บทที่ 4 พื้นที่ส่วนตัว (2)
1404 คำ
4 พื้นที่ส่วนตัว (2)
"ทำไมไม่รอฉัน"
"คะ?"
"..."
"เอ่อ...พู่เกรงใจน่ะค่ะ นี่ไรเดอร์ก็ใกล้จะมาถึงแล้วด้วย พู่ขอตัวก่อนนะคะ^^"
"เดี๋ยวลงไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ พู่..."
"..." สายตาคมมองมาที่ฉันด้วยความเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ฉันไม่ได้คิดไปเองนะแม้ว่ามันจะดูนิ่งและเย็นชาแต่ฉันรู้สึกได้เลยเหมือนว่าเขากำลังดุฉันแต่แค่ไม่พูดออกมาเท่านั้นเอง
"เอ่อ...ก็ดีเหมือนกันค่ะ ให้คุณลงไปส่งดีกว่าเนอะ" เขาไม่ได้ตอบอะไร ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจก่อนจะเดินนำฉันไปที่ประตูทำให้ฉันรีบวิ่งตามเขาออกไปทันที
ฉันเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์แก้วตัวหรูมือหนากดที่ชั้นล่างสุดก่อนที่ความเงียบงันภายในลิฟต์จะเข้าปกคลุม
อยู่ๆภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาจูบฉันก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉันอีกครั้ง...
เห้อ...ใครบ้างจะไม่หวั่นไหวกับจูบของเขา เขาเป็นถึงนักแข่งรถคนดังเลยนะ หน้าตาดี แถมนิสัยก็ดีด้วย ฉันไม่ปฏิเสธเลยว่าฉันชอบเขา เพราะฉันชอบเขาจริงๆ แต่มันเป็นความสัมพันธ์แบบคนดังกับแฟนคลับที่ฉันรู้ดีว่าฉันกับเขามันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน
"เรื่องเมื่อคืน..." เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขานิ่ง
อย่าบอกนะ ว่าเขาจำมันได้...
"มะ...มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันแสร้งถามและยิ้มออกมาบางๆ
"ที่ฉันจูบเธอ"
"อึก!" ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง นี่เขาจำมันได้จริงๆสินะ!
โอ๊ย! ฮืออออ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะเนี่ย!!
"เมื่อคืนฉัน..."
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"?"
"เอ่อ...ฉันรู้ว่าคุณเมา แล้วคุณก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย..." ฉันบอกออกไปอย่างไม่คิดมาก แม้ว่าความรู้สึกจริงๆของฉันมันจะสวนทางกันก็เถอะ
แต่ฉันไม่อยากเก็บมาคิดใส่ใจอีกแล้วล่ะ เขาเมาฉันรู้ดีแล้วอีกอย่างเมื่อคืนฉันก็เผลอไผลไปกับสัมผัสของเขาเหมือน
"...ฉันเข้าใจค่ะ^^ แต่เมื่อคืนคุณดูเมามากเลยนะคะ สงสัยจะโดนเพื่อนแกล้งหนักจริงๆ"
"..."
ติ้ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อลงมาถึงชั้นที่ต้องการ ฉันเดินก้าวออกไปตามด้วยร่างสูงที่เดินตามฉันมาติดๆ
"พู่ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณที่ช่วยพู่ไว้ พู่ตอบแทนบุญคุณของคุณได้เท่านี้ซึ่งมันเทียบกันไม่ได้เลย ถ้าคุณอยากให้พู่ช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะคะ" ฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อเดินออกมาด้านนอกคอนโดของเขา
"..."
"ดีใจจังที่ได้เจอคนดีๆแบบคุณ^^"
"ขอบคุณเหมือนกัน" เขาเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งและในจังหวะนั้นเองก็มีรถมอเตอร์ไซค์ขับเข้ามาเทียบจอดอยู่ไม่ไกลจากฉันซึ่งคงจะเป็นรถที่ฉันเรียกผ่านแอปพลิเคชันแน่นอน
"พู่ไปนะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก อ้อ! ถ้าพู่ว่างพู่จะไปดูคุณแข่งรถนะคะ พู่จะเป็นเอฟซีของคุณเองค่ะ^^" ฉันบอกก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์นั้นทันที ฉันโบกมือลาด้วยรอยยิ้มกว้างแม้ว่าเขาจะนิ่งใส่ฉันก็เถอะนะ
ถึงเขาจะดูเย็นชาและพูดน้อยไปบ้างแต่ฉันรู้สึกได้ว่าจิตใจของเขาไม่ได้เย็นชาตามไปด้วยเลย เขาก็เป็นคนๆหนึ่งที่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้น
หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะคะคุณภูริ...
อีกด้าน
ใบหน้าหล่อเหลามองตามคนตัวเล็กไปกำลังจากเขาไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาไม่รู้ว่ามันอธิบายเป็นคำพูดยังไงแต่เขารู้สึกดีและชอบในความสดใสของเธอ
มันแปลกมาก...
"หึ ตัวแค่นี้แต่ทำไมถึงได้สดใสได้ขนาดนี้วะ" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในคอนโด
เขาอยากจะถามเธอจริงๆว่าทำให้คนเล็กๆอย่างเธอถึงได้อารมณ์และยิ้มได้ทั้งวันแบบนี้ การที่เขาอยู่กับเธอเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็รู้สึกสบายใจอบ้างบอกไม่ถูกแม้ว่าเธอจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม
และเธอเป็นคนแรกที่เข้าถึงตัวเขาได้มากขนาดนี้...
