บทที่ 3 หวั่นไหว (2)
1612 คำ
3 หวั่นไหว (2)
"ทำความสะอาดห้องเป็นไหม"
"คะ?" คนตัวเล็กหันไปและมองเขาด้วยความแปลกใจ
ทำความสะอาดเนี่ยนะ!?!
"ก็ตอบแทนไง"
"ด้วยการทำความสะอาด?"
"อืม" ภูริพยักหน้าตอบ
"..."
"สรุปยังไง"
"เอ่อ...ดะ ได้ค่ะ พู่ทำได้" หญิงสาวตอบกลับไปทันควัน แม้ว่าจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย
เธอจะตอบแทนเขาด้วยการไปทำความสะอาดให้เนี่ยนะ?
รู้สึกเหมือนไปเป็นคนใช้ให้เขายังไงก็ไม่รู้...
"เริ่มงานได้วันไหน"
"คะ? เอ่อ..."
"พรุ่งนี้ได้ไหม"
"ห้ะ!?! พรุ่งนี้!!" พู่กันร้องขึ้น พรุ่งนี้!?!
แขนเธอก็ยังดามเฝือกไว้อยู่เลยจะให้เธอไปทำงานให้เขาแล้วหรือไร นี่เธอคิดถูกคิดผิดที่ตอบตกลงเขาไปเนี่ย
"อืม"
"ก็...ได้ค่ะ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้"
"ดี"
"แล้วคุณอยู่ที่ไหนล่ะคะพู่จะได้ไปถูก"
"คอนโด C"
"อ่อ...คอนโดหรูๆในเมืองนี่เอง..."
"...โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ^^"
"เอาเบอร์เธอมา"
"คะ? อ๋อ...จะได้ติดต่อกันได้สินะ" หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็รับโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์อีกอย่างว่าง่าย
"นี่ค่ะ^^"
"..." ภูริรับมันมาก่อนจะกดเปลี่ยนชื่อและเมมเบอร์เธอว่า 'พู่กัน'
"ใส่รูปอีโมจิด้วยสิคะ ขอเป็นรูปแมวนะคะพู่ชอบ"
"..."
"เอ่อ...พะ...พู่ขอตัวก่อนขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยพู่ไว้ค่ะ" ภูริพยักหน้ารับทำให้คนตัวเล็กเดินลงจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป๋ของตัวเอง มือเล็กโบกลาด้วยรอยยิ้มก่อนที่รถยนต์ของภูริจะขับเคลื่อนออกไปจนสุดสายตา
"อะแฮ่ม!!" เสียงกระแอมจากด้านหลังทำให้พู่กันสะดุ้งและหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าคนๆนั้นคือ 'มิ้ง' เพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง
"ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"บอกมานะว่าใครมาส่งแกไอ้พู่!! รถหรูมากก เมื่อกี้ฉันแอบส่องอยู่มองไม่ค่อยชัดเลยอะ ใครวะแก" เพื่อนสนิทเดินเข้ามาหาและจับผิดอย่างเอาคำตอบ
"เอ่อ..." พู่กันเงียบไป หากเพื่อนสนิทของเธอรู้ว่าคนๆนั้นคือภูริ นักแข่งรถชื่อดังต้องตื่นตูมจนเป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ
"...ญาติฉันเองมิ้ง"
"ห้ะ? ญาติเหรอ"
"เอ่อ...อื้ม ญาติห่างๆอะ" เธอเลือกที่จะโกหกแทนบอกความจริง แต่ถึงเธอบอกออกไปเพื่อนของเธอก็ไม่เชื่อแน่นอน ระดับอย่างเขาคงไม่ลดตัวมาส่งเธอแน่นอน
ก็เพราะว่าว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัยยังไงล่ะ...
เธออยากจะขอบคุณเขามากจริงๆ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เขากลับช่วยเหลือเธอขนาดนี้
"แล้วป้ากับลุงแกล่ะ"
"ก็ทำงานน่ะสิ ฉันก็เลยให้ญาติคนนี้มาส่ง"
"อ่อ..."
"แล้วแกมาหาฉันนี่มีอะไรรึเปล่า"
"แหะๆ...พู่กัน~ เพื่อนรัก...เพื่อนรักของฉัน~"
"จะขออะไรอีกยัยมิ้ง!" พู่กันกลอกตาไปมาอย่างรู้ทันว่าเพื่อนสนิทจะต้องขออะไรเขาสักอย่างแน่ๆ
"เพื่อนร้ากกก คือ...ฉันรู้ว่าแกกำลังเจ็บอยู่ แต่ฉันอยากขอให้แกไป..."
