บทที่ 1 พบเจอ (2)
1639 คำ
1 พบเจอ (2)
หลายชั่วโมงผ่านไป
ร่างบางเดินออกจากห้องด้วยความยากลำบากแม้ว่าขาของเธอจะไม่ได้ถูกกระแทกแรงมากแต่ยังไงก็รู้สึกปวดอยู่ไม่น้อย จากการถามไถ่กับป้าของเธอก็ทำให้ทราบว่าเธอถูกรถชนที่แขนอย่างจังทางแบงค์ก็เคลียร์กับเจ้าของรถคันนั้นให้เรียบร้อยและพาเธอมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้
ลุงกับป้าขอตัวกลับเพราะต้องไปทำงานหลังจากที่ขอลากะทันหันครึ่งวัน เธอเองก็ยินดีเพราะการอยู่คนเดียวนับว่าเป็นเรื่องชินชาสำหรับเธอไปแล้ว
สายตาหวานกวาดมองไปรอบๆโรงพยาบาลด้วยความแปลกตา เธอเคยไปแต่โรงพยาบาลรัฐบาลที่มีผู้คนพลุกพล่านแต่ที่นี่กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง หรูหราอย่างกับโรงแรม ห้องและโซนต่างๆถูกจัดแบ่งอย่างเป็นระเบียบ
ขาเล็กก้าวสั้นๆไปที่ลิฟต์โดยไม่ทันสังเกตถึงคนตรงหน้า
ตุ้บ!
"โอ๊ย!" หญิงสาวร้องขึ้นเมื่อความไม่ระมัดระวังของเธอทำให้เดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า
"อ๊ะ...คุณ...ขอโทษนะคะ" คนที่ถูกชนเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ดูทางเองค่ะ" พู่กันรีบโค้งศีรษะลงทันที เธอเองต่างหากที่ผิดเดินไม่มองทางจนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
"คุณจะไปไหนคะ ให้ฉันช่วยดีกว่านะคะ"
"ฉันจะออกไปเดินเล่นน่ะค่ะ"
"ให้ฉันพาไปนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอรับปฏิเสธอย่างนึกเกรงใจเพราะคนตรงหน้านั้นถือข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ เธอเองก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเธอคนนั้นอีกด้วย
"คุณไปไหวแน่นะคะ ให้ฉันเรียกพยาบาลดีกว่านะคะ"
"จูน มีอะไรรึเปล่า" เสียงเข้มของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามา พู่กันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคนๆนั้นน่าตาคล้ายกับบุคคลที่เธอเคยเห็นในโทรทัศน์
"เมื่อกี้จูนเดินชนคุณเขาน่ะค่ะ เห็นว่าจะออกไปเดินเล่นจูนเลยอยากพาไปค่ะ"
"ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เป็นฉันเองที่เดินไม่ดูทาง" พู่กันปฏิเสธเมื่อได้สติ แม้ว่าเมื่อครู่เธอจะหลงกับใบหน้าหล่อเหลาของบุคคลที่เข้ามาใหม่ก็ตาม
"ไหวแน่นะคะ"
"ไหวค่ะ^^ ไม่ต้องเป็นห่วงพรุ่งนี้ฉันคงกระโดดตบวอลเลย์ได้สบาย" เธอตอบด้วยรอยยิ้มสดใส ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้บาดเจ็บหนักเท่าไหร่เพียงแค่แขนหักในข้างที่ถนัดก็เท่านั้น
"จูนเข้าไปหาไอ้คินเถอะ เดี๋ยวพี่พาเขาไปเอง" ประโยคนั้นทำเอาหญิงสาวสองคนนิ่งไปโดยเฉพาะพู่กัน เธอเบิกตากว้างความจริงแล้วเธอแค่รู้สึกเบื่อกับการนอนอยู่บนเตียงเฉยๆก็เลยอยากออกมาเดินเล่นเท่านั้น
"คะ...เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงตะกุกตะกักพยายามปฏิเสธคนตัวโต
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะจูน ไปเถอะ" เธอเม้มปากแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก การที่คนแปลกหน้าอาสาจะพาเธอออกไปเดินเล่นมันก็คงแปลกไม่ใช่น้อย
เธอไม่ได้กลัวว่าเขาจะทำร้ายแต่เธอแปลกใจมากกว่าว่าทำไมเขาถึงต้องใจดีกับเธอขนาดนี้
ยิ่งมองเธอก็ยิ่งมั่นใจว่าผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอเห็นบ่อยๆในโทรทัศน์แน่ๆ เขาคือ 'ภูริ' นักแข่งรถชื่อดังที่มีอายุเพียงยี่สิบห้าปีเท่านั้น เจ้าของรอยสักรูปกวางที่แขนซึ่งบ่งบอกลักษณะนิสัยส่วนตัวเขาเป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวจัดส่วนสูงมากกว่าเธอหลายเซนติเมตรเพียงแค่เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดราคาแพงจสกตัวของเขา ใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่กลับทำให้คนที่มองอยากเข้าไปค้นหาความเย็นชานั้น
"มองอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยและมองใบหน้าหวานนิ่งทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งหลุดจากภวังค์
"คะ? เอ่อ...ปะ...ไปเดินเล่นค่ะ เดินเล่นที่สวนด้านบน" มือเล็กชี้สะเปะสะปะอย่างไม่รู้ทิศทาง เธอเห็นใบประกาศอยู่ในห้องว่าชั้นบนของตึกมีสวนเล็กๆอยู่ด้านบนด้วยก็เลยอยากออกมาสูดอากาศสักหน่อย
"เดินไหวไหม"
"ไหวค่ะ^^ สบายมาก" ไม่ว่าเปล่าคนที่ถูกถามก็กระโดดโชว์ไปหนึ่งที เธอแค่รู้สึกปวดที่ต้นขาเล็กน้อยเท่านั้นการเดินอาจจะช้ากว่าคนปกติแต่ก็ไม่ถึงกับเดินไม่ได้
"อืม" คนตัวโตพยักหน้าก่อนจะเดินไปกดลิฟต์ หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาเมื่ออยู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นผิดปกติ เธอไม่ได้เป็นแฟนคลับตัวยงของเขาแต่เธอติดตามผลงานของเขาอยู่ตลอด ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมาเจอตัวจริงใกล้ๆแบบนี้
ร่างบางเดินดุ่มๆไปยังสวนดอกไม้ขนาดเล็กด้วยใบหน้ายิ้มร่า สวนดอกไม้สีหวานปลูกอยู่ด้านบนของโรงพยาบาลแถมยังสามารถมองวิวได้รอบเมืองหลวงถึงสามร้อยหกสิบองศาอีก แม้ว่าจะเป็นช่วงบ่ายที่แดดจัดแต่ก็ยังมีที่นั่งพักพิงร่มรื่นสำหรับการนั่งชิลล์อีกด้วย
พู่กันไปหันไปหาคนข้างๆที่เอาแต่ยืนนิ่งสีหน้าเรียบ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอะไรการที่เขาพาเธอมาแบบนี้จะเป็นการสร้างความลำบากให้เขารึเปล่า
"ขอบคุณคุณมากนะคะ เอ่อ...ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ คุณไปเถอะ" เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไง
"นี่คือไล่?"
"คะ? ปะเปล่านะคะ! ฉะ...ฉันแค่เกรงใจ" พู่กันปฏิเสธทันควัน เธอไม่ได้มีความคิดนั้นเลยด้วยซ้ำเธอแค่เกรงใจเขาต่างหาก
คนตัวโตเงียบไปทำให้เธอเม้มปากแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก อยากจะตบปากตัวเองดังๆสักสองทีที่พูดอะไรไม่เข้าหูเขา การได้อยู่ใกล้ชิดคนดังที่ชื่นชอบมันก็ดีสำหรับเธอแล้ว แต่ดันมาเจอในสภาพที่ร่างกายเธอเดี้ยงแบบนี้นี่สิ
พู่กันเคยไปดูเขาที่สนามแข่งรถอยู่ครั้งสองครั้งก็รู้ว่าเขานั้นมีแฟนคลับเยอะแค่ไหน ฝีมือของเขาก็เป็นอันดับต้นๆของประเทศทำให้ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก
คนตัวโตเลิกคิ้วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่สั่นจะสายที่โทรเข้ามา เขาเดินเลี่ยงออกไปรับสายทำให้พู่กันถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เห้อ...คนอะไรเนี่ยเย็นชาชะมัดเลย"
คนตัวเล็กเดินไปที่แปลงดอกไม้สีชมพูอ่อน เธอย่อตัวลงสัมผัสมันอย่างเบามือ อย่างน้อยเรื่องราวเลวร้ายเมื่อคืนก็จบลงแม้ว่าเธอจะต้องแลกกับการเจ็บตัวก็ตาม เธอไม่รู้ว่าคู่กรณีคือใครแต่ทางนั้นก็คงจัดการเคลียร์ให้แล้ว คงจะรีบเคลียร์ทุกอย่างเพราะไม่อยากให้เธอเปิดโปงความเลวต่างหาก
"อยู่นี่เอง พี่หาตั้งนาน" เสียงของคนที่เธอเพิ่งด่าทออยู่ในใจก็ดังขึ้นด้านหลัง คนตัวเล็กลุกขึ้นและหันไปเผชิญหน้าอย่างนึกรังเกียจ
เธอกับแบงค์รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเธอรู้ดีว่าแบงค์นั้นรู้สึกอย่างไรกับเธอแต่เธอคิดกับเขาเป็นเพียงพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น และไม่คิดเลยว่าเจาจะกล้าทำเรื่องชั่วช้าอย่างเมื่อคืนกับเธอได้!