"กูเห็นนะ" เสียงเข้มของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังยืนกอดอกมองภูริอยู่ใต้คอนโดหรู
"..." ภูริชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่เห็นเพื่อนสนิทมาอยู่ที่นี่
"นักศึกษาเลยเหรอวะ"
"..." ภูริกลอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญ เขาเดินผ่านเพื่อนสนิทเข้าไปด้านในทำให้อีกฝ่ายรีบเดินเข้าไปพร้อมกับเอ่ยแซวขึ้น
"ใครวะ กูเห็นหน้าไม่ชัดแต่หุ่นดีโคตร ผิวก็ขาวด้วย มึงไปออฟมาจากไหน"
"..." ภูริถอนหายใจออกมาเมื่อเพื่อนสนิทเริ่มพูดออกทะเลไปเรื่อย
"แนะนำกูบ้างดิวะ อยากได้นักศึกษาบ้างว่ะ เชี่ย! กูแปลกใจนะเนี่ยที่มึงออฟเด็กมาที่ห้อง แปลว่าเด็ดจริง"
"ไอ้ผา" ภูริหันไปมองภูผานิ่งที่เขาเริ่มพูดไม่หยุด เขารู้นิสัยของภูผาดีว่าเจ้าชู้เพลย์บอยมากแค่ไหน และเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่เพื่อนสนิทพูดถึงเด็กสาวในทางลบแบบนั้น
"อะไรวะ นี่มึงงกกับเพื่อนหรอก แค่บอกมาว่ามึงออฟจากใครแค่นั้นเอง กูไม่แย่งเด็กมึงหรอกน่า"
"..."
"หวงเหรอวะ แปลว่าเด็ดอย่างที่กูพูดจริงๆ"
"เขาไม่ใช่เด็กกู"
"เอ้า แล้วเป็นใคร"
"..." ภูริยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง เขาไม่อยากตอบคำถามให้มากมายแล้วอีกอย่างเรื่องของพู่กันก็ไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนสนิทของภูผาจะต้องมารับรู้ด้วย
"ใคร บอกมาเลยไอ้ภู"
"บังเอิญเจอกันเฉยๆ"
"มึงโกหก! บังเอิญห่าไรลงมาส่งถึงข้างล่าง นี่มึงตั้งใจหมกกูชัดๆ เดี๋ยวเหอะมึงกูจะฟ้องไอ้คินแน่ว่ามึงแอบซุกเด็กไว้แถมยังเป็นเด็กนักศึกษาซะด้วย!"
"น่ารำคาญ"
"เอ้าไอ้เพื่อนเวร!"
"มีธุระอะไรรีบพูดมา" ภูริถามเข้าประเด็นเพราะเขาอยากจะตัดบทสนทนากับเพื่อนสนิทเสียที
"เปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง"
"จะพูดไหม?"
"พูดครับๆ แหม่ อย่าดุผมสิครับพี่ภู..."
"...กูเอาสัญญา ทางนั้นเขามีข้อเสนอให้มึงถ้ามึงรับที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขา เขาให้รถมึงไปใช้ฟรีๆเลย"
"..."
"ไม่ดีใจเหรอวะ เชี่ย! ได้รถฟรีเลยนะเว้ย แถมยังได้เป็นพรีเซนเตอร์กับรถรุ่นที่ชอบอีก"
"กูมีเงินซื้อ"
"โห! พ่อคนรวย! เออรู้ว่ารวย!"
"กูไม่อยากไปถ่ายแบบ รำคาญ" ภูริเอ่ยตามความจริง ที่จริงแล้วเขาก็ดีใจที่ทางบริษัทรถสนใจในตัวเขาแต่เขาก็ไม่อยากจะไปถ่ายแบบหรือทำงามตามสื่อต่างๆเช่นกัน
"เออกูรู้ แต่มึงอ่านสัญญาก่อนดีวะค่อยตัดสินใจ"
"ทำไม"
"เขาให้มึงออกสื่อแค่ไม่กี่ครั้งเองเว้ย มึงแค่ทำหน้าที่โปรโมตในโซเชียลของมึงบ้าง ออกงานอีเว้นท์บ้างบางงานแค่นั้น"
"..."
"กูแอบเปิดสัญญาของมึงละ กูรับรองได้ว่ามันไม่หนักเกินแน่นอน มึงยังเป็นไอ้ก้อนน้ำแข็งไม่เข้าสังคมได้เหมือนเดิมครับเพื่อน"
"ไอ้สัส!"
"รับเหอะเชื่อกู"
"เออ! รับก็รับ"
"ดีมาก และอีกเรื่องที่กูจะพูดก็คือ..."
"...เย็นนี้ไปเฮอร์ริเคนกัน เหงาว่ะไอ้คินแม่งก็ติดเมีย"
"ไม่"
"โห่ไรวะ ไปเหอะกูเหงาจริงๆนะ"
"ไม่"
"กูจัดผู้หญิงให้มึงสองคนเลย สวยๆอึ๋มๆเลยไอ้ภู" ภูริส่ายหน้าเบาๆ ภูผาเองก็รู้ว่าเรื่องผู้หญิงเขาไม่ใช่คนที่จะกินไม่เลือกแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี บางครั้งที่เขาต้องการเขาก็จะเรียกหาเป็นครั้งคราว
หากเขาไม่ถูกใจจริงๆก็อยากหวังว่าเขาจะเข้าใกล้หรือให้คนแปลกหน้าเข้ามาในโลกของเขาได้...
- ผู้เขียน
