บทที่ 2 ตามล่า (1)
1347 คำ
2 ตามล่า (1)
"ขอบคุณพวกมึงมากที่มาช่วย"
"แล้วมึงมาได้ไง อย่าบอกนะมาหนีมา"
"อืม"
"ไอ้เวร แล้วใครบอกมึง"
"ผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่เฝือกที่แขนเขาวิ่งเข้ามาบอกกูที่ห้อง ไม่รู้ว่าเป็นใคร"
ภูรินิ่งไปเมื่อนึกถึงคนๆนั้น ซึ่งมันจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากคนที่เขาเจอที่หน้าลิฟต์ในโรงพยาบาล
"สวยไหมวะ" 'ภูผา' เอ่ยพร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์ทำเอาอีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของเขาเจ้าชู้ไม่เลือกเวลาเลยจริงๆ
"ไม่สวยเท่าจูนหรอก" 'ภาคิน' ยักไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"ซ่านักนะมึง" ภูริเค้นเสียงขำเมื่อเห็นว่าภาคินเพื่อนสนิทของเขาแม้ว่าจะเจ็บตัวอยู่แต่ก็ยังเข้มแข็งได้ขนาดนี้
"รีบๆหาย 'สามตัว ภ.' จะได้กลับมาซ่าเหมือนเดิม"
'สามตัว ภ.' ที่ว่านั้นเป็นพวกเขาเป็นนักแข่งรถชื่อดังที่มีรอยสักประจำตัว ซึ่งบ่งบอกถึงลักษณะนิสัยของตัวเองได้เป็นอย่างดี
'ภูริ' เจ้าของรอยสักรูปกวางที่แขน เย็นชา สุขุม พูดน้อยต่อยหนัก เป็นคนเก็บตัวและเข้าถึงได้ยาก ใบหน้ารูปไข่ผิวขาวจัด เป็นนักแข่งรถชื่อดังของบริษัทพีเจสปอร์ต
* 'ภูผา' เจ้าของรอยสักรูปเหยี่ยว เจ้าชู้และร้ายกาจ มีข่าวเรื่องผู้หญิงไม่เว้นแต่ละวัน ใบหน้าหล่อคมผิมเข้มเป็นที่หมายปองของสาวๆหลายคน เป็นนักแข่งรถชื่อดังของบริษัทพีเจสปอร์ต
** 'ภาคิน' เจ้าของรอยสักรูปเสือ เขาเป็นเสือร้ายถือตัวที่หนึ่งที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อตลอดเวลา ใบหน้าหล่อเหลาผิวขาว เป็นนักแข่งรถชื่อดังของบริษัทพีเจสปอร์ต
พวกเขาได้รับข่าวว่าเนปจูนแฟนสาวของภาคินตกอยู่ในอันตรายในสนามแข่งรถเถื่อนที่เธอถูกจับมาเป็นของเดิมพันและภาคินเองก็กำลังรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลังจากความผิดพลาดในการแข่งรถแมตช์สำคัญ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเขามาถึงก็พบว่าภาคินนั้นมาถึงก่อนหน้าพวกเขาแล้ว อีกทั้งยังทราบว่าหนีออกมาจากโรงพยาบาลอีกด้วย และคนที่บอกภาคินเรื่องแฟนสาวของเขาก็คือผู้หญิงคนนั้น...คนที่เขาเจอหน้าลิฟต์ที่โรงพยาบาล
"กูไม่ได้เป็นอะไรมาก ปวดแขนเฉยๆ" ภาคินเอ่ยขึ้น
"เออ เข้าไปพักเหอะ เดี๋ยวเรื่องที่โรงพยาบาลกูจัดการเอง" ภูริตบไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ เขามาส่งภาคินที่บ้านของแฟนสาวหลังจากที่จบเรื่องราวทั้งหมด
"อืม"
"งั้นพวกกูกลับก่อนแล้วกัน" ภูผาและภูริเดินออกจากบ้านของเนปจูนแฟนสาวของภาคินก่อนจะขึ้นรถยนต์คันหรูของตัวเองไปในที่สุด
"พรุ่งนี้มึงไปจัดการเรื่องไอ้คินที่โรงพยาบาลนะกูขี้เกียจ" ภูผาลดกระจกรถลงเอ่ยบอกกับภูริ
"อืม" ภูริพยักหน้ารับนิ่งๆก่อนที่ตัวเองจะขับรถออกไป
เพราะเขาเองก็อยากจะไปจัดการเรื่องราวบางอย่างเช่นกัน
วันถัดไป
"ขอบคุณมากครับหมอ" เสียงเข้มเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้แพทย์ประจำตัวที่รักษาคนไข้ชื่อภาคินซึ่งภูริเป็นคนอาสาจัดการเรื่องนี้ให้ทั้งหมดเพราะเพื่อนสนิทของเขาดันหนีออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่รักษาได้เพียงวันเดียว
เขาพยายามคุยจนหมออนุญาตให้รักษาตัวที่บ้านและให้ภาคินมาตรวจเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลเป็นประจำถ้าหากไม่อยากรักษาที่โรงพยาบาลต่อ
"ครับ อย่าลืมกำชับคุณภาคินนะครับ เห้อ...ผมเองก็ลำบากใจไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไร"
"ขอโทษด้วยจริงๆครับ ผมจะกำชับเพื่อนให้เอง จะมาเช็คร่างกายบ่อยๆตามที่หมอสั่งเลยครับ"
"ถ้าอย่างนั้นหมอก็คงขัดไม่ได้ ฝากคุณภูริด้วยนะครับ"
"ขอบคุณมากครับหมอ"
"ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีมีนัดตรวจคนไข้"
"ครับผม" ภูริโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนที่แพทย์วัยกลางคนจะเดินออกไป เขาโชคดีที่แพทย์คนนี้รู้จักและค่อนข้างสนิทกับเพื่อนของเขาเลยทำให้พูดคุยเจรจากันได้ไม่อยาก
ในระหว่างที่เขากำลังหมุนตัวจะเดินออกจากโรงพยาบาลไปนั้นสายตาคมก็เห็นร่างบางที่เขาเพิ่งเจอเมื่อวานและก็เป็นคนเดียวกันกับคนที่เขาอยากจะขอบคุณเธอเรื่องที่ช่วยแฟนสาวของเพื่อนสนิทตัวเองเอาไว้ด้วย
เธอสะพายกระเป๋าเป๋ใบไม่ใหญ่และกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ขายาวก้าวตามเธอไปโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเรียบจดจ้องที่ร่างบางซึ่งยากเกินจะคาดเดาได้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรต่อจากนั้น จนกระทั่งเดินมาถึงหน้านอกโรงพยาบาล...
