บทที่ 5 คุ้น
1331 คำ
5 คุ้นๆ
@สนามแข่งรถพีเจสปอร์ต
"เป็นไงเฮีย ผมบอกแล้วว่าฝีมือมันไม่เคยตก" เสียงของภูผาเอ่ยขึ้นหลังจากที่การซ้อมภายในสนามแข่งรถของภูริเพื่อนสนิทจบลง
สายตาคมของผู้ทรงอิทธิพลอย่างประธานบริษัทมองไปที่ภูริที่กำลังลงจากรถและเดินตรงมาหาพวกเขาอย่างภาคภูมิใจเนื่องจากเขาเห็นพัฒนาการและฝีมือของ 'สามตัว ภ.' อย่างภาคิน ภูริ และภูผามาหลายปี และอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงการแข่งขันแมตช์สำคัญระดับประเทศที่เขาจะส่งภูริลงแข่งในแมตช์ครั้งนั้นด้วย
"ดีมาก ทำได้ดีมากภู" ชายวัยกลางคนเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มมั่นใจพร้อมกับตบไปที่ไหล่ของภูริเบาๆ
"ขอบคุณครับ"
"เก่งมากไอ้ภู อันดับหนึ่งต้องเป็นมึงแน่ๆ" ภูริพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินแยกออกไปที่อู่ด้านข้างของสนามแข่ง
ภูริเก็บหมวกกันน็อกคู่ใจและถอดถุงมือหนังสีดำออกและเดินไปหยิบชุดเพื่อเปลี่ยนจากชุดจากการซ้อม ภูผาเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับส่ายหน้าออกมาอย่างเอือมระอากับเพื่อนสนิท
"วันๆมันพูดถึงสิบคำปะวะเนี่ย"
"กับเฮียมันพูดไม่ถึงห้าคำด้วยซ้ำ" ประธานบริษัทเอ่ยตอบทันควัน เพราะเขาเองก็คิดอยู่ในใจเหมือนกันว่าร่วมงานกันมาตั้งหลายแต่ก็ยังไม่ชินกับท่าทีอันแสนเย็นชาของภูริเสียที
หลังจากที่เปลี่ยนชุดและเก็บอุปกรณ์เสร็จภูริเดินออกไปด้านนอกและตรงไปที่รถยนต์คันหรูของเขาตัวเองทันที ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้เขาแทบจะขลุกอยู่กับสนามเพราะโหมงานและซ้อมอย่างหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน
เขาขับรถออกไปตามทางเพื่อตรงกลับไปยังคอนโดหรูของตัวเองทันที การพักผ่อนและสิ่งที่ทำให้เขาหายเหนื่อยได้มากที่สุดก็คือการอยู่ห้องเก็บตัวอยู่คนเดียว
เอี๊ยด!
รถยนต์คันหรูเบรกกะทันหันเมื่อสายตาดันไปเจอกับร่างบางของนักศึกษาสาวคนหนึ่งเข้า เขาหักพวงมาลัยเพื่อจอดเทียบฟุตบาทซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอคนนั้นสักเท่าไหร่นัก
นักศึกษาสาวคนนั้นก็คือ 'พู่กัน' เขาไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันเธอที่หน้ามหาวิทยาลัยในเวลาเย็นแบบนี้
หลังจากที่เธอมาทำความสะอาดในห้องของเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็ไม่ได้เจอหรือติดต่อเธอไปอีกเลย
สายตาคมจดจ้องไปที่ร่างบางที่กำลังนั่งรอรถอยู่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย ใบหน้าหวานของเธอทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้เลยสักนิด ภูริลดกระจกลงเพื่อหวังจะตะโกนเรียนคนตัวเล็กแต่ในจังหวะนั้นกลับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาหญิงสาว
"ใครวะ!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นและมองอย่างไม่พอใจ เขาลดกระจกลงอีกเพื่อที่จะได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนชัดขึ้น
อยู่ๆเขาก็รู้สึกไม่พอใจกับภาพตรงหน้าขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่เขาอยากจะไปแสดงตัวกับเธอเสียเดี๋ยวนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
"พู่ต้องไปทำงานต่อน่ะค่ะ^^"
"ที่คลับนั้นน่ะเหรอ"
"ใช่แล้วค่ะ แขนหายเจ็บแล้วก็ต้องกลับไปหาเงินต่อ^^" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มสดใสทำเอาคนที่เห็นต่างก็ต้องใจอ่อนยวบลงทันตา
"ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ พู่ไปเองได้ร้านอยู่แค่นี้เองนั่งวินไปแต่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว"
"ให้พี่ไปส่งเถอะ จะได้ประหยัดค่าวิน"
"คิกๆ ก็ได้ค่ะ^^ พี่ทัชเนี่ยใจดีตลอดเลย" หญิงสาวขำออกมาและตอบตกลงไปในทันที
