เถียนหลิงอยู่ในคุกหลวงด้วยความรู้สึกที่เริ่มเบื่อหน่าย หลายสิ่งไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด แม้ว่าจะมีสิ่งของเตรียมไว้ให้พระปิตุลาของฮ่องเต้ผู้นี้ใช้แก้อาการอย่างกระดานหมาก กระดาษและพู่กัน หรือแม้แต่หนังสือหายากก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ ครั้นปรายตามองไปที่กำแพง ช่องที่เฟิ่งเจี่ยหรันพังทิ้งไว้ล่อใจเถียนหลิงเป็นอย่างมาก
จะเป็นเช่นไรหากว่าข้าหนีออกไปทางนั้น?
อ่า…เกรงว่าจะหลงทางอยู่ในนั้นเสียมากกว่า
คิดไปก็ป่วยการจึงได้แต่กลับมานั่งๆ นอนๆ ต่ออีกครั้ง เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงเวลาที่อาหารเช้ามาส่ง ขันทีในชุดสีเขียวตัวยาวสองคนเดินเคียงกันมา คนหนึ่งถือถาดอาหารส่วนอีกคนทำหน้าที่ไขกุญแจ วันนี้นับว่ามาส่งอาหารช้ากว่าทุกวัน เถียนหลิงเลิกคิ้วมองขณะคิด แต่พระปิตุลานั้นไม่ได้เคร่งเรื่องเวลาเสวยอาหารมาแต่ไหนแต่ไรจึงไม่ได้ติดใจเอาความนัก
“ผู้คุมฮัวไปไหนเสียล่ะ?” เถียนหลิงอดถามถึงฮัวเกาเจียนไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายมัก
