสาขามากมายแต่กำไรไม่ได้มากเท่ากับบ่อนคาสิโนที่เขาเปิดอยู่ นั่นคือแหล่งทำเงินชั้นดีของเขาแต่ยังไงเขาไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่นอน เขานำเข้ารถเสียภาษีอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าเกิดว่าพวกนั้นใช้วิธีลัดจริงๆยังไงก็ต้องแฉ "ส่งคนตามเรื่องนี้ต่อ ยังไงฉันไม่ปล่อยไว้หรอก" "ได้ครับนาย" เขาหยิบรายรับรายจ่ายออกมาดู ก็มีกำไรหลักร้อยล้านอยู่แล้วมันก็แค่ธุรกิจที่ทำเอาสนุกส่วนเงินที่เป็นรายได้จากบ่อนคาสิโนเขาฝากไว้ที่ธนาคารต่างประเทศ "เย็นนี้จองโต๊ะที่บาร์นะ ไปดื่มกัน" "ได้ครับนาย เอาโซนVIPเลยนะครับ" "อืม เอาที่คนไม่เยอะมากนั่งสบายหน่อย สั่งอาหารญี่ปุ่นให้แตงกวานะพวกซาชิมิเอาเซตใหญ่เลย" "ได้ครับนาย" จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมขอบสระดื่มน้ำส้มอยู่ เขาเดินไปนั่งลงข้างก่อนจะหยิบไวน์มาดื่มต่อ "เบื่อยัง นอนพักมั้ยคืนนี้จะได้ไปนั่งเล่นที่บาร์กัน" "ไปค่ะ แตงกวาอยากไปบาร์" "งั้นไปอาบน้ำนอนพักกัน" เขาลุกขึ้นดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้นตามไปด้วย ทั้งสองคนไปอาบน้ำด้วยกันก่อนจะมานอนพักผ่อนบนเตียงนอน ใช้เวลานอนหลับประมาณสามชั่วโมงจากนั้นก็เปลี่ยนชุดใหม่แล้วมานั่งเล่นที่บาร์ของโรงแรม "แตงกวาดื่มอะไรได้บ้างคะ" "น้ำส้ม น้ำบลูฮาวาย จะกินอะไรสั่งเลยแต่ว่าไม่ต้องดื่มแอลกอฮอล์นะ" "ว่าจะลองดื่มสักหน่อย เซ็งเลย" แตงกวาหน้างอหันไปสั่งเครื่องดื่มอย่างอื่นแทน จากนี้พนักงานก็มาเสิร์ฟอาหาร หญิงสาวร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้นเพราะมันมีแต่ของโปรดเธอทั้งนั้นเลย "น่ากินมากเลย งื้อออ" "กินเถอะอยากได้อะไรก็สั่ง" "ค่ะ" หญิงสาวตักอาหารตรงหน้าทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ลืมที่จะป้อนชายหนุ่มด้วย เขาโอบเอวเธอไว้อย่างหวงแหนเมื่อมีสายตามองมาทางผู้หญิงของเขาอย่างเปิดเผย เขาถอดเสื้อกันหนาวเอามาคลุมขาให้เธอ "ใครให้ใส่กระโปรงสั้นมา" "ก็มันร้อนนี่คะ แต่ว่ามันไม่สั้นเลยนะนี่ยาวเหนือเข่าแล้วอ่ะ" "มันโป๊คราวหลังใส่ยาวมา" หญิงสาวทำหน้าสลดลงที่ถูกดูก่อนคีบปลาทูน่าใส่ปากชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ "คนขี้บ่น" "ทำตัวให้บ่นเอง" สองคนทะเลาะกันเสียงเบาก่อนจะหันไปมองดรีมที่มีท่ามีแปลกๆมองซ้ายขวาอย่างระแวง "มีอะไรรึเปล่า" "ผมว่ามีคนตามเรานะครับ ตั้งแต่มาแล้ว" "หวังว่าคงไม่ใช่เสี่ยกรคนดีคนเดิมนะ" ดราฟเอ่ยออกมาก่อนจะยกเหล้าขี้นดื่มแล้วหันไปมองหน้าคนที่เขาสงสัย ชายสองคนรีบหันไปมองทางอื่นก่อนจะชนแก้วเต้นกลบเกลื่อนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก "ปล่อยมันตามไป เราทำเป็นเหมือนไม่รู้แล้วกัน ส่งคนตามมันกลับไปอยากรู้ว่ามันคิดจะทำอะไรเหมือนกัน" "ได้ครับนาย ว่าแต่เรื่องนำเข้ารถจะให้ผมส่งคนไปสืบภายในมั้ยครับ" "อันตรายเกินไป เดี๋ยวฉันขอคุยกับพ่อก่อนเรื่องนี้ยังไงจะบอกอีกที" สามคนคุยกันยกเหล้าขึ้นดื่มไปพลางๆ เสียงโทรศัพท์ของแตงกวาดังขึ้นเธอกดดูหน้าจอเป็นเบอร์ของคุณแม่ ณภัทรที่เหลือบสายตามองหน้าจอของเธอก่อนจะดึงมือหญิงสาวเดินออกไปทันที เมื่อออกมาในที่เงียบไปเขาหยิบโทรศัพท์มากดรับสายแทนหญิงสาว "ว่าไงครับน้าพิมพา" (แตงกวาอยู่กับคุณณภัทรเหรอ ไม่เห็นกลับมาบ้านเลยไปไหนก็ไม่ยอมบอก) "ผมพามาเที่ยวทะเลที่พัทยา โทษทีลืมบอก" (คราวหลังจะพาแตงกวาไปไหนคุณณภัทรช่วยบอกน้าที่เป็นแม่บ้างนะคะ แตงกวาเป็นลูกสาวน้าไม่ใช่สมบัติของคุณที่จะทำอะไรก็ได้ เด็กเค้ามีพ่อมีแม่แค่ทำทุกวันนี้ก็ไม่ให้เกียรติกันแล้ว อย่าให้มันมากเกินไปนะคะเพราะไม่อย่างนั้นน้าจะพาแตงกวาไปอยู่ที่อื่น) คุณแม่ของแตงกวาพูดจบก็กดวางสายทันทีอย่างไม่พอใจมาก ทุกวันนี้ณภัทรทำเหมือนแตงกวาเป็นสิ่งของไม่มีหัวจิตหัวใจนึกจะทำอะไรก็ได้ เขาส่งโทรศัพท์คืนไปให้ หญิงสาวมองอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม "แม่ว่าไงบ้างคะ" "ไม่ว่าอะไรนี่แค่ถามว่าเราทำไม่กลับบ้าน" "งั้นเดี๋ยวแตงกวาโทรไปบอกแม่นะคะ" "ไม่ต้องหรอกฉันบอกแล้ว ไปทานข้าวต่อเถอะ" เขากุมมือหญิงสาวพาเข้าไปข้างใน เธอว่าคุณแม่ต้องพูดอะไรแน่นอนเลยไม่อย่างนั้นคุณณภัทรคงไม่มีสีหน้าแบบนั้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม