Chapter 10
1406 คำ
หลังจากที่โดนลงโทษจนสาแกใจของชายหนุ่ม เขาก็พาหญิงสาวมาว่ายน้ำเล่นที่สระ ณภัทรนั่งดื่มไวน์อยู่ขอบสระว่ายน้ำส่วนแตงกวาอยู่ในน้ำกอดขาเขาไว้อยู่
"ป้อนหน่อยค่ะ"
"อ่ะ"
เขาหยิบผลไม้ใส่ปากหญิงสาวก่อนจะส่งแก้วน้ำส้มไปให้ หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะกอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น เธอเงยหน้ามองณภัทรตาใสแป๋วก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
"แตงกวารักคุณณภัทรจัง"
เขาได้ยินแบบนั้นก็ลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าแตงกวารู้สึกยังไงกับเขา ไม่อย่างนั้นเธอไม่ทนอยู่แบบนี้หรอก
"รักก็เป็นเด็กดีหน่อยอย่าดื้อ"
"แตงกวาไม่เคยดื้อสักหน่อย คุณณภัทรอย่ามีคนอื่นได้มั้ย ไม่งั้นแตงกวาจะไม่รักแล้วนะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเศร้า ถ้าวันหนึ่งเขามีใครคนอื่นเธอคงทำใจไม่ได้ ทุกวันนี้เขาออกไปดื่มกับเพื่อนไม่รู้ว่าแอบไปนอนกับใครมาบ้างรึเปล่า หรืออาจจะเลี้ยงใครไว้เธอไม่อาจรู้ได้
"ฉันไม่เคยมีคนอื่น"
"พูดจริงนะ โกหกเป็นหมันนะ"
แตงกวายื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับเขา ณภัทรยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเกี่ยวก้อยเธอกลับเช่นกัน
"เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นหมันรึเปล่า"
"หือ หมายความว่ายังไงเหรอคะ"
"เปล๊า... ไปว่ายน้ำต่อสิ"
หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะหันไปว่ายน้ำเล่นต่อ ผู้ช่วยของเขาสองคนโทรศัพท์เข้ามาจะมาที่ห้องเพื่อคุยเรื่องงาน เขาจึงสั่งให้อยู่ในห้องห้ามออกมาเพราะแตงกวากำลังว่ายน้ำอยู่
"เดี๋ยวฉันออกไปไม่ต้องมาหาที่สระ"
เขากดวางสายก่อนจะตะโกนเรียกแตงกวาให้มาหาที่ขอบสระ หญิงสาวว่ายน้ำมาใกล้ก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน
"เรียกแตงกวาทำไมคะ"
"ไปคุยงานกับผู้ช่วยแป๊บหนึ่ง ว่ายน้ำเล่นตรงนี้นะ"
"ได้ค่ะ รีบมาหาแตงกวานะ"
"อืม จะรีบมา"
เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมเธออย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกไปทันที เมื่อมาถึงในห้องเขาก็นั่งคุยงานกับผู้ช่วยต่อ เป็นปัญหาเกี่ยวกับยอดขายรถหรูที่เปิดตัวไป
"ยอดไม่เยอะเหรอ"
"ไม่เชิงครับ คือลูกค้าจองกับเราแต่ว่าอยู่ๆก็ไปซื้อที่ร้านของเสี่ยกร ผมให้คนไปสืบมาแล้วครับทางนั้นขายรถถูกกว่าเราเยอะมากจนน่าตกใจ ลำพังเสียภาษีอย่างถูกกฎหมายไม่น่าจะลดราคาได้มากขนาดนี้"
"ผมเกรงว่าทางนั้นจะนำเข้ามาด้วยวิธีที่ผิดกฎหมาย"
เขามองหน้าผู้ช่วยก่อนจะเงียบไปอย่างใช้ความคิด ไม่รู้ว่าพวกนั้นนำเข้ามาด้วยวิธีการใดแบบนี้ต้องสืบต่อซะแล้ว
"ไอ้เสี่ยกรนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆเลย ฉันทำธุรกิจอะไรมันก็จะคอยขัดแข้งขัดขาตลอด"
"เอาจริงๆนายคงไม่ซีเรียสเรื่องยอดขายใช่มั้ยครับ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อย รายได้หลักของเขาไม่ได้อยู่ที่โชว์รูม ถึงจะมีสาขามากมายแต่กำไรไม่ได้มากเท่ากับบ่อนคาสิโนที่เขาเปิดอยู่ นั่นคือแหล่งทำเงินชั้นดีของเขาแต่ยังไงเขาไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่นอน เขานำเข้ารถเสียภาษีอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าเกิดว่าพวกนั้นใช้วิธีลัดจริงๆยังไงก็ต้องแฉ
"ส่งคนตามเรื่องนี้ต่อ ยังไงฉันไม่ปล่อยไว้หรอก"
"ได้ครับนาย"
เขาหยิบรายรับรายจ่ายออกมาดู ก็มีกำไรหลักร้อยล้านอยู่แล้วมันก็แค่ธุรกิจที่ทำเอาสนุกส่วนเงินที่เป็นรายได้จากบ่อนคาสิโนเขาฝากไว้ที่ธนาคารต่างประเทศ
