บทที่ 3 หวั่นไหว (1)
1092 คำ
3 หวั่นไหว (1)
ปัง!
"กรี๊ดดด!!" เสียงเล็กกรีดร้องขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอเลยสักนิด
เอี๊ยด!
รถยนต์คันหรูเหยียบเบรกอย่างแรงก่อนที่คนตัวโตจะลงจากรถไป ใบหน้าหวานชะงักและรีบเดินตามเขาลงไป เสียงปืนเมื่อครู่มันก็บ่งบอกแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย
"คุณ! อย่าลงไป...นี่มันอะไรกัน" ขาเล็กก้าวตามคนตัวโตลงจากรถคันหรูไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือพวกแบงค์และเพื่อนๆของเขากำลังถูกจับกุมโดยผู้ชายแปลกหน้าราวๆสามสี่คน
"ขอบคุณมาก" ภูริเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้าไปหากับกลุ่มอันธพาลพวกนั้น
สายตาคมกวาดมองอย่างนึกสมเพชก่อนจะพเยิดหน้าให้ชายชุดดำจับตัวการคุกเข่าลงตรงหน้าเขา
"อ๊ะ! ปล่อยกู!!"
"พะ...พวกเขาคือใครกันเหรอคะ" พู่กันเอ่ยถามเสียงสั่นพลางขยับไปอยู่ด้านหลังของภูริ เธอเดินลงจากรถมาก็พบว่าแบงค์และเพื่อนอันธพาลนั้นถูกคุมตัวแล้วเรียบร้อย แปลว่าเสียงปืนที่ได้ยินก็ไม่ได้มาจากแบงค์แน่นอน
"เอาไปท่าไหนอะพี่ ปกติพี่ไม่เคยยุ่งกับใคร" เสียงของผู้ชายตรงหน้าเอ่ยปนเสียงขำ
"ก็แค่หมาลอบกัด"
"พี่ไปเป็นชู้เขารึเปล่า" สายตาคมมองไปที่ร่างบางทำเอาพู่กันส่งยิ้มแห้งๆไปให้
"ไม่ใช่" ภูริเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มหน้าระรื่นอย่างไม่เชื่อในคำตอบ เพราะเดิมทีแล้วภูริเป็นคนค่อนข้างถือตัวไม่ค่อยเข้าหาใครสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เจอผู้หญิงอย่างพู่กันอยู่กับเขาด้วย
"น่ารักนะพี่ ไม่ใช่จริงอะ"
"หยุดกวน"
"แล้วจะเอาไงต่อดีพี่"
"จับส่งตำรวจ"
"ได้ครับ"
"ฝากขอบคุณเฮียด้วย กูไปละ" ภูริเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองทันที
'เฮีย' ที่ว่าก็คือประธานบริษัทสูงสุดของพีเจสปอร์ตบริษัทที่เขาอยู่ใต้สังกัดนักแข่งรถที่นั่น นอกจากจะทำหน้าที่เป็นผู้บริหารแล้วก็ยังมีอิทธิพลอย่างมาก เขาสามารถจัดการให้ได้ทุกอย่างรวมถึงเรื่องสีเทาแบบนี้
พู่กันโค้งศีรษะให้กับชายชุดดำตรงหน้าก่อนจะรีบวิ่งตามภูริขึ้นไปบนรถ แม้ว่าในใจจะยังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ตาม
เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะน่ากลัวและมีอิทธิพลขนาดนี้
"คุณเป็นมาเฟียเหรอคะ" ทันทีที่ปิดประตูรถเสียงเล็กก็ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาตื่น
ใบหน้าหล่อเหลาปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่สนใจคำถามของเธอเลยสักนิด
"ทำไมคุณมีลูกน้องด้วยล่ะ คุณไม่ได้เป็นแค่นักแข่งเหรอคะ! ระ...หรือว่าคุณก็เป็นอันธพาล!!"
