“เจ้าสารเลว!!” เสี่ยวไห่ร้องด่าพลางวิ่งตาม อาวุธลับทุกอย่างที่มีถูกคว้าซัดใส่คนที่วิ่งนำหน้า ทว่ากลับไม่มีสักอย่างที่ปาถูกเป้าหมาย ราวกับอีกฝ่ายมีตาหลังไว้มองหลบหลีกก็ไม่ปาน
ยิ่งเห็นเป็นเช่นนั้นยิ่งชวนให้โมโห เสี่ยวไห่รู้สึกว่าตนคล้ายหมาบ้าเข้าไปทุกที แต่ครู่ต่อมาก็ต้องหลุดสบถเสียงดังหลายคำ เมื่อร่างในชุดรัดกุมถูกตาข่ายดักสัตว์ที่ว่างไว้บนพื้นเล่นงานเข้าให้ ยามนี้ห้อยโตงเตงอยู่บนอากาศอย่างน่าสมเพช
ดวงตาคมกล้าของจ้วงจี๋มองผู้ที่ถูกแขวนไว้กลางอากาศก่อนจะส่ายหน้า หัวหน้าจ้วงผู้นี้มีหรือจะวิ่งโดยไร้จุดหมาย ป่าเฟิงนี้มีชาวบ้านมาว่างกับดักจับกวางอยู่เป็นประจำ ที่เขาต้องทำคือวิ่งหามันเท่านั้น
“ฟังให้ดีหากยังไม่อยากตาย ข้าถามเจ้าตอบ คนของพวกเจ้าเอาตัวพระปิตุลาไปไว้ที่ไหน!” หัวหน้าหน่วยจินอีเว่ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน รังสีอันตรายแผ่ออกมาจนทั่วบริเวณนั้นเย็นยะเยือก
“เหอะ! ก็ลองไปถามมารดาเจ้