"โน!! ไม่ไป!"
"นะ...นะๆๆ นะพู่ คือฉันจำเป็นจริงๆ วันนี้ลูกค้าคนนั้นเขาต้องมาตามตื๊อฉันอีกแน่ๆ" เพื่อนสนิทเข้ามากอดแขนของพู่กันไว้พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อขอร้องเธอ
"เห้อ...ฉันเจ็บแขนอยู่นะเนี่ย แกแม่งโคตรจะทรมานคนเจ็บเลย"
"แกแค่ไปนั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย แบบเป็นไม้กันหมาเฉยๆอะพู่ น้าา ฉันขอร้อง นะพู่นะ"
"เออ! ก็ได้! เห็นว่าเป็นแกนะ" พู่กันยอมใจอ่อนตามที่เพื่อนสนิทได้ร้องขอ เพื่อนของเธอได้ขอร้องให้เธอไปที่คลับเฮอร์ริเคนเป็นเพื่อน
เนื่องจากพู่กันและมิ้งนั้นทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่นั่นได้เพียงสองอาทิตย์แต่ก็ดันมีลูกค้าผู้ชายเข้ามาจีบเพื่อนของเธอ แถมยังตามติดตลอดการทำงานอีก พู่กันเองก็เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าวันหนึ่งจะถูกลูกค้าคนนั้นลวนลามเข้า
พู่กันได้แจ้งกับผู้จัดการร้านแล้วเรียบร้อยว่าเธอบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถไปทำงานได้ซึ่งทางร้านก็เข้าใจดีและค่อยให้เธอกลับมาทำงานต่อหลังจากรักษาตัวจนหายเป็นปกติ
"เย้~ น่ารักที่สุดเพื่อนฉันคนนี้"
"แล้วดูดิเนี่ย เป็นไอ้แขนเดี้ยงแบบนี้ถ้าเกิดมีเรื่องจริงๆฉันจะช่วยแกได้ไหม"
"การ์ดที่ร้านตั้งเยอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี ฉันจะได้เอาวิชาอาจารย์เกดไปอ่านด้วย"
"ขยันตลอดดด"
"ไม่เท่าแกหรอกย่ะ"
"มา ฉันถือให้"
"ไม่เป็นไรฉันถือเองได้"
"มาเถอะน่าา วันนี้ยอมเป็นเบ๊ให้พี่พู่คนเดียวเลยค่า" พู่กันขำออกมากับทีาทีของเพื่อนสนิทก่อนที่เธอจะเดินนำเข้าไปด้านในหอพักของตัวเองทันที
@ HURRICANE NIGHT
"แกนั่งรอที่บาร์ก่อนนะ เดี๋ยวถ้าลูกค้าน้อยฉันจะมานั่งด้วย"
"อืม แกไปเหอะฉันอยู่ได้"
"เดี๋ยวพี่ดูแลให้เองมิ้งไม่ต้องห่วง" เสียงของ 'เอ็ม' บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"โอเคค่ะพี่เอ็ม ฝากดูยัยพู่ด้วยนะ" เสียงเล็กบอกก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง
"แล้วทำไมถึงได้แขนหักได้ล่ะเนี่ย"
"รถชนค่ะพี่เอ็ม โชคร้ายใช่ไหมล่ะ"
"ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันเนอะ"
"แต่พู่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ^^ อาทิตย์หน้าเดี๋ยวพู่งัดข้อโชว์เลย"
"เวอร์ตลอด"
"พู่ไปเข้าห้องน้ำนะคะ"
"ไปได้ไหมเนี่ย จะไปล้มหน้าห้องน้ำรึเปล่า"
"โห่ ดูถูกพู่มากอะ พู่เจ็บแขนนะไม่ได้เจ็บขา"
"ฮ่าๆ ไปๆ พี่แค่หยอกเล่น" พู่กันยู่หน้าใส่รุ่นพี่หนุ่มก่อนที่เธอจะเดินออกจากบาร์ในคลับไป
ขาเล็กก้าวไปยังห้องน้ำด้านหลังร้านที่เป็นห้องน้ำของพนักงานแม้ว่าจะเป็นโซนหลังร้านแต่ก็จะมีลูกค้าชอบมาสูบบุหรี่อยู่บริเวณนี้ทำให้มีคนเดินเพ่นพ่านไปมาตลอด
แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำสายตาของหญิงสาวก็สะดุดกับร่างสูงของคนๆหนึ่ง
"คุณภูริ..." พู่กันเอ่ยขึ้นเสียงเบาเมื่อเห็นว่าภูริกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ด้านหลังร้านคนเดียว
เธอเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มเพื่ออยากทักทายสักหน่อย
"คุณภูริคะ^^" หญิงสาวสะกิดไหล่กว้างทำให้คนตัวโตหันมาหาเธอ สีหน้าแต่สายตาของภูริบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าตอนนี้เขากำลังเมามาก
"เธอ..."