"มาทำไม!"
"หึ ปากดีจริงๆเลยนะพู่กัน อยากจะรู้จริงๆว่าปากจะหวานด้วยรึเปล่า" คนตรงหน้าเดินตรงเข้ามาหาเธอทำให้คนตัวเล็กถอยหลังหนีจนแผ่นหลังไปชนกับกำแพง
"ออกไปนะ!"
"หยิ่งจริงๆเลยนะ คิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหน"
"ถ้าพี่ไม่ออกไปพู่จะตะโกนให้คนช่วย!" หญิงสาวพยายามเอ่ยเสียงแข็งแม้ว่าในใจจะสั่นสะท้านมากแค่ไหนก็ตาม ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง
"เอาสิพู่...เอาเลย"
"พะ พี่แบงค์...ถอยออกไปนะ พู่จะแจ้งตำรวจจะบอกกับทุกคนว่าพี่ทำอะไรกับพู่!"
"หึ!"
หมับ!
"อ๊ะ!" คนตัวเล็กนิ่วหน้าเมื่อมือหนาบีบกรามของเธอแน่น
"ใครมันจะไปเชื่อคำพูดของพู่ หึ! อย่าโง่ไปหน่อยเลย"
"อึก! สารเลว!"
"ก็คิดเอาว่าอย่างพู่จะทำอะไรพี่ได้"
"แถวตลาดมีกล้องวงจรปิด ยังไงพู่ก็มีหลักฐานแน่นอน!" พู่กันตอบกลับไปเสียงแข็ง เธอจะไม่ยอมอีกแล้วในเมื่อคนตรงหน้ายังตามราวีเธอไม่เลิก
"มึงกล้ามากนะ!"
"อ๊ะ! อึก!"
พลั่ก!
อยู่ๆร่างสูงตรงหน้าพู่กันก็ถูกผลักออกไปอีกทาง คนตัวเล็กเบิกตากว้างเมื่อคนๆนั้นคือภูริ เธอคิดว่าเขากลับไปแล้วเสียอีก
"คะ...คุณ"
"มึงเป็นใครวะ!"
"..." ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งมองคนตรงหน้าด้วยความเย็นขาแต่แฝงไปด้วยความดุดัน
"กูถามว่ามึงเป็นใคร!! เข้ามาเสือกเรื่องผัวเมียทำไมวะ!!"
"เป็นพ่อมึงมั้ง" คนตัวโตตอบกลับไปทำเอาคนตรงหน้าถึงกับเดือดดาลและทำท่าจะพุ่งตรงเข้ามาเอาเรื่อง
"นี่มึง!"
"หยุดนะ! พู่รับรองว่าครั้งนี้พี่ได้ถูกลากออกไปแน่ๆ"
"คิดว่ากูจะกลัวรึไงวะ!"
"ก็เอาสิ! ที่นี่มีกล้องวงจรปิด และภาพก็ชัดเจนว่าพี่เข้ามาหาเรื่องพู่ก่อน..."
"...และพู่จะแจ้งตำรวจเนื่องเมื่อคืนนี้ด้วย ถ้าคิดว่าพู่ไม่กล้าก็ลองดู!!"
- ผู้เขียน