"ไม่ใช่" ภูริผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วคุณเป็นใครคะ ทำไมถึงจัดการกับพี่แบงค์ได้"
"..." เขาเลือกที่จะเงียบโดยที่สาวตายังคงจดจ้องกับเส้นทางตรงหน้าอยู่
พู่กันเม้มปากพร้อมกับบีบมือตัวเองแน่น ในหัวก็คิดไปมากมายว่าคนข้างๆเธอนั้นเป็นใครกันแน่
ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าหอพักของคนตัวเล็ก พู่กันนั่งนิ่งมองทางข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะตอนนี้เธอกำลังคิดหนักถึงเหตุการณ์เมื่อครู่จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ได้ถึงจุดหมายที่เธอต้องลงแล้ว
ภูริหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ขมวดคิ้วยุ่งเขาขยับตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร
"นะ...นี่คุณ! อ๊ะ!" พู่กันชะงักเมื่อจังหวะที่เธอกำลังขยับตัวหนีใบหน้าของเธอเผลอชนกับแก้มของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว มือเล็กยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่ไม่ระวังดันไปหอมแก้มเขาเสียได้
พรึ่บ!
ภูริปลดเข็มขัดออกให้คนตัวเล็กก่อนจะขยับตัวกลับมาประจำที่ดังเดิม สายตาคมมองร่างบางที่ตอนนี้นั่งตัวเกร็งสั่นเทาราวกับเจอตัวประหลาด
"ถึงแล้ว"
"คนพวกนั้นคือลูกน้องของคุณเหรอคะ"
"?"
"คุณเป็นมาเฟียเหรอ"
"เป็นคนที่บริษัท"
"บริษัท? บริษัทไหนคะ" เธอถามอีกครั้งและมองเขาอย่างเอาคำตอบ
"พีเจสปอร์ต"
"แล้วเฮียคือใครคะ"
"ประธานบริษัท"
"แล้วทำไม..."
"มันจะไม่มายุ่งกับเธอแล้ว..." หญิงสาวชะงักไปกับคำพูดของเขา
"...สบายใจได้"
"..." พู่กันเม้มปากเป็นเส้นตรง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวเช่นไร
"เธอควรดีใจที่มันติดคุก"
"พะ...พี่แบงค์ต้องติดคุกเลยเหรอคะ!!"
"อืม"
Rrrrr Rrrrr
มือหนาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเขามองคนข้างกายเล็กน้อยก่อนจะกดรับสายในที่สุด
"ฮัลโหล...ทำไม...แล้วอาทิตย์ใครจะมาทำความสะอาด...กูไม่ไว้ใจใครมึงก็รู้..." พู่กันมองเขานิ่งเธอพอจับใจความได้อยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา
"...อืม...ไม่เป็นไร" เขาวางสายและหันกลับมามองเธออีกครั้ง
"ขอบคุณมากนะคะพี่ช่วยพู่ไว้..."
"เธอกลัวฉัน?" ภูริเลิกคิ้วถามเขาดูออกว่าเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไปหลังจากจบเหตุการณ์เมื่อครู่
"มะ...ไม่แล้วค่ะ"
"ไม่แล้ว?"
"ตอนแรกก็กลัวค่ะ แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้วพู่เชื่อคุณนะคะ แล้วอีกอย่างคุณก็ช่วยพู่ไว้ด้วย"
"..." สายตาคมมองที่ใบหน้าหวานนิ่งเขารู้สึกว่าเธอกำลังมีอะไรในใจที่ไม่ได้เอ่ยออกมา
"มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาเสียเวลาด้วยเลย แต่คุณก็ยื่นมือมาช่วย..."
"...ขอบคุณนะคะคุณภูริ^^"
"..." รอยยิ้มนั้นทำเอาคนตัวโตแน่นิ่งไป ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกเธอไหมว่ารอยยิ้มหวานๆของเธอแค่ได้มองก็ทำให้ใครหลายๆคนรู้สึกดีและรวมถึงตัวเขาด้วย
"พู่ไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงเลยค่ะ เพราะสิ่งที่คุณช่วยพู่ไว้มันเยอะมาก รู้สึกเหมือนพู่ติดหนี้บุญคุณเลยค่ะ"
"ทำความสะอาดห้องเป็นไหม"
"คะ?" คนตัวเล็กหันไปและมองเขาด้วยความแปลกใจ
ทำความสะอาดเนี่ยนะ!?!
- ผู้เขียน