"คุณเมาเหรอคะ"
"อืม" คนตัวโตพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นลูบที่หน้าตัวเองเบาๆเพื่อนเรียกสติ
"ทำไมถึงเมาได้ล่ะคะ แล้วคุณมากับใคร"
"เพื่อน"
"แล้ว..."
"เพื่อนมันแกล้ง" เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกมา เขาโดนเพื่อนสนิทภูผาและภาคินแกล้งให้ดื่มอย่างหนักจนเขาเมาแบบนี้ ภูริเลยออกมาสูบบุหรี่ด้านนอกเพื่อเรียกสติตัวเอง
"อ่อ...ที่ออกมาเพราะไม่อยากโดนแกล้งใช่ไหมคะ^^"
"อืม แล้วเธอมาทำอะไร"
"มาเฝ้าเพื่อนน่ะค่ะ จริงๆฉันเป็นพนักงานอยู่ที่นี่นะคะ แต่ตอนนี้คงต้องพักไว้ก่อน แหะๆ"
"เพื่อนหรือแฟน"
"คะ?" ใบหน้าหวานเอียงคอถามอีกครั้ง
"..." ภูริหันหน้าหนีพลางสูบบุหรี่ไปด้วย
เขานิ่งใส่เธออีกครั้ง...
ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาพูดเยอะกว่าปกติ เขาเองก็แปลกใจที่เห็นเธออยู่ที่นี่เช่นกัน
"เพื่อนค่ะ เพื่อนผู้หญิง"
"..."
"หืม...กลิ่นเหล้าจากตัวคุณ..." พู่กันขยับหน้าเข้าไปใกล้เมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา
"...แรงมาก แปลว่าโดนแกล้งหนักจริงๆ"
สายตาคมมองใบหน้าหวานที่เคลื่อนเข้ามาใกล้กับเขานิ่ง กลิ่นกายหอมหวานจากกายสาวทำให้เขาหยุดนิ่งราวกับถูกต้องมนต์
"..."
"อุ้ย! ขะ...ขอโทษค่ะ" พู่กันชะงักไปเมื่อรู้ตัวอีกทีใบหน้าของเธอก็ใกล้กับหน้าของเขาเสียแล้ว
หมับ!
มือหนาคว้าร่างบางเอาไว้ก่อนที่เธอจะขยับตัวเอง วงแขนแกร่งดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้ม
"คะ คุณ..."
"..." สายตาคมจดจ้องใบหน้าใสจิ้มลิ้มด้วยความเรียบนิ่งยากจะคาดเดา
"คุณภูริคะ...คุณ...อื้อ!!" พู่กันเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้กับเธอมากขึ้น
จนกระทั่ง...
ภูริบดริมฝีปากลงมาทาบทับที่ริมฝีปากของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว พู่กันยืนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกสัมผัสจากคนตัวโตริมฝีปากนุ่มดูดดึงและพยายามเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากของเธอ
สัมผัสที่อ่อนโยนจากคนตัวโตทำให้เธอเผลอหลงใหลไปกับมัน ปากเล็กเผยอออกทำให้ลิ้นร้ายของเขาเข้าไปตักตวงและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ
ลมหายใจอุ่นเป่าลดที่แก้มใสก่อนที่เขาจะค่อยๆผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาหวานมองคนตรงหน้าด้วยคำถามมากมายแต่เธอก็ใจไม่กล้าพอที่จะถามเขาออกไป
"ฉัน..."
"พะ...พู่ขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อสติกลับคืนอยู่ๆใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวแดงซ่านขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อจากนี้แล้ว
อาจเป็นเพราะว่าเขาเมาเขาทำให้เขาจูบเธอ มันไม่ได้เกิดขึ้นจากความรู้สึกแน่นอน เพราะเขาและเธอเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเท่านั้น
แต่หัวใจไม่รักดีของเธอนี่สิ ดันไปหวั่นไหวและหลงใหลกับสัมผัสของเขา...
- ผู้เขียน