คนตัวโตที่มองสถานการณ์อยู่นั้นมีใบหน้านิ่งเรียบแต่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย
เขาตัดสินใจเข้าเกียร์และออกรถผ่านคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็วก่อนที่มือจะหยิบโทรศัพท์เพื่อต่อสายตาหาใครบางคนทันที
"ฮัลโหลไอ้ผา"
(ว่า)
"คืนนี้ไปเฮอร์ริเคนกัน"
(ว่าไงนะ? ขอใหม่อีกที)
"เจอกันเฮอร์ริเคนตอนสามทุ่ม"
อีกด้าน
ร่างบางเดินไปตามทางเดินบนฟุตบาทมือก็กอดหนังสือเอาไว้ ใบหน้าหวานแม้ว่าจะไม่ได้ยิ้มออกมาแต่คนที่มองผ่านๆกลับรู้สึกได้ถึงความสดใสของเธอ
"พี่พู่ครับ พี่พู่" เสียงเข้มเอ่ยเรียกหญิงสาวจากทางด้านหลังพลางรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ
"อ้าวตูน มีอะไรรึเปล่า"
"พี่พู่ทำของตกน่ะครับ ผมเลยรีบวิ่งเอามาคืนให้ นี่ครับ" รุ่นน้องหนุ่มส่งกระดาษโน้ตสีเหลืองแผ่นเล็กที่สอดไว้กับหนังสือมาให้พู่กัน มันคงจะร่วงในระหว่างที่เธอกำลังเดินแน่ๆเพราะมันเป็นโน้ตที่เธอสอดไว้ในหนังสือเพื่อจดอธิบายเพิ่มเติมของเนื้อหาที่เรียน
"วิ่งมาตั้งไกลพี่เกรงใจจัง ขอบคุณนะตูน^^" เด็กหนุ่มชะงักกับรอยยิ้มสดใสนั้นก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"ไม่เป็นไรครับพี่พู่ เอ่อ...ช่วงนี้พี่พู่ไม่ค่อยได้เข้าชมรมเหรอครับ ผมไม่ค่อยเห็นพี่เลย"
"ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลย ต้องทำรายงานกับทำงานพิเศษน่ะ"
"น่าเสียดายเลยนะครับ เพื่อนๆผมบ่นอยากเจอพี่พู่ทั้งนั้น เวลาพี่พู่ไม่มาแล้วรู้สึกไม่มีแรงเลย"
"เราก็เวอร์น่า" พู่กันขำออกมากับคำพูดของรุ่นน้องหนุ่ม
"จริงๆนะพี่พู่ แค่พี่พู่มาพวกผมก็มีแรงทำงานแล้ว หัวหน้าชมรมยังบ่นเลยว่าพี่พู่ไม่มาก็ไม่มีใครอยากเข้าเลย"
"อะไรกันเนี่ย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่เข้าไปแล้วกันนะ พี่ว่างพอดี^^"
"ได้ครับพี่ ดีใจจัง ผมจะรอนะพี่"
"^^"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกันนะพี่" เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเดินออกไปส่วนพู่กันก็ส่งยิ้มกว้างไปให้ก่อนจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อรอรถ
คนตัวเล็กนั่งรอที่เก้าอี้สายตาก็ชะเง้อมองไปพลางๆ เวลาก็เป็นเวลาที่เธอเลิกเรียนคาบสุดท้ายพอดีเธอเลยว่าจะตรงไปที่ทำงานเพื่อเริ่มทำงานเลยทันที
"พู่" ใบหน้าหวานหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเขาคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่คณะของเธอ
"พี่ทัช^^"
"จะไปไหนเนี่ยเรา"
"พู่ต้องไปทำงานต่อน่ะค่ะ^^"
"ที่คลับนั้นน่ะเหรอ"
"ใช่แล้วค่ะ แขนหายเจ็บแล้วก็ต้องกลับไปหาเงินต่อ^^"
"ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ พู่ไปเองได้ร้านอยู่แค่นี้เองนั่งวินไปแต่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว"
"ให้พี่ไปส่งเถอะ จะได้ประหยัดค่าวิน"
"คิกๆ ก็ได้ค่ะ^^ พี่ทัชเนี่ยใจดีตลอดเลย"
"หึ ตัวแสบ"
"เรื่องประหยัดบอกพู่ได้เลย เพราะพู่น่ะขี้งกยิ่งกว่าใคร" ร่างบางเดินตามรุ่นพี่ไปที่รถยนต์ส่วนตัวซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากหน้ามหาวิทยาลัยมากนัก
"โห นั่นมันรถรุ่นใหม่ราคาหลายสิบล้านเลยนะ" รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยและมองไปที่รถยนต์คันหรูที่กำลังเคลื่อนตัวออกไป
"นั่นมัน..." พู่กันมองรถยนต์คันนั้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อยเพราะมันเหมือนกับรถของคนที่เธอเคยเจอ
"อะไรเหรอพู่ พู่รู้จักเจ้าของรถหรอ"
"ไม่ค่ะ แค่รู้สึกคุ้นๆ" พู่กันส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเธอจะรู้สึกสงสัยก็ตามแต่รถแบบนี้ก็คงไม่ได้มีคันเดียวในประเทศอยู่แล้วเขาคงไม่ใช่คนที่เธอนึกถึงแน่นอน
- ผู้เขียน