คนตัวโตชะงักเมื่อเห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าหญิงสาวของคนที่เขาดำลังเดินตามอยู่เงียบๆ ภูริหยุดเดินและยืนมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างใช้ความคิดหูก็เงี่ยฟังว่าผู้ชายคนนั้นจะพูดอะไรกับเธอ
"พี่แบงค์!"
"ให้พี่ไปส่งไหมพู่"
"ไม่ต้อง! ถอยออกไปนะ!"
"อย่าหยิ่งให้มาก" คนตัวโตกว่ากดเสียงต่ำพร้อมกับบีบแขนเล็กอย่างเหลืออดที่เธอเอาแต่ต่อต้านเขา
"ปล่อยพู่นะ! อย่าเอามือสกปรกของพี่มาแตะตัวพู่!" หญิงสาวเบี่ยงตัวออกอย่างนึกรังเกียจแม้ว่าแขนของเธอจะดามเฝือกไว้อยู่ก็ตามแต่อย่างไรแล้วเธอก็จะไม่ยอมให้คนตรงหน้าเข้าใกล้เธอได้อีก
"พู่กัน! มานี่!"
หมับ!
เมื่อเห็นท่าไม่ดีภูริเดินเข้าไปคว้าข้อมือเล็กอีกข้างเอาไว้ก่อนที่เธอจะถูกกระชากออกไปตามแรงของผู้ชายคนนั้น ใบหน้าหวานชะงักมองภูริด้วยความแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เจอเขาที่นี่
"มึงอย่ามาเสือก!!"
"ทำไมไม่รอฉัน" ภูริไม่สนใจกับคำพูดของแบงค์ เขาหันไปหาคนตัวเล็กและเอ่ยกับเธอเสียงนิ่งมือก็ถือกระเป๋าเป๋ของเธอเอาไว้ เขาตั้งใจจะส่ง.ิกให้เธอตามน้ำเพราะรู้ดีว่าเธอไม่อยากไปกับผู้ชายคนนั้นแน่ๆ
"คะ?"
"ก็บอกให้รอ เดี๋ยวจะไปส่ง" เขาพูดเองเออเองทำเอาคนตัวเล็กมองด้วยความสงสัยก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ว่าที่เขาพูดแบบนั้นก็เพื่อสลัดแบงค์ให้พ้นทาง
"อ่อ...เอ่อ..."
"มึงเป็นใครวะ อย่ามายุ่งกับเมียกู!!" แบงค์ผลักอกแกร่งออกอย่างแรงก่อนจะกระชากคนตัวเล็กเข้าหาตัว
"เมีย?" ภูริเลิกคิ้วถามอีกครั้งทำให้คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน
"ไม่ใช่นะคะ พี่แบงค์ปล่อยนะ!!"
"แล้วมึงเป็นใครวะ อย่ามาเสือก"
"กูนี่แหละคือคนที่จะจับมึงเข้าคุก อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำอะไรเธอ คนอย่างมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก" นับว่าเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่เขาเคยพูดออกมา ใบหน้าหล่อเหลาแข็งกร้าวมองคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนนี้มีปัญหาอะไรกันแต่เมื่อพูดออกไปเช่นนั้นกลับทำให้คนตรงหน้าเสียอาการไปอย่างเห็นได้ชัด
มือหนาคว้าข้อมือเล็กให้กลับมาอยู่ที่ข้างกายเขา และก่อนที่จะเดินออกไปภูริก็ได้เอ่ยทิ้งท้ายเขาไว้หนึ่งประโยค
"อย่าให้กูเจอหน้ามึงอีก" ภูริชี้หน้าแบงค์เอาไว้ด้วยความโมโหจัดก่อนที่เขาจะจูงมือคนตัวเล็กเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
_________________
*ติดตามเรื่องราวได้ใน BAD PHUPHA รักร้ายของนายภูผา (ภูผา-เจนนี่) #อัพจบแล้ว
**ติดตามเรื่องราวได้ใน BAD PHAKIN รักร้ายของนายภาคิน (ภาคิน-เนปจูน) #อัพจบแล้ว
- ผู้เขียน