"เย็นนี้จองโต๊ะที่บาร์นะ ไปดื่มกัน"
"ได้ครับนาย เอาโซนVIPเลยนะครับ"
"อืม เอาที่คนไม่เยอะมากนั่งสบายหน่อย สั่งอาหารญี่ปุ่นให้แตงกวานะพวกซาชิมิเอาเซตใหญ่เลย"
"ได้ครับนาย"
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ริมขอบสระดื่มน้ำส้มอยู่ เขาเดินไปนั่งลงข้างก่อนจะหยิบไวน์มาดื่มต่อ
"เบื่อยัง นอนพักมั้ยคืนนี้จะได้ไปนั่งเล่นที่บาร์กัน"
"ไปค่ะ แตงกวาอยากไปบาร์"
"งั้นไปอาบน้ำนอนพักกัน"
เขาลุกขึ้นดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้นตามไปด้วย ทั้งสองคนไปอาบน้ำด้วยกันก่อนจะมานอนพักผ่อนบนเตียงนอน ใช้เวลานอนหลับประมาณสามชั่วโมงจากนั้นก็เปลี่ยนชุดใหม่แล้วมานั่งเล่นที่บาร์ของโรงแรม
"แตงกวาดื่มอะไรได้บ้างคะ"
"น้ำส้ม น้ำบลูฮาวาย จะกินอะไรสั่งเลยแต่ว่าไม่ต้องดื่มแอลกอฮอล์นะ"
"ว่าจะลองดื่มสักหน่อย เซ็งเลย"
แตงกวาหน้างอหันไปสั่งเครื่องดื่มอย่างอื่นแทน จากนี้พนักงานก็มาเสิร์ฟอาหาร หญิงสาวร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้นเพราะมันมีแต่ของโปรดเธอทั้งนั้นเลย
"น่ากินมากเลย งื้อออ"
"กินเถอะอยากได้อะไรก็สั่ง"
"ค่ะ"
หญิงสาวตักอาหารตรงหน้าทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ลืมที่จะป้อนชายหนุ่มด้วย เขาโอบเอวเธอไว้อย่างหวงแหนเมื่อมีสายตามองมาทางผู้หญิงของเขาอย่างเปิดเผย เขาถอดเสื้อกันหนาวเอามาคลุมขาให้เธอ
"ใครให้ใส่กระโปรงสั้นมา"
"ก็มันร้อนนี่คะ แต่ว่ามันไม่สั้นเลยนะนี่ยาวเหนือเข่าแล้วอ่ะ"
"มันโป๊คราวหลังใส่ยาวมา"
หญิงสาวทำหน้าสลดลงที่ถูกดูก่อนคีบปลาทูน่าใส่ปากชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้
"คนขี้บ่น"
"ทำตัวให้บ่นเอง"
สองคนทะเลาะกันเสียงเบาก่อนจะหันไปมองดรีมที่มีท่ามีแปลกๆมองซ้ายขวาอย่างระแวง
"มีอะไรรึเปล่า"
"ผมว่ามีคนตามเรานะครับ ตั้งแต่มาแล้ว"
"หวังว่าคงไม่ใช่เสี่ยกรคนดีคนเดิมนะ"
ดราฟเอ่ยออกมาก่อนจะยกเหล้าขี้นดื่มแล้วหันไปมองหน้าคนที่เขาสงสัย ชายสองคนรีบหันไปมองทางอื่นก่อนจะชนแก้วเต้นกลบเกลื่อนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก
"ปล่อยมันตามไป เราทำเป็นเหมือนไม่รู้แล้วกัน ส่งคนตามมันกลับไปอยากรู้ว่ามันคิดจะทำอะไรเหมือนกัน"
"ได้ครับนาย ว่าแต่เรื่องนำเข้ารถจะให้ผมส่งคนไปสืบภายในมั้ยครับ"
"อันตรายเกินไป เดี๋ยวฉันขอคุยกับพ่อก่อนเรื่องนี้ยังไงจะบอกอีกที"
สามคนคุยกันยกเหล้าขึ้นดื่มไปพลางๆ เสียงโทรศัพท์ของแตงกวาดังขึ้นเธอกดดูหน้าจอเป็นเบอร์ของคุณแม่ ณภัทรที่เหลือบสายตามองหน้าจอของเธอก่อนจะดึงมือหญิงสาวเดินออกไปทันที เมื่อออกมาในที่เงียบไปเขาหยิบโทรศัพท์มากดรับสายแทนหญิงสาว
"ว่าไงครับน้าพิมพา"
(แตงกวาอยู่กับคุณณภัทรเหรอ ไม่เห็นกลับมาบ้านเลยไปไหนก็ไม่ยอมบอก)
"ผมพามาเที่ยวทะเลที่พัทยา โทษทีลืมบอก"
(คราวหลังจะพาแตงกวาไปไหนคุณณภัทรช่วยบอกน้าที่เป็นแม่บ้างนะคะ แตงกวาเป็นลูกสาวน้าไม่ใช่สมบัติของคุณที่จะทำอะไรก็ได้ เด็กเค้ามีพ่อมีแม่แค่ทำทุกวันนี้ก็ไม่ให้เกียรติกันแล้ว อย่าให้มันมากเกินไปนะคะเพราะไม่อย่างนั้นน้าจะพาแตงกวาไปอยู่ที่อื่น)
คุณแม่ของแตงกวาพูดจบก็กดวางสายทันทีอย่างไม่พอใจมาก ทุกวันนี้ณภัทรทำเหมือนแตงกวาเป็นสิ่งของไม่มีหัวจิตหัวใจนึกจะทำอะไรก็ได้ เขาส่งโทรศัพท์คืนไปให้ หญิงสาวมองอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม
"แม่ว่าไงบ้างคะ"
"ไม่ว่าอะไรนี่แค่ถามว่าเราทำไม่กลับบ้าน"
"งั้นเดี๋ยวแตงกวาโทรไปบอกแม่นะคะ"
"ไม่ต้องหรอกฉันบอกแล้ว ไปทานข้าวต่อเถอะ"
เขากุมมือหญิงสาวพาเข้าไปข้างใน เธอว่าคุณแม่ต้องพูดอะไรแน่นอนเลยไม่อย่างนั้นคุณณภัทรคงไม่มีสีหน้าแบบนั้น
- ผู้เขียน
